بریده‌هایی از کتاب انسان آسمان

تلاش و ضرب و وقوف و بخشش و عطا و غضب و سخن علی، همه به خاطر خداست. و این معنای همان آیه‌ای است که می‌گوید: «قُلْ إِنَّ صَلاَتِی وَنُسُکِی وَمَحْیَایَ وَمَمَاتِی لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ» یعنی آلتی شده در دست خدا. ما هم باید این راه را طی کنیم، زیرا این تنها راه نجات و جاودانگی و پیروزی است.

چشم علی (ع) با انگیزهٔ منافع شخصی نگاه نمی‌کند، بلکه در راه اطاعت فرمان خدا کار می‌کند. خلیفهٔ دوم، عمر بن خطاب، هنگام طواف خانهٔ خدا، مردی را دید که خون از صورتش جاری است. مرد نزد عمر شکایت کرد و از او خواست که حقش را از علی (ع) که او را زده بود، بگیرد. عمر در اثنای طواف به امام برخورد کرد و گفت: ای اباالحسن، این مرد شکایت می‌کند و می‌گوید که تو او را زده‌ای. حضرت جواب داد: بله، من او را زده‌ام، زیرا در حین طواف دیدم که چشم‌چرانی می‌کند. در حین عبادت سرگرم گناه و نگاه کردن به صورت زنان بود، من هم او را زدم. عمر رو کرد به طرف مرد و گفت: عمر کاری از دستش برنمی‌آید، زیرا چشم خدا بر تو افتاده و دست خدا تو را زده است.

انسانی که به زندگی خود چنگ زده است و آن را وسیله‌ای برای کرامت و تعالی و رسیدن به اهدافش نمی‌داند، نمی‌تواند موفق باشد و به نگهبان زندگی خود تبدیل می‌شود.