بریده‌هایی از کتاب آرتمیس؛ رویایی به وسعت دریا

به راستی خیانت یک زن دردناک‌تر از خیانت یک مرد است. زنی که می‌توانست به سادگی مرا، همجنس خودش را درک کند، اما نکرد. نه تنها درک نکرد بلکه مرا فروخت!

هرگز تا حالا فکر کردید اگر به عنوان یک دختر به دنیا می‌اومدید زندگی چطور میشد؟ تا حالا شده لحظه‌ای، فقط لحظه‌ای جای یک زن زندگی کنید؟

آرتمیس... خدای تیراندازی و شکار.

به زندگی ما نگاه کن. به مادرم، به مادرت، به خودم، به خودت... ما چه حقی از این دنیا داریم؟ هیچ.

همیشه همین‌طور است. از زمانی که به یاد دارم، به دنبال اهداف غیرممکن بودم. اغلب هم به آن‌ها نرسیدم اما چارهٔ دیگری نداشتم. وقتی ممکن‌ها قابل‌تحمل نیستند، باید به دنبال غیرممکن رفت.

هیچ عدالتی وجود نداره.

زمانی دختر بودن برای من سخت بود. ترسناک بود. زمانی نقطه‌ضعف من بود، اما امروز باعث افتخار منه. من مسیری رو که یک مرد به راحتی طی می‌کنه، بسیار سخت طی کردم. بارها شکست خوردم، بارها تحقیر شدم، بسیار نادیده گرفته شدم، حتی گاهی ناامید شدم، اما بالاخره به آنچه که می‌خواستم رسیدم. از این به بعد هم می‌رسم. شما برای چنین آدمی کار می‌کنید. چون برای من غیرممکن وجود نداره، برای شما هم نباید وجود داشته باشه. من سختگیرم. جدی و محکم و نفوذناپذیرم. البته که تلخ نیستم.- نگاهم به آرش می‌افتد که لبخند می‌زند. لبخندم را پنهان می‌کنم.- سنگدل و نامهربان هم نیستم، اما جدی و سختم. ناامید نشید و از همین لحظه سختگیری من رو بپذیرید که مسئولیت یک کشتی با منه.

ققنوس پرنده‌ای اسطوره‌ایه که همیشه تنها زندگی می‌کنه. در ابهت یگانه‌ست و بر تمامی پرندگان جهان برتری داره. ققنوس هزار سال عمر می‌کنه. زمانی که مرگش نزدیک میشه، از فراز آسمان بر زمین میاد و بر هیزمی که آماده کرده می‌نشینه. ققنوس شروع به خواندن آواز می‌کنه و زمانی که به پایان نزدیک میشه، شعله‌ای می‌سازه. شعله رو به هیزم‌ها می‌سپاره و در آتشی که ساخته می‌سوزه. چون تبدیل به خاکستر میشه، ققنوس تازه‌ای سر از خاک بیرون میاره و از نو متولد میشه.- به من نگاه می‌کند.- دریاسالار چاوش در آتش سوخت تا ققنوس تازه‌ای متولد بشه. باعث افتخار فرمانده خواهد بود که این‌طور ققنوس‌وار بمیره.

- شما فکر می‌کنید عشق به زندگی معنا میده. - معنا نه، رنگ میده. عطر و طعم میده. معنای زندگی من بر پا نگه داشتن حکومت هخامنشی بود، اما عطر و رنگ و طعم زندگی من، همه از داریوشه.

ما محکوم به عمل هستیم. جدا از این‌که نتیجه‌ای خواهد داشت یا نه، ما باید تیرمون رو بندازیم. اگر ارادهٔ خداوندی باشه، تیر به مقصد می‌رسه. اگر هم نباشه... نمی‌رسه. در هر صورت ما باید این تیر رو بندازیم. که اگر نندازیم، اگر به امید معجزه‌ای باشیم که همین‌طور از راه برسه و ما رو نجات بده و به خواسته‌هامون برسونه، نه. هیچ اتفاقی نمی‌افته.

دنیا بعضی از ما رو با دست‌های پر به زندگی می‌فرسته و بعضی رو با دست‌های خالی. شاید در نگاه اول ناعادلانه باشه، که هست. شاید قلب‌مون رو به درد بیاره، که میاره. شاید زندگی رو برای ما سخت‌تر کنه، که می‌کنه، اما بزرگ‌ترین داشتهٔ ما توانایی جنگیدن ماست. ما می‌تونیم رویایی داشته باشیم و برای رسیدن به این رویا بجنگیم. ما می‌تونیم هر آنچه دنیا به ما نداده، با دستان خودمون بگیریم. البته که ممکنه دنیا ما رو باور نداشته باشه. ممکنه هزاران مانع مقابل ما قرار بده، اما ما باید به خودمون ایمان داشته باشیم.

پس ما به چه امیدی زندگی می‌کنیم؟ - به امید کنار زدن سختی‌ها. چه تسلیم بشی و چه بجنگی، زندگی بهت ضربه می‌زنه. حالا تصمیم با توئه. ضربه بخوری و بنشینی یا ضربه بخوری و قوی‌تر بلند بشی. تو کدوم رو ترجیح میدی؟

در این دنیا هیچ چیز کامل نیست. حتی اگر کامل باشه پایدار نیست. غم و شادی با هم و سختی و آسانی با هم. این ذات دنیا و ذات خواستهٔ انسانه

- گفتم اهل رقابت نیستم. - چه ربطی داره؟ - خیلی ربط داره. من از قدرت خسته شدم. به اندازهٔ کافی فرصت داشتم چهار برادرم رو ببینم و بفهمم که نمی‌خوام مثل اون‌ها باشم. دوست ندارم با کسانی از خون خودم رقابت کنم.

شکست خوردن بهتر از تسلیم شدن است.

خندیدن تنها نشانهٔ شادی نیست. گاهی نشانهٔ فرار از غمی بزرگه.

- اهورامزدا... خدای سختی‌ها... خدای بخشندگی‌ها... خدای مهربانی‌ها و خدای تنهایی‌ها...- بغضم را فرومی‌خورم.- به من کمک کن. - پایم را بلند می‌کنم.- همون‌طور که به دریاسالار چاوش کمک می‌کردی - پایم در کشتی می‌گذارم.- به من هم کمک کن.

- چقدر شبیه چاوش شدی.

- واقعا خنده‌داره. - وقتی از این‌جا بیرون‌مون کنن خنده‌دارتر میشه.

کسی که یک بار خطا می‌کنه قابل‌اعتمادترینه.