بریده‌هایی از کتاب دیکتاتورزاده ها

«آن‌ها افراد عجیبی هستند، بسیار عجیب. می‌توانند همدیگر و مردم را بکشند، و می‌توانند بی‌نهایت با یکدیگر مهربان باشند.»

«می‌دانی چرا ما عرب‌ها در تمام جنگ‌هایمان با اسرائیل شکست خوردیم؟ به این دلیل که ما غیردموکراتیک هستیم. بنابراین، در یکی از کشورهای عربی، بدترین ژنرال‌رئیس کل ارتش می‌شود چون تهدیدی برای کودتا به حساب نمی‌آید. وفاداری به دیکتاتور، تمام چیزی است که اهمیت دارد. از سوی دیگر، دموکراسی مکانیسمی رقابتی است ـ و برای همین است که ما شکست می‌خوریم.»

«مردم جالب هستند.» بله، همین‌طور عجیب‌. ستایش دیکتاتورها عجیب است. آن‌ها از سوی فرزندانشان ستایش می‌شوند؛ تا اینجا زیاد خرده نمی‌گیرم. اما آن‌ها از سوی مردم عادی هم ستایش می‌شوند، حتی اغلب از سوی قربانیانشان. این دیگر عجیب‌تر است.

بچه‌هایی که بیشتر ستایش‌شان می‌کنم، پناهندگان هستند؛ زنانی که آگاهانه شوریدند و واقعیت را همان‌طور که بود دیدند. کار سوتلانا بزرگ‌تر از آلینا بود چون او با پدرش زندگی کرد. آلینا به‌زحمت کاسترو را می‌شناخت

او درحالی‌که می‌گفت از پدرش دفاع نمی‌کند، داشت این کار را می‌کرد.

او آن‌قدر مشغول مسئله بقا بود که نمی‌توانست به نارضایتی‌اش فکر کند. علاوه بر این، استالین برای او مانند خدا بود،‌انسانی غیرزمینی که نقد او تصورناپذیر بوده است.»

«من فکر نمی‌کنم که خصلت اهریمنی به کسی منتقل شود. قطعاً خصائلی از والدینت به تو می‌رسد اما این خود تو هستی که زندگی‌ات را بنا می‌کنی و خودت را می‌سازی.»

انکارگرایی در میان فرزندان دیکتاتورها مشترک است. شاید نوعی «مکانیسم ضروری برای کنارآمدن» باشد. بسیاری از آن‌ها با دروغ زندگی کرده‌اند.

انتظار داشت به‌دلیل موضع جسورانه‌اش علیه صدام حسین در سراسر دنیا به قهرمان تبدیل شود. دست‌کم انتظار داشت از او تقدیر و تشکر شود اما خیلی زود منزوی و پرت‌افتاده شد.

درباره رژیم قذافی و بسیاری از دیکتاتوری‌های دیگر هم صادق است:‌«آدم هرگز نمی‌داند واقعیت چیست و دروغ کدام.»

گفته‌اند روزی وینستون چرچیل با دامادش ویک اولیور صحبت می‌کردند. نخست‌وزیر اصلاً‌او را دوست نداشت. الیور برای اینکه مکالمه‌ای صاف و ساده داشته باشد از او پرسید کدام شخصیت را در جنگ بیش از همه ستایش می‌کند. چرچیل جواب داد: «موسولینی.» الیور مبهوت پرسید چرا. (باز بر اساس گفته الیور) چرچیل گفت: «زیرا او شجاعت این را داشت که دامادش را بکشد.»

ستایش دیکتاتورها عجیب است. آن‌ها از سوی فرزندانشان ستایش می‌شوند؛ تا اینجا زیاد خرده نمی‌گیرم. اما آن‌ها از سوی مردم عادی هم ستایش می‌شوند، حتی اغلب از سوی قربانیانشان. این دیگر عجیب‌تر است.

سوتلانا گفت: «پدرم برای کاری که کرده‌ام مرا تیرباران می‌کرد.»

«هر کسی آن‌طور به یاد می‌آورد که باید به یاد بیاورد.»

اگر سیف امید به جانشینی پدرش داشت ـ که بی‌شک داشته و مهم نیست در عرصه عمومی چه می‌گفت

«فوتبالیست‌های حرفه‌ای دیگر پول می‌گیرند تا بازی کنند، ساعدی پول می‌دهد تا بازی کند.»

«فوتبالیست‌های حرفه‌ای دیگر پول می‌گیرند تا بازی کنند، ساعدی پول می‌دهد تا بازی کند.»

کسی که مثل خیلی از دیکتاتورزاده‌ها دیوانه ورزش بود

به‌نظر می‌رسد ورزش و دیکتاتورزاده بودن، دو موضوع جدایی‌ناپذیرند.

زیخن بارداری را بدون لذت مادر شدن به دوش می‌کشید.