بریده‌هایی از کتاب از خودم تا خدا

عشق، ما را پی کاری به جهان آورده است ادب این است که مشغول تماشا نشویم

هنوز داری به خودت می‌گویی بیچاره‌ترین آدمی که خداوند آفریده منم، من کلکسیون بدبختی‌ام و راه‌چاره‌ای ندارم! این‌ها همه تعابیر ماتریکسی هستند که به خورد مغز ما رفته که چالش‌های زندگی خود را به درماندگی و ضعفمان نسبت می‌دهیم در صورتی‌که همین چالش‌ها خیلی واضح به ما می‌گویند که چه چیزهایی را دوست نداریم و با استفاده از قدرت تفکرمان می‌توانیم تغییرش دهیم.

اگر افکاری در آنجا حتی به‌اندازه ارزن باعث اذیت و آزار خودت و دیگران می‌شود، باید به فکر تغییر آن باشی و هرچه که هست، اگر کینه است، اگر نفرت، حسادت و اگر غرور است باید تمرین کنی تا بتوانی تغییرش دهی و آن را به‌سمت عشق بکشانی. این‌گونه است که از شر نفست نجات پیدا می‌کنی و نه این‌که ساعت‌ها و روزها به درگاه خدا عجز و ناله کنی و بگویی خدایا مرا از شر نفسم نجات بده و در آخر هیچ نتیجه‌ای نگیری و به‌محض این‌که صحبت‌هایت با خدا تمام شد، به زندگی عادی برگردی و همان باشی که قبلاً بودی و هیچ تغییری در تو حاصل نشده باشد. تلاش ما برای تغییر است. چراکه تغییر، خوب مثبت و سازنده است.

نفس ما از جنس ماده نیست اما کارهای خود را از طریق ابزارهای مادی و با استفاده از جسم، احساسات، ادراک و هرچیزی که بیرون از ما وجود دارد و در خود دانلود کرده، انجام می‌دهد. دقت کنید... . در خود دانلود و سیو کرده‌ایم، یعنی باید به درون خود برگردیم و ببینیم چه چیزهایی در نفس و ذهن یا روانمان وجود دارد؟

«خداوند مردم را از گرد آمدن سه چیز آفرید: یکی تن یا جسم، دیگری جان که همان روح است و سوم روان که آن را نفس می‌خوانند.»