بریده‌هایی از کتاب مسیر آرامش

«گند زدم.»در اثنای جراحت‌دیدگی خود، وسوسه می‌شوید که در برابر خود و دنیا بایستید. کسی را سرزنش می‌کنید و به شخص دیگر یورش می‌برید. در پی انتقام هستید و با رفتاری اعتیادگونه خود را مجازات و به خود حمله می‌کنید. سریعاً درد را بی‌حس کنید. چیزی بنوشید، بخورید، چیزی بخرید و بکوشید چیزی احساس نکنید.

اجازه دهید همه‌چیز در زمان اکنون جریان یابد. تسلیم شوید. جدا شوید. بشکنید. اجازه دهید رؤیاهای کهن به زیباترین شکل ممکن بمیرند. اجازه دهید تمام قطعات گمشده در بازوان عشق شما آرام گیرند. و خود را در سقوط خود پیدا کنید و در شکستن خود نفس بکشید. این‌گونه تمام مخلوقات فرمانروایی‌های فراموش‌شده به شما سر تعظیم فرود می‌آورند. ناجیان آن‌ها. عشق آن‌ها.

به هر رویدادی که رخ می‌دهد، هرچقدر ناخواسته، ناامیدکننده یا گذرا باشد، بگویید: «شما چیزی جز خودِ حیات نیستید! من به شما سر تعظیم فرود می‌آورم.»

با اشتباهاتتان مهربان باشید، بعد از برخاستن دوباره زمین را ببوسید، و عاشق این زمین خوردن باشید.

شما زنده‌اید و شایسته‌ی آن عشقی که ستارگان را حرکت می‌دهد. جف فوستر

پیش از آنکه موفق یا شکست‌خورده، خوب یا بد، شاد یا غمگین، ثروتمند یا فقیر، معنوی یا غیرمعنوی، قوی یا ضعیف، مسیحی یا بودایی، بی‌دین یا حتی مرد یا زن باشید، شما هستید. شما زنده‌اید. شما بیدارید. شما خودِ حیات هستید، جدایی‌ناپذیر از قدرتی که گل‌ها را به شکوفه می‌نشاند و کهکشان‌ها را تولد می‌بخشد. شما هوشیاری هستید؛ همان هوشیاری که آنجا در انفجار بزرگ نهفته بود؛ که نشان می‌دهد شما چقدر حیاتی هستید. بنابراین، خوشبختی آن چیزی نیست که به‌دست می‌آورید یا دیگران به شما می‌دهند؛ بلکه حق طبیعی و ذاتی شماست که از بدو تولد به شما تعلق گرفته است.

شما کامل و یک کلیت هستید، دقیقاً همان‌طور که هستید؛ کامل حتی در نواقص، عالی در انسانیت و قدرتمند در شکنندگی‌تان. نواقص شما زیبا و تردیدهایتان مقدس است.