بریده‌هایی از کتاب کیفرخواست

گاه با ما سر كین داری و گاهی سر مِهر گرگ و میش است هوایی كه در اندیشه توست

آنچه غم تو می‌كند، زخم تبر نمی‌كند

چه فرق می‌كند اینك بهار یا پاییز برای ما كه كویریم سبز و زرد یكی است

گفته به من سفر كنم، تا كه ز خود رها شوم فكر نكرده پیش خود، كوه سفر نمی‌كند

دامن عقل گرفتم كه نمی‌دانستم عالم مردم هوشیار بلاخیزتر است هیچ قلبی به نگاه تو گرفتار مباد برق چشمان تو از تیغ دودَم تیزتر است

مجموعه شلوغ نشان‌ها و نام‌هاست دل‌های ما حكایت دیوار خط‌خطی است

مرا كه پیروِ انجیل چشم‌های تواَم كشیده‌اند چنین بر صلیب‌های جهان اگر به جاذبه چشم خود اشاره كنی به دامن تو می‌افتند سیب‌های جهان كنون من و شب و غربت، كنون تو و فانوس كمی بگیر سراغ از غریب‌های جهان

پیشانی‌ام كتیبه اسرار خط‌خطی است آه از سری كه خانه افكار خط‌خطی است یك عمر خط زدیم و نوشتیم و خط زدیم حاصل فقط سیاهی طومار خط‌خطی است

چه خسته‌ایم شب‌خواب جاودانه كجاست؟ یگانه راه گریز از غم زمانه كجاست؟

من و تو آتش و آبیم، من كجا تو كجا چقدر فاصله می‌بینم از خودم تا تو دلم به مژده حافظ خوش است و وعده تو به خوش‌حسابی او مطمئنم اما تو! كمی به خویش بیا و كمی به فكر برو ببین تو را به‌خدا بی‌وفا منم یا تو

گاهی حجاب روسری ابر لازم است از دست هیزچشمیِ نامحرمان به ماه چیزی چو ماه قابل تشبیه دوست نیست این است دِین قافیه شاعران به ماه

اشك، تردستی چشمان هنرپیشه توست آه از این باده نیرنگ كه در شیشه توست گاه با ما سر كین داری و گاهی سر مِهر گرگ و میش است هوایی كه در اندیشه توست دل از این كوه بكن زحمت فرهاد مبر عشق سنگی‌است كه سرسخت‌تر از تیشه توست

هیچ قلبی به نگاه تو گرفتار مباد برق چشمان تو از تیغ دودَم تیزتر است

سال‌ها غم، عوض شادی یك دم، ستم است خسته‌ام خسته‌ام از بیش و كمت، بیش و كمت

دل‌های سنگ را چه خدایی؟ چه قبله‌ای؟ آنجا كه عشق نیست، چه دینی؟ چه مذهبی؟

دوستی گفت كه گاهی به غم خویش بخند چه كنم گریه خونینِ لب دوخته را

ز خوش‌زبانی خصمانه تو بیزارم حلاوتِ سخنِ تلخِ دوستانه كجاست؟

جانم آمد به لب اما نشد از تن به درآید

دل محال است كه نجوای نصیحت شنوَد مگر این گوش، به فریاد غضب باز كنی

چگونه لاله دلش خون نباشد از غم عشق كه شرط داغ ندیدن جگر نداشتن است