بریده‌هایی از کتاب کیفرخواست

آنچه غم تو می‌كند، زخم تبر نمی‌كند

چه فرق می‌كند اینك بهار یا پاییز برای ما كه كویریم سبز و زرد یكی است

گفته به من سفر كنم، تا كه ز خود رها شوم فكر نكرده پیش خود، كوه سفر نمی‌كند

دامن عقل گرفتم كه نمی‌دانستم عالم مردم هوشیار بلاخیزتر است هیچ قلبی به نگاه تو گرفتار مباد برق چشمان تو از تیغ دودَم تیزتر است

مرا كه پیروِ انجیل چشم‌های تواَم كشیده‌اند چنین بر صلیب‌های جهان اگر به جاذبه چشم خود اشاره كنی به دامن تو می‌افتند سیب‌های جهان كنون من و شب و غربت، كنون تو و فانوس كمی بگیر سراغ از غریب‌های جهان

من و تو آتش و آبیم، من كجا تو كجا چقدر فاصله می‌بینم از خودم تا تو دلم به مژده حافظ خوش است و وعده تو به خوش‌حسابی او مطمئنم اما تو! كمی به خویش بیا و كمی به فكر برو ببین تو را به‌خدا بی‌وفا منم یا تو

گاهی حجاب روسری ابر لازم است از دست هیزچشمیِ نامحرمان به ماه چیزی چو ماه قابل تشبیه دوست نیست این است دِین قافیه شاعران به ماه

اشك، تردستی چشمان هنرپیشه توست آه از این باده نیرنگ كه در شیشه توست گاه با ما سر كین داری و گاهی سر مِهر گرگ و میش است هوایی كه در اندیشه توست دل از این كوه بكن زحمت فرهاد مبر عشق سنگی‌است كه سرسخت‌تر از تیشه توست

هیچ قلبی به نگاه تو گرفتار مباد برق چشمان تو از تیغ دودَم تیزتر است

ز خوش‌زبانی خصمانه تو بیزارم حلاوتِ سخنِ تلخِ دوستانه كجاست؟