بریده‌هایی از کتاب ارتباط بدون خشونت، زبان زندگی

هیچ تغییری در جهان واقع نمی‌شود مگر این که «ما تغییری شویم که آرزو داریم در دنیا ببینیم». متأسفانه همهٔ ما در انتظار تغییر افراد دیگر هستیم.

آنچه در زندگی‌ام می‌خواهم محبت است، جریانی متقابل میان خودم و دیگران مبتنی بر نثار از صمیم قلب.

امیدوارم چیزی در این کتاب زندگی‌ات را غنی کند.

آیا به یاد دارید به‌عنوان شاگرد از معلم خود سؤالی کرده باشید و معلم‌تان پس از پاسخ‌گویی پرسیده باشد: «آیا جواب سؤالت را فهمیدی؟» با شنیدن این جمله چه احساسی داشتید؟ در این الگو معلم می‌تواند بپرسد: «توانستم پاسخ سؤالت را بدهم؟» تمایز این دو جمله در پذیرش مسئولیت، عدم قضاوت و احترام به کرامت انسانی توسط گوینده است که از اصول این الگوی ارتباطی است.

مارتین بوبر فیلسوف، کیفیت حضور در زندگی را چنین توصیف می‌کند: «هرموقعیتی در زندگی، علی‌رغم تمام شباهت‌ها، مثل یک کودک تازه متولد شده موجود جدیدی است، که انگار قبلاً هرگز وجود نداشته و هرگز هم وجود نخواهد داشت و واکنشی می‌طلبد که نمی‌توانید از قبل آماده کنید. او از گذشته هیچ چیز نمی‌خواهد. آن وجود، حضور و مسئولیت می‌طلبد. شما را می‌طلبد.»

مجموعهٔ واژگان ما برای اسم گذاشتن روی آدم‌ها غالباً از مجموعهٔ واژگان‌مان برای توصیف احساس‌ها بیشتر است

تحلیل رفتار و گفتار دیگران در حقیقت بیان نیازها و ارزش‌های خودمان است.

من به این سادگی‌ها نمی‌ترسم. نه به خاطر آنکه شجاع هستم بلکه به این دلیل که می‌دانم با انسان طرفم

پیش از آنکه بروم باید بدانم: می‌خواستی همین را بگویی؟ پیش از آنکه دفاعم را آغاز کنم، پیش از آنکه با رنجش یا ترس صحبت کنم، پیش از آنکه دیواری از کلمات بسازم، به من بگو آیا درست شنیده‌ام؟ کلمات پنجره‌اند، یا دیوار، به بندمان می‌کشند یا رها می‌سازند.

مُراجعان من اغلب به این نتیجه می‌رسند که ناآگاهی خودشان از آنچه از دیگران می‌خواهند در ناامیدی و افسردگی‌شان بسیار مؤثر است.

در فرایند رشد مسئولیت عاطفی، اغلب، ما سه مرحله را تجربه می‌کنیم: ۱) بردگی عاطفی یعنی اعتقاد به مسئولیت در مقابل احساس‌های دیگران، ۲) مرحلهٔ نفرت‌انگیز یعنی امتناع از قبول اهمیت احساس‌ها و نیازهای دیگران، ۳) آزادی عاطفی یعنی قبول مسئولیت کامل احساس‌ها و اعمال خودمان، نه احساس‌های دیگران؛ زیرا می‌دانیم که نمی‌توانیم تحقق نیازهای‌مان را به عهدهٔ دیگران بگذاریم.

بیان راحت‌تر نیازهای دخترم ظاهر شد. مثلاً مدیر مدرسه‌اش تلفن زد و از مکالمه‌اش با مارلا بر سر چگونگی لباس پوشیدن ابراز نگرانی کرد. مدیر گفته بود: «مارلا، یک دختر جوان این‌گونه لباس نمی‌پوشد.» و مارلا پاسخ داده بود: «گم شو!» شنیدن این عبارت از مارلا شایستهٔ جشن گرفتن بود؛ چون او از مرحلهٔ بردگی عاطفی فارغ‌التحصیل و به مرحلهٔ نفرت‌انگیز وارد شده بود!

قرن‌ها تصویر زنِ ایده‌آل، زنی فداکار با انکار نیازهایش و آماده برای مراقبت از دیگران بود. چرا که زنان تربیت شده‌اند تا مراقبت از دیگران را مهم‌ترین وظیفهٔ خود بدانند و اغلب آموخته‌اند نیازهای خود را نادیده بگیرند. اگر خودمان برای نیازهای‌مان ارزش قائل نشویم احتمالاً دیگران هم چنین نمی‌کنند.

بارها و بارها تجربه کرده‌ام از لحظه‌ای که انسان به‌جای صحبت از اشتباهات طرف مقابل نیاز خود را مطرح کند، امکان یافتن راهی که نیاز هر دو طرف مورد توجه قرار گیرد به‌مراتب افزایش می‌یابد.

برخی از احساس‌ها را احساسی ترکیبی می‌دانیم مثل خشم، که از ترکیب پیامد عدم تحقق حداقل نیاز به علاوهٔ قضاوتی شکل می‌گیرد. احساس‌های دیگری هم مانند حسادت، حقارت، احساس گناه... از گروه احساس‌های ترکیبی هستند.

مشکل شناسایی و ابراز احساسْ همگانی است، و بنا بر تجربهٔ من بیشترِ وکلا، مهندسان، افسران پلیس، مدیران شرکت‌ها و کسانی که در ارتش کار می‌کنند افرادی می‌شوند که موقعیت شغلی‌شان آنان را از ابراز هیجان بازمی‌دارد.

ان. وی. سی. یک زبان جاری است و تعمیم‌های ایستا را منع می‌کند و به‌جای آن مشاهده‌هایی را که مبتنی بر زمان و موضوع قابل رؤیت است، قبول دارد. مثلاً «هنک اسمیت در ۲۰ بازی گل نزده است» به‌جای «هنک اسمیت یک بازیکن ضعیف فوتبال است.»

به من بگو ناامید شده‌ای با کارهای ناتمامی که می‌بینی، اما «غیر مسئول» نامیدن من راه حرکت دادن من نیست. و به من بگو رنجیده‌ای وقتی به پیشنهاد وسوسه‌انگیزت می‌گویم «نه»، اما مردی خشک نامیدن من شانس بعدی تو را افزایش نمی‌دهد.

کنند. وقتی ما انسان‌ها با احساس‌ها و نیازهای‌مان در ارتباط باشیم، دیگر بردگان و زیردستان خوبی نخواهیم بود.

وقتی ما انسان‌ها با احساس‌ها و نیازهای‌مان در ارتباط باشیم، دیگر بردگان و زیردستان خوبی نخواهیم بود.