بریده‌هایی از کتاب دیکتاتورزاده ها

گفته‌اند روزی وینستون چرچیل با دامادش ویک اولیور صحبت می‌کردند. نخست‌وزیر اصلاً‌او را دوست نداشت. الیور برای اینکه مکالمه‌ای صاف و ساده داشته باشد از او پرسید کدام شخصیت را در جنگ بیش از همه ستایش می‌کند. چرچیل جواب داد: «موسولینی.» الیور مبهوت پرسید چرا. (باز بر اساس گفته الیور) چرچیل گفت: «زیرا او شجاعت این را داشت که دامادش را بکشد.»

ستایش دیکتاتورها عجیب است. آن‌ها از سوی فرزندانشان ستایش می‌شوند؛ تا اینجا زیاد خرده نمی‌گیرم. اما آن‌ها از سوی مردم عادی هم ستایش می‌شوند، حتی اغلب از سوی قربانیانشان. این دیگر عجیب‌تر است.

سوتلانا گفت: «پدرم برای کاری که کرده‌ام مرا تیرباران می‌کرد.»

«هر کسی آن‌طور به یاد می‌آورد که باید به یاد بیاورد.»

اگر سیف امید به جانشینی پدرش داشت ـ که بی‌شک داشته و مهم نیست در عرصه عمومی چه می‌گفت

«فوتبالیست‌های حرفه‌ای دیگر پول می‌گیرند تا بازی کنند، ساعدی پول می‌دهد تا بازی کند.»

«فوتبالیست‌های حرفه‌ای دیگر پول می‌گیرند تا بازی کنند، ساعدی پول می‌دهد تا بازی کند.»

کسی که مثل خیلی از دیکتاتورزاده‌ها دیوانه ورزش بود

به‌نظر می‌رسد ورزش و دیکتاتورزاده بودن، دو موضوع جدایی‌ناپذیرند.

زیخن بارداری را بدون لذت مادر شدن به دوش می‌کشید.