بریده‌هایی از کتاب دوشیزگان

برایم از عشق اولت بگو از آرزوهای آوریل، از فریب‌های تصادفی تا زمانی که گورها شروع به حرکت کنند و مرده‌ها برقصند. ــ آلفرد لرد تنیسون، چشم‌انداز گناه

و اگر یک زن جوان آسیب‌دیده باشید که کودکی و رنجی را که تحمل کرده بودید، انکار کنید، برای انکار این موضوع ممکن است با سوءاستفادهٔ دیگری مواجه شوید و پیش خودتان وانمود کنید این رفتار کاملاً عادی است.

پس از این‌که می‌میریم، تمام چیزی که از ما باقی می‌ماند، یک راز است. و البته لوازم شخصی‌مان به دست غریبه‌ها می‌افتد.

او با چشمان چه کسی خودش را می‌دید؟ با چشمان خودش؟

بهتر است دوست داشته شوی و از دست بدهی تا این‌که هرگز عشق را احساس نکنی

بروز خشم آسان‌تر از غم است،

بخشیدن چه‌قدر مجلل است.

چه می‌شد؟ چه می‌شد اگر مثل لیدی شالوت دست از تماشای زندگی از طریق آینه برمی‌داشت، آینه را برمی‌گرداند و مستقیماً به آن نگاه می‌کرد؟

پس از این‌که می‌میریم، تمام چیزی که از ما باقی می‌ماند، یک راز است. و البته لوازم شخصی‌مان به دست غریبه‌ها می‌افتد.

نجات دادن یک کودکی چیز زیادی نمی‌خواهد. کمی مهربانی، کمی درک کردن یا اعتبار بخشیدن به کودک: کسی که حقیقت یک کودک را می‌شناسد و قدردان آن است و سلامت عقلی‌اش را نجات می‌دهد.

دوست داشتن و از دست دادن بهتر است از این‌که هرگز عاشق نشوید...

«ای زندگی بیهوده ای زندگی زودگذر ای صدای تسلی‌بخش و پرموهبت چه امیدی به پاسخ تو یا جبران مافات است؟ پشت حجاب... پشت حجاب...»

«مهم این است که نگاهت به جلو باشد. نباید به عقب نگاه کنی، حتی زیرچشمی. به آینده فکر کن.»

«پس از مرگ تیمی، برای من هم عجیب بود. همیشه آن‌جا بود و بعد ناگهان نبود. انتظار داشتم یک روز از پشت ستون بپرد و مرا شگفت‌زده کند. هنوز هم انتظار دارم.»

این‌که آن‌قدر خودسر و نادان بود که متوجه نشد تضمینی برای آینده وجود ندارد.

ما در حالی به دنیا می‌آییم که والدین‌مان دارند تماشای‌مان می‌کنند و آن‌چه در آینهٔ چشمان‌شان می‌بینیم، تعیین می‌کند که خودمان را چگونه می‌بینیم.

می‌خواست پشت دنیا پنهان شود، از تمام سر و صداها و دردهایش، و این‌جا توی پیلهٔ خودش باشد، سرگرم کار خودش،

پس از مرگ فرد مورد علاقه‌مان یا باید این از دست دادن از لحاظ روانی پذیرفته شود و به این اتفاق تن دهیم یا در اثر سوگواری آسیب‌شناسانه از پا درخواهیم آمد

چیزی زیبا و مقدس مرده بود. و تنها چیزی که باقی مانده بود، کتاب‌هایی بود که او می‌خواند، لباس‌هایی که می‌پوشید و چیزهایی که لمس‌شان می‌کرد.

کاش تنها می‌توانست عشقش را بسته‌بندی کند، درست مثل حالا که سعی داشت وسایل او را بسته‌بندی کند. چه حیف که تمام عمر یک مرد در خرت و پرت‌هایی خلاصه شده بود که قرار بود به جای جنس دست دوم فروخته شوند.