بریده‌هایی از کتاب روزنگار رواقی گری

هرچه بیشتر به چیزهای بی‌اهمیت نه بگویید، بیشتر به موارد مهم بله خواهید گفت.

قطعی‌ترین چیز این است که بسیاری از چیزهایی که از آن‌ها وحشت داریم هیچ‌وقت اتفاق نخواهند افتاد.

لازم نیست باور کنید خدایی هست که جهان را اداره می‌کند، فقط باید بپذیرید شما کارگردان جهان نیستید. به‌محض این‌که روح‌تان را با این ایده تطبیق دهید، زندگی آسان‌تر و شادتر خواهد شد، چون دیگر از شرِ بدترین اعتیاد دنیا خلاص شده‌اید: کنترل‌کردن.

فلسفه کمی ترسناک است. از کجا باید شروعش کرد؟ با کتاب؟ با سخنرانی؟ با فروختن دارایی‌های مادی؟ هیچ‌کدام. اپیکتتوس می‌گوید وقتی منطق‌تان را به کار بگیرید و شروع کنید به سؤال‌کردن دربارهٔ احساسات و باورها و حتی همین زبان که دیگران به آن توجهی ندارند، فیلسوف شده‌اید. می‌گویند حیوانات در صورتی دارای نوعی خودآگاهی هستند که بتوانند خودشان را در آینه بشناسند. شاید بتوان گفت سفر ما در سرزمین فلسفه زمانی شروع می‌شود که درک کنیم می‌توانیم افکار خود را تحلیل کنیم. آیا می‌توانید امروز را با این قدم اول شروع کنید؟ اگر این کار را بکنید، متوجه می‌شوید ما در این مسیر زنده می‌شویم و زندگی می‌کنیم، به‌قول سقراط، زندگی‌ای ارزشمند.

برای رسیدن به خوشبختی فقط یک راه وجود دارد؛ هر آنچه خارج از کنترل‌تان است را رها کنید، چیزی از آن را به‌عنوان داراییِ خودتان به حساب نیاورید و همهٔ آن‌ها را به دست خداوند و تقدیر بسپارید.

هرچه بیشتر به چیزهای بی‌اهمیت نه بگویید، بیشتر به موارد مهم بله خواهید گفت.

چه زیادند لحظاتی که زندگی را در غصه‌های بیهوده، شادی‌های احمقانه، آرزوهای طمع‌کارانه و سرگرمی‌های اجتماعی تلف کرده‌اید. نیز چقدر مقداری از زندگی که برای خودتان باقی مانده است کم است.

چه زیادند لحظاتی که زندگی را در غصه‌های بیهوده، شادی‌های احمقانه، آرزوهای طمع‌کارانه و سرگرمی‌های اجتماعی تلف کرده‌اید. نیز چقدر مقداری از زندگی که برای خودتان باقی مانده است کم است. روزی متوجه خواهید شد دارید پیش از موعد می‌میرید! سنکا، در باب کوتاهی عمر، ۳. ۳ ب

اگر خاکی باشید، لازم نیست کسی به‌زور -و معمولاً محکم- شما را به خاک بزند.

هرچه بیشتر به چیزهای بی‌اهمیت نه بگویید، بیشتر به موارد مهم بله خواهید گفت.

یکی از سخت‌ترین کارها در زندگی «نه» گفتن است. به دعوت‌ها، به درخواست‌ها، به اجبارها، به همهٔ کارهایی که دیگران می‌کنند. از این سخت‌تر، نه‌گفتن به برخی احساساتِ وقت‌گیر است: عصبانیت، هیجان، حواس‌پرتی، علاقهٔ افراطی، شهوت. هیچ‌کدام از این تکانه‌ها به‌تنهایی چیز خاصی نیستند، اما وقتی از کنترل خارج بشوند، به‌شکل مشغله درمی‌آیند. اگر مراقب نباشید، این تکانه‌ها بر شما غلبه می‌کنند و زندگی‌تان را از بین می‌برند. آیا تابه‌حال فکر کرده‌اید چطور می‌توانید مقداری از زمان‌تان را برگردانید و چطور کمتر احساس پرمشغلگی کنید؟ با یادگیری «نه» گفتن شروع کنید، مثل «نه، متشکرم» و «نه، من نمی‌خواهم گرفتارِ این موضوع شوم» و «نه، الان برایم مقدور نیست». این کار شاید ناراحتی‌هایی به وجود بیاورد، شاید جماعتی را از ما زده کند، شاید کار سختی باشد، اما هرچه بیشتر به چیزهای بی‌اهمیت نه بگویید، بیشتر به موارد مهم بله خواهید گفت. این کار کمک‌تان می‌کند همان‌طور که خودتان می‌خواهید زندگی کنید و از آن لذت ببرید.

نباید کسانی را باور کنیم که می‌گویند فقط غیربرده‌ها می‌توانند تحصیل کنند؛ باید به‌گفتهٔ عشاق دانش گوش بسپاریم که معتقدند فقط تحصیل‌کردگان از بردگی رهایی می‌یابند.

شاید کمی خراب‌کاری کرده‌اید، شاید هم خیلی خراب‌کاری کرده‌اید. خب که چی؟ این آن فلسفه‌ای را که می‌دانید تغییر نمی‌دهد، چون به این معنی نیست که دیگر امکان ندارد انتخاب‌های عقلانی کنید، بلکه معنایش این است که موقتاً به چنین انتخاب‌هایی توجه نکرده‌اید.

«مسیر را تا انتها برنامه‌ریزی کنید.»

درحالی‌که دانشگاهیان به رواقی‌گری به‌عنوان یک اسطورهٔ قدیمی کم‌اهمیت نگاه می‌کنند، اهل عمل متوجه شده‌اند این منبع بیشترین قدرت و استقامت را برای زندگی‌های پرچالش تأمین می‌کند.

چه زیادند کسانی که باعث شده‌اند زندگی‌تان هدر برود، درحالی‌که خودتان مطلع نبودید چه‌چیزی را از دست می‌دهید. چه زیادند لحظاتی که زندگی را در غصه‌های بیهوده، شادی‌های احمقانه، آرزوهای طمع‌کارانه و سرگرمی‌های اجتماعی تلف کرده‌اید. نیز چقدر مقداری از زندگی که برای خودتان باقی مانده است کم است. روزی متوجه خواهید شد دارید پیش از موعد می‌میرید!

ذهن عضله است و ممکن است مانند سایر عضلات خسته شود یا آسیب ببیند. سلامت فیزیکی هم به واسطهٔ مسئولیت‌های بیش از حد، استراحت‌نکردن و عادت‌های بد به مشکل برمی‌خورد.

تمام آنچه لازم دارید این‌ها هستند: اطمینان از قضاوت در زمان حال، عمل برای خیرِ عموم در زمان حال، و نوعی رفتار قدرشناسانه در زمان حال نسبت به هرچه در مسیرتان قرار می‌گیرد.

ذهنت را به این معطوف نکن که اگر فلان چیز را داشتی چه می‌شد، بلکه به نعمت‌هایی فکر کن که به تو داده شده و ببین اگر آن‌ها را نداشتی چقدر در آرزوی‌شان بودی.

به یاد داشته باشید با زندگی به‌مثابهٔ مهمانی شام برخورد کنید. اگر سر سفره ظرفی را می‌چرخانند، به شما که رسید دست ببرید و مقداری بردارید. به شما رسید؟ پس آن را به نفر بعدی بدهید. هنوز به شما نرسیده است؟ در انتظارش نسوزید و صبور باشید تا برسد. با فرزندان، همسر، مقام، جایگاه و ثروت چنین برخوردی داشته باشید تا روزی به جایگاهی دست یابید که لیاقتِ نشستن سر سفرهٔ خدایان را پیدا کنید.