بریده‌هایی از کتاب مسیر آرامش

از فیلم گذشته و آینده، زمان و مکان، خارج شوید و لحظه‌ی مقدس، همین لحظه و تنها لحظه‌ای را که هست ببینید.

فرزندم، بدان که اگر موفق شوی، دوستت خواهم داشت و اگر شکست بخوری نیز به همان میزان دوستت دارم.

۱۰۷: ترانه‌ای عاشقانه برای خودم تو همان هستی که من هر روز صبح با او بیدار می‌شوم. کسی که با او نفس می‌کشم و هر ضربان قلب او را همچو ضربان قلب خودم احساس می‌کنم. تو کسی هستی که با او قدم می‌زنم، با او صحبت می‌کنم و می‌خوانم، کسی که در هر لحظه‌ی بیداری از هر روز مقدس با من می‌ماند. تو کسی هستی که من با او بیمار می‌شوم، با او می‌گریم، کسی که خشم، شادی، و تردید او مانند آتش از درون من شعله می‌کشد. تو کسی هستی که من با او خواهم مرد. کسی که به آغوش او بازمی‌گردم.

پیام کتاب پیش روی شما ساده است: تلاش برای خوشبخت بودن را متوقف کنید، فرار از ناخوشی را متوقف کنید، خود را همان‌طور که هستید در آغوش بگیرید و خوشبختی عمیق‌تری را تجربه و کشف کنید

شفای خویش، تغییر خویش و حتی بیدار ساختن خویش را رها کنید. جلو زدن فیلمِ زندگیِ خود را متوقف کنید. «رها کردن» را رها کنید. شفا مقصد نیست. همین‌جا باشید. درد و اندوه تو، تردیدها و آرزوهای تو افکار هراس‌انگیز تو اشتباه نیستند،آن‌ها نمی‌خواهند «شفا» یابند. آن‌ها می‌خواهند بمانند، همین‌جا، همین حالا، به‌آرامی، در میان بازوان عاشقانه و شفابخش بیداریِ اکنون... جف فوستر