بریده‌هایی از کتاب قوی سیاه

. من ترجیح می‌دهم تقریباً در راه درست باشم، تا دقیقاً در راه غلط

مقولات ذهنی واگیردار باید آنهایی باشند که ما آمادگی داریم آنها را باور کنیم؛

«آدم نیاز دارد عاشق شکست باشد.»

درواقع، شادی ما به شمار دفعاتی که حس مثبت پیدا می‌کنیم بستگی بسیار بیشتری دارد تا به ژرفای آنها.

بیشتر خطاهای ما در خردورزی از اینجا ناشی می‌شود که ما درحالی‌که سامانهٔ یک را به کار گرفته‌ایم گمان داریم با سامانهٔ دو کار می‌کنیم.

اگر کسی از ایشان بپرسد «سال بر شما چگونه گذشت» دردی کوچک و قابل‌تحمل در ژرفای درون ایشان تیر می‌کشد چراکه کمابیش تمام سال‌های ایشان از دیدگاه کسی که از بیرون زندگی ایشان را می‌نگرد هدر رفته است.

شالودهٔ فکر «قوی سیاه»، آن ساختار بی‌قاعده‌ای است که در واقعیت تجربی نهفته است.

ازاین‌رو من علیه «شک‌گرایی بی‌بو و خاصیت» که کاری دربارهٔ آن از دستمان برنمی‌آید، و علیه موضوع تنگناهای زبانی (که روزبه‌روز نظری‌تر می‌شود و موجب شده بخش مهمی از فلسفهٔ مدرن تا اندازهٔ زیادی از کار و زندگی کسانی که از روی خوارداشت «عوام‌الناس» خوانده می‌شوند فاصله بگیرد) موضع دارم.

شکاف افلاتونی، مرز انفجارآمیزی است که در آن، ذهنیت افلاتونی با واقعیت آشفته رودررو می‌شود؛ جایی که شکاف میان آنچه می‌دانید، با آنچه گمان دارید می‌دانید، به شکل خطرناکی فراخ است. در اینجاست که قوی سیاه زاده می‌شود.

ناتوانی ما به پیش‌بینی در فضاهای آلوده به احتمال قوهای سیاه، همراه با کمبود آگاهی کلی از چنین فضاهایی، برخی حرفه‌ای‌های خاص را به این باور می‌رساند که کارشناس برجسته‌اند، حال‌آنکه درواقع نیستند. پیشینهٔ کاری آنان نشان می‌دهد آنها دربارهٔ موضوع موردبحث چیزی بیش از مردم عادی نمی‌دانند، ولی در داستان‌پردازی (یا بدتر از آن، در خام کردن مردم با مدل‌های پیچیدهٔ ریاضی) دستی چیره دارند؛ آنها به‌احتمال‌زیاد کراوات هم می‌زنند.