بریده‌هایی از کتاب ۱۳ داستان کوتاه از سیزده نفر

پسرخاله‌اش را مثال می‌زد که رشته‌ی ادبیات را نیمه‌کاره ول کرد و رفت مرغداری زد توی کرج و کارش گرفت

در تاریخ گاهی حادثه‌هایی کوچک باعث فجایع بزرگ شده‌اند.

«چه بچه‌های خوشگلی داری. راست می‌گن زن ترک بگیری بچه‌هات قشنگ می‌شن.»

اگر دو سال و هفت ماه با کسی زندگی کرده باشی و به بوی عطری که همیشه می‌زند، احساس شادی حضورش، تکیه کلام‌ها و خنده‌هایش عادت کرده باشی، رفتن ناگهانی‌اش حفره‌ای بزرگ درونت خالی می‌گذارد.

من در مریم و پریسا به دنبال زن دیگری می‌گشتم و نتوانستم به هیچ کدام‌شان بگویم برایم خود واقعی‌شان نیستند، فقط بدلی از پرستو هستند.

پریسا از زندگی من رفت، همان‌طور که من از زندگی مریم رفته بودم.

می‌دانی هیچ کسی در هیچ کجا منتظر تو نیست و دیر یا زود رسیدنت به هیچ کجا، چیزی را در جهان تغییر نخواهد داد.

قدم زدن در خانه‌ای خالی که صدای دمپایی‌هایت روی سرامیک‌های لخت آن منعکس می‌شود هم ترسناک است. از آن بدتر حرف زدن با کسی است که هیچ حرفی برای گفتن با او نداری.

علیرضا می‌گفت، یک بار لپ امین را گرفته امین هم فحشش داده دویده بود. جمشید هم دویده دنبالش، رسیده، از گردنش گرفته، دست برده به لپش، گفته: «اگر یک بار دیگر فحش بدهی، به جای لپت، از جای دیگرت می‌گیرم.»

یک بار من ناخن‌های پرستو را لاک زدم.

برایت نوشته است حالش خوب نیست، از زندگی با تو خسته شده و بهتر است از هم جدا شوید و تو اصلاً از خواندن آن تعجب نمی‌کنی.

همان روزی که به دفترخانه رفته بودیم که سند ازدواج را امضا کنیم، می‌دانستم روزی این چشم‌های عمیق و زنده تنهایم خواهند گذاشت.

گاهی دیدن خودت توی کلمه‌هایی که می‌نویسی ترسناک است.

شهر خودمان سید این‌جاها سیگار می‌فروشد. نرسیده به میدان، کنار یک بید پیر. اگر از سید سیگار می‌خریدم شب به زنش می‌گفت

اگر جیران زنش شود، شب‌ها اهالی محل صدای عشق‌بازی‌شان را می‌شنوند؟ تو رختخواب که داد نمی‌زند.

من واقعاً چه‌طور می‌توانستم به مریم و بعد به پریسا بگویم نشانه‌های زنی دیگر را در آن‌ها دنبال می‌کردم. بگویم فقط به خاطر آن که تکه‌هایی از وجودشان شبیه پرستو بوده با آن‌ها زندگی کرده‌ام.

۱۳۹۰: دومین مجموعه داستانم را که «خدا مادر زیبایت را بیامرزد» نام دارد، آذر ماه برای چاپ به یک انتشارات دادم که تا امروز (۱۳۹۳/۱۲/۱۴) چاپ نشده است!

با پریسا ازدواج کردم و به آپارتمان کوچک من آمد. چون پشت دست‌هایش درست شبیه دست‌های پرستو بود، نیم‌رخش پرستو را تداعی می‌کرد و اسمش با حرف پ شروع می‌شد.

یک جماعت، ولو یک اقلیت، هنوز هم گمان می‌کنند که نوشتن و مشخصاً داستان نوشتن و نیز خواندن و البته داستان خواندن هنوز هم کار دلبرانه‌ی جذابی است.

این‌که هنوز برای داشتن کتابخانه در خانه‌های‌مان، زمینِ گرانِ خدا را اشغال می‌کنیم، این‌که هنوز در مقابل تکنولوژی‌های نوین در دورهمی‌ها چشم در چشم هم می‌گوییم که: «لمس کتاب چیز دیگری است» و یا حتی این‌که هنوز در صفحات اجتماعی‌مان برای ژستِ هرچه بیشتر پشت سرمان کتاب می‌چینیم و یا مقابل کتابخانه‌ی دیگران می‌ایستیم؛ این‌که هنوز مقابل بساط دست‌فروشان می‌ایستیم و به کتاب‌های صد بار خوانده‌مان خیره می‌مانیم و یا حتی وقتی یکی از کتابفروش‌های میدان انقلاب را می‌بینیم که کتاب‌هایش را به حراج گذاشته تا جایِ آن کفش یا بدل‌فروشی راه بیندازد دل می‌سوزانیم، درواقع به شکل پراکنده اما یکپارچه‌ای دلهره‌مان در باب نوشتن و نویسندگی را تبیین می‌کنیم.