بریده‌هایی از کتاب یک برکه بغض

باز شب، اندوهِ نخلستان فرارویش شعله رقصان است در چشمان آهویش نخلْ پیشِ پاش گیسو می‌پریشاند تا بگیرد قوّتی از تاب بازویش ماه، سرگردان، میان برکه چشمش کوفه، غرقِ جاری آوازِ یاهویش بغض تلخی حنجرش را سخت می‌سوزد خلوت چاهی که می‌خواند به این سویش سر درون چاه: این دل را که می‌فهمد؟ نرم پاسخ می‌رسد از چاه: بانویش!

رسیده بود به فرجامِ ماجرای خودش ندیده بود کسی را در انتهای خودش غمی بزرگ در اقلیم چشم‌هایش داشت و می‌گریست غریبانه در عزای خودش

نه «گریه» پی رسیدنت می‌آید نه «حوصله» تا شنیدنت می‌آید این شهر چه شهر بی‌وفایی شده است نه می‌پرسد، نه دیدنت می‌آید

چقدر بی تو لحظه‌ها کسالت‌آورند

چه زخم‌ها که نشسته‌ست بی تو در روحم چه تیغ‌ها که شکسته‌ست بی تو در جسدم

نه من طاقت می‌آرم خالی حجمِ اتاقت را که با من ابر باریده‌ست اندوه فراقت را

یک تکه از غم تو برایم جواهر است

یک برکه بغض بودم آمد مرا شکست