بریده‌هایی از کتاب ارتباط بدون خشونت، زبان زندگی

تمام انتقادها، حمله‌ها، اهانت‌ها و قضاوت‌ها با گوش دادن به احساس‌ها و نیازهای پشت هر پیام از بین می‌رود. هرچه بیشتر این روش را تمرین کنیم بیشتر این واقعیت ساده را درک می‌کنیم که: در پشت تمام این پیام‌هایی که اجازه می‌دهیم ما را تهدید کنند فقط افرادی با نیازهای ارضا نشده وجود دارند که از ما تقاضا می‌کنند در ایجاد سعادت‌شان سهیم شویم.

پشت هر پیام تهدیدآمیز، مردم خیلی ساده از ما تقاضا می‌کنند تا نیازهای‌شان را تحقق بخشیم.

می‌توانیم از ان. وی. سی. برای حل تضادهای درونی که اغلب منتج به افسردگی می‌شود استفاده کنیم. ارنست بکر در کتابش، انقلابی در روان‌پزشکی، افسردگی را «جایگزین‌های به‌طور شناختی متوقف شده» می‌داند. یعنی وقتی گفتگویی قضاوتی در درون‌مان جریان دارد از آنچه نیاز داریم بیگانه می‌شویم و در نتیجه نمی‌توانیم عملی برای تحقق آن نیازها انجام دهیم. افسردگی نشانگر بیگانگی از نیازهای خودمان است.

احساس‌های ما از یک سو پیامد انتخاب شیوهٔ دریافت گفته‌ها و اعمال دیگران و از سوی دیگر پیامد نیازها و انتظارهای ما در آن لحظهٔ خاص است.

مشاهدهٔ بدون ارزیابی بالاترین تجلی هوش انسانی است.

در میان اعضای خانواده، یا قبایل و ملل در این تفکر است که علت اختلاف را یا اشتباه طرف مقابل می‌دانند و یا دو طرف نمی‌توانند به خود و دیگران به عنوان موجودی آسیب‌پذیر بیندیشند؛ چیزی که فرد ممکن است احساس کند، از آن بترسد، در حسرت آن باشد، از دست داده باشد و غیره.

شاعر و عارف مشهور، مولوی، نوشته است «آنجا فراتر از داوری‌ها، در ورای اعمال نیک و بد گستره‌ای است. آنجا من به تو خواهم پیوست.»

من هرگز احساس نکردم که نثار کردم مگر وقتی که تو از من پذیرفتی هنگامی که تو خشنودی مرا از نثار کردن به خودت فهمیدی. و تو می‌دانی که من نثار نکردم تا تو را مدیون خود سازم، بلکه چون می‌خواهم زندگی‌ام جلوهٔ عشقی باشد که نسبت به تو احساس می‌کنم. با محبت پذیرفتن شاید نثار کردن بهتری باشد. راهی نیست که این دو را از هم جدا کنم. وقتی تو به من نثار می‌کنی، من پذیرشم را به تو می‌دهم. وقتی تو از من می‌پذیری، احساس می‌کنم که دریافت می‌کنم. ترانهٔ «نثار» از روت ببرمیر در آلبوم نثار کردن ۱۹۷۸

فرایند ان. وی. سی. مشاهدهٔ رفتارهای مشخصی که سلامت ما را تحت تأثیر قرار می‌دهند. در ارتباط با آنچه مشاهده می‌کنیم چه احساس می‌کنیم. نیازها، ارزش‌ها، امیال و... که احساس‌های ما را شکل می‌دهند. رفتارهای مشخصی که تقاضا می‌کنیم تا زندگی‌مان را غنی سازیم.

من به این سادگی‌ها نمی‌ترسم. نه به خاطر آنکه شجاع هستم بلکه به این دلیل که می‌دانم با انسان طرفم. پس باید با تمام قدرت تلاش کنم تا هر آنچه را که هرکس انجام می‌دهد، بفهمم.

اگر کلمهٔ «که» بعد از احساس بیاید جملهٔ بعدی نظر توست نه احساست

وقتی مشاهده با ارزیابی همراه شود عکس‌العمل طرف مقابل به آنچه می‌گوییم انتقاد و مقاومت است.

فیلسوف هندی کریشنامورتی می‌گوید مشاهدهٔ بدون ارزیابی بالاترین تجلی هوش انسانی است.

اگر کسی حقیقتاً می‌خواهد زندگی را برای خود تلخ کند، کافی است یاد بگیرد خودش را با دیگران مقایسه کند. برا

بیایید خودمان تغییری شویم که در دنیا جستجویش می‌کنیم

معمولاً ما خشونت‌مان را تصدیق نمی‌کنیم چون در مورد آن ناآگاه هستیم. باور داریم که خشن نیستیم، زیرا تصور ما از خشونت، دعوا کردن، کشتن، کتک زدن و جنگیدن است؛ کارهایی که افراد عادی انجام نمی‌دهند.

ان.وی.سی. به ما کمک می‌کند به عمق برویم و کشف کنیم که چه چیزی درون ما زنده است و مهم، و چگونه همهٔ اعمال ما مبتنی بر نیازهای انسانی است که در پی برآورده شدن آنها هستیم. در این فرایند توسعهٔ ادبیات احساس و نیاز را یاد می‌گیریم که کمک می‌کند آنچه را در هر لحظه در درون ما می‌گذرد به وضوح ابراز کنیم.

متأسفانه بیشتر ما از بدو تولد برای رقابت، قضاوت، درخواست آمرانه، و تشخیص آموزش دیده‌ایم. و با چه چیز "درست" و "غلط" است فکر کنیم و با مردم ارتباط برقرار کنیم

از اتاق خواب تا اتاق هیئت مدیره، از کلاس درس تا منطقهٔ جنگی، ارتباط بدون‌خشونت هر روز زندگی‌ها را تغییر می‌دهد.

بیان آسیب‌پذیری‌مان می‌تواند اختلافات را حل کند.