بریده‌هایی از کتاب یافتن لایلا

حالا می‌خواهم چیزی را به او بگویم که همیشه به خودم می‌گویم: زندگی همین است. من را سر ذوق می‌آورد و آرام می‌کند. به من یادآوری می‌کند به جای چیزی که نمی‌توانم، روی چیزی تمرکز کنم که از پسش برمی‌آیم. زندگی همین است.

«ببین لایلا. تو دختر بزرگی هستی و کسی نمی‌خواد مانع استفادهٔ تو از اینترنت بشه. تا اینجا که برات خوب بوده و باید یاد بگیری با اون نوع توجهی که جلب کردی، کنار بیای. فقط یادت باشه عقیدهٔ هیچ‌کسی دربارهٔ تو به اندازهٔ عقیدهٔ خودت دربارهٔ خودت مهم نیست. اگه کسی تهدیدت کرد یا ترسوندت، به یه بزرگ‌تر بگو؛ ولی بذار بقیهٔ چیزها بگذره و بره. واقعاً اهمیتی نداره.» هر دو به من نگاه می‌کردند و من نمی‌دانستم چه‌کار باید بکنم. امکان ندارد والدین واقعی این‌طوری با بچه‌هایشان حرف بزنند. این شبیه بدترین قسمت از یک برنامهٔ تلویزیونی خانوادگی بود؛ همان‌هایی که سعی دارند چیزی به آدم یاد بدهند. ما آنجا مثل خانواده‌ای در آشپزخانه صبحانه می‌خوردیم. زندگی واقعی همین است؟ من در آنجا قرار بود چه کسی باشم؟

زندگی انگلی است که در شکمتان زندگی می‌کند و گوریل بااستعدادی که دانشمندان به او زبان اشاره را یاد می‌دهند. زندگی شب‌پره‌ای است که شبنم‌ها را می‌نوشد و ویروس آنفولانزاست و چیزی نیست که شما بتوانید آن را کنترل کنید. زندگی گاهی استفاده از چاقو برای شانه کردن موهایتان است، چون واقعاً چیز دیگری جوابگو نیست و زندگی همیشه راهی برای گذران پیدا می‌کند. حالا می‌خواهم چیزی را به او بگویم که همیشه به خودم می‌گویم: زندگی همین است. من را سر ذوق می‌آورد و آرام می‌کند. به من یادآوری می‌کند به جای چیزی که نمی‌توانم، روی چیزی تمرکز کنم که از پسش برمی‌آیم. زندگی همین است.

زندگی سخت و پیچیده و درهم است. زندگی انگلی است که در شکمتان زندگی می‌کند و گوریل بااستعدادی که دانشمندان به او زبان اشاره را یاد می‌دهند. زندگی شب‌پره‌ای است که شبنم‌ها را می‌نوشد و ویروس آنفولانزاست و چیزی نیست که شما بتوانید آن را کنترل کنید. زندگی گاهی استفاده از چاقو برای شانه کردن موهایتان است، چون واقعاً چیز دیگری جوابگو نیست و زندگی همیشه راهی برای گذران پیدا می‌کند. حالا می‌خواهم چیزی را به او بگویم که همیشه به خودم می‌گویم: زندگی همین است. من را سر ذوق می‌آورد و آرام می‌کند. به من یادآوری می‌کند به جای چیزی که نمی‌توانم، روی چیزی تمرکز کنم که از پسش برمی‌آیم.

«از دست دادن چیزی که هرگز نداشتم چه ضرری داره؟»

زندگی گاهی استفاده از چاقو برای شانه کردن موهایتان است، چون واقعاً چیز دیگری جوابگو نیست و زندگی همیشه راهی برای گذران پیدا می‌کند.

زندگی همین است. من را سر ذوق می‌آورد و آرام می‌کند. به من یادآوری می‌کند به جای چیزی که نمی‌توانم، روی چیزی تمرکز کنم که از پسش برمی‌آیم.

اندی دوید و دقیقاً همان‌طوری آن‌ها را بغل کرد که من را بغل می‌کرد. خیلی خوشحال بودم که مشکلی ندارد و آن‌ها مراقبش هستند؛ ولی آن‌قدر از این وضعیت متنفر بودم که می‌توانستم آن خانه را به آتش بکشم و در خاکسترهایش برقصم.

کاری که می‌خواستم بکنم، این بود که جین را آتش بزنم و فیلمی بفرستم که در آن به او اشاره می‌کنم و می‌خندم؛ ولی این کار چیزی را اثبات نمی‌کرد، جز اینکه جین علاوه بر بی‌احساسی، اشتعال‌پذیر هم هست.

خلق‌وخوی کریستی شبیه شیرهاست (پنترا لئو لئو، سلطان پرسروصدا ولی تنبل). نیاز دارد خیلی بغرد و جلب‌توجه کند، ولی واقعاً قصد ندارد کاری بکند. صبر می‌کند تا کس دیگری کار را انجام دهد.