بریده‌هایی از کتاب ارتداد

خبر مرگ، که همگان آن را نحوستی دهشت‌انگیز می‌پندارند، یک‌باره به بشارتی هیجان‌انگیز بدل شده است. - پهلوی دوم به درک واصل شد! دفترچهٔ کهنهٔ یادداشتم را برمی‌دارم و قلم می‌لغزانم: «قسم به مرگ! آن زمان که حلقوم جلادان را می‌فشارد. قسم به مرگ! آن زمان که انتقام داغ دل پیرزنِ جوانْ از دست داده‌ای را می‌ستاند. قسم به مرگ! آن زمان که شوکت و طمطراق شیطانی فرعون‌ها را فرومی‌ریزاند.»

«بگذار این ترس مبهمی که غالباً از اندیشیدن به آن فرار می‌کنیم را به زبان بیاورم؛ اگر جمهوری اسلامی چنان که فکر می‌کردیم مبتنی بر چیرگی اکثریت تأسیس می‌شد، آیا بعد از سالیانی امکان چربیدن رذالت بر فضیلت پیش نمی‌آمد؟ آیا فرض آشکارگی و حتی چیرگی خصلت‌های شنیع پنهان فرض بی‌پایه‌ای است؟»

- تو خودت گفتی سطح این پروژه از امثال فرح بالاتر است. من دقیقاً به همین فکر می‌کنم؛ به اینکه فرح فقط یک شتاب‌دهنده است؛ یک واسطه برای اجرای سریع‌تر و دقیق‌تر. اگر شاه هیچ‌وقت برنمی‌گشت و نهضت پیروز می‌شد، آیا ما با پروژهٔ بزرگِ آدم‌کُشی بدون درد و خون، با پروژهٔ فحشای سیستماتیک مواجه نمی‌شدیم؟

«منکرانِ سخن حق را به من واگذار که ‘به‌تدریج’ آنان را از جایی که گمان نمی‌کنند، به ورطهٔ هلاکت فرو خواهیم افکند.» مصحف، سورهٔ شصت‌وهشت، آیهٔ چهل‌وچهار

از آنچه به‌تدریج رخ می‌دهد بترسید؛ فاصله‌های تدریجی، لرزش‌های تدریجی، سستی‌های تدریجی، «شدن» های تدریجی! از تدریج بیش از شوک بهراسید.

به دکهٔ روزنامه‌فروشی نزدیک می‌شوم و ناخودآگاه ضربان قلبم بیشتر می‌شود. به انبوه خبر بد شرطی شده‌ام؛

«پس فرعون قوم خویش را خوار و فرومایه بار آورد و آن‌ها هم در اطاعت او سر فرود آوردند.»

خستگی، حتی از استبداد هم وحشتناک‌تر است. خستگی، تن دادن است، پذیرفتن است، کوتاه آمدن است. کوتاه آمدن وحشتناک است

آیا کفران نعمت خورشید پیشین، ما را برای همیشه از خورشیدها محروم نخواهد کرد

تاریخ نمی‌تواند به همین شیوه ادامهٔ مسیر بدهد؛ روی خون، روی جنازهٔ جوان‌ها و دل داغ‌دیدهٔ مادرها. استبداد دیگر توان حفظ خود را ندارد؛ حتی با شکستن دیوار صوتی یا کشاندن تانک‌ها به خیابان‌ها. حتی اگر کسی خود را در لحظهٔ طلوع خورشید به خواب بزند، مانع رفتن تاریکی نخواهد شد. - حتی اگر ما دیگر لیاقت آمدن خورشید را نداشته باشیم؟!