بریده‌هایی از کتاب سفر شهادت

سوگواری امام حسین، افراد خوار و ذلیل پرورش نمی‌دهد، گریه‌کننده پرورش نمی‌دهد. عزای امام حسین انسان‌هایی حسینی پرورش می‌دهد، انسان‌هایی که همانند امام حسین سکوت کردن در برابر ستمگر را رد می‌کنند. زنانی پرورش می‌دهد همچون زینب که پیکر برادرش را بلند می‌کند و می‌گوید: «خدایا این قربانی را از ما بپذیر» آیا این گریه است؟ آیا این بسنده کردن به گریه است؟ این مجالس سوگواری و این مکان همچون مدرسه‌ای که به ما علم می‌آموزد، ما را پرورش می‌دهد و ایمانمان را تقویت می‌کند.

خون‌خواهی امام حسین یعنی مبارزه با باطل و ظلم و انحراف و یاری کردن حق و دفاع از آن، یعنی نیکو کردن اخلاق و حل مشکلات و صاف کردن دل‌ها. خون‌خواهی امام حسین به آمادگی عمومی برای بهبود وضع اجتماعی و بهبود وضع دفاعی در برابر دشمن حسین و دشمن خدا، اسرائیل، است. در زمینهٔ فردی نیز هریک از ما می‌تواند با بهتر کردن وضع اخلاقی و دینی خود، امام حسین را یاری کند.

وقتی من برای پدرم اندوهگین می‌شوم، باید برای حسین بیشتر اندوهگین شوم. پدر بودن حسین برای من، فراتر از پدر بودن پدرم برای من است. بنابراین، ما صبح و عصر و شب و همه وقت، مجلس عزا به‌پا می‌کنیم تا نشان دهیم که اندوه ما بر حسین، فراتر از هر اندوه دیگری است. ما برای از دست دادن عزیزانمان یک یا دو بار یا یک هفته، چهل روز یا یک سال، مراسم عزا می‌گیریم، ولی برای حسین (ع) این مراسم هر سال و هر زمان در روز عاشورا و دههٔ اول محرم، صبح و عصر و شب، برگزار می‌شود. این نشانهٔ چیست؟ نشانهٔ آن است که می‌خواهیم، افزون بر زبان با عمل خود نیز ثابت کنیم که ما عظمت این مصیبت و اندوه بسیار آن را و تأثیر عمیق این شهادت را در دل‌های خود احساس می‌کنیم.

برخورد حضرت زینب با ابن‌زیاد نیز همین گونه بود. وقتی بر ابن‌زیاد وارد شد، سلام نکرد. ابن‌زیاد پرسید: این زن متکبر کیست؟ گفتند: او زینب دختر علی است. ابن‌زیاد به او گفت، (به روحیهٔ انتقام‌جویی و کینه‌توزی و پستی موجود در این دل‌ها بنگرید،) به او گفت: کاری را که خدا با برادرت کرد، چگونه دیدی؟ زینب گفت: به خدا سوگند جز زیبایی ندیدم. اینان مردانی بودند که خداوند کشته شدن را برایشان مقدّر ساخته بود و، از این رو، به‌سوی قتلگاه‌های خود شتافتند. ابن‌زیاد گفت: سپاس خدایی را که شما را رسوا کرد و دروغتان را برملا ساخت. زینب گفت: همانا کافر و منافق رسوا می‌شود که غیر ماست. حضرت زینب با یزید نیز همین‌گونه برخورد کرد.

زینب (س) که بی‌تردید پیشاپیش زنان و کودکان حرکت می‌کرد و همه پشت سر او راه می‌رفتند، وقتی به قتلگاه امام حسین و برادران و فرزندان و خویشانش می‌رسد، در برابر چشمان تماشاگر لشکر بنی‌امیه صحنه‌ای درخشان در تاریخ نهضت حسینی می‌آفریند؛ همان صحنه‌ای که امام حسین به دنبال آن بود و برای تحقق آن زمینه‌سازی می‌کرد. می‌بینیم زینب (س) به پیکر امام حسین - که پاره‌پاره است و شمشیرشکسته‌ها و نیزه‌شکسته‌ها و سنگ‌ها روی آن را پوشانده است - نزدیک می‌شود و همهٔ این اشیا را کنار می‌زند و با اقتدار و شجاعت تمام دستان خود را زیر بدن امام حسین می‌برد و به‌سوی آسمان بلند می‌کند و می‌گوید: «اللَّهُمَّ تَقَبَّل مِنَّا هَذا القُربانَ.» (خدایا این قربانی را از ما بپذیر.)

به فرزندان ابوطالب که در مدینه هستند، می‌نویسد: «ألا وَ مَن خَرَجَ مِنکم مَعِی یقتَلُ وَ مَن لَم‌یخرُج لَن یبلُغَ النَّصرَ.» (آگاه باشید که هر کدام از شما که با من بیاید، کشته می شود و هر کس نیاید، هر گز به پیروزی نرسد.) ای خویشاوندان من، ای اهل‌بیت من، گمان مبرید اگر مرا رها کردید، به پیروزی خواهید رسید، به بزرگی دست خواهید یافت و زندگی‌ای همراه با سربلندی و عزت خواهید داشت. بلکه پس از من زندگی شما خواری در خواری و ننگ در ننگ خواهد شد.

«ثُمَّ کانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاؤُوا السُّوأَی أَن کذَّبُوا بِآیاتِ اللَّهِ وَکانُوا بِهَا یسْتَهْزِئُون» آن که مرتکب معصیت می‌شود و اعمال ناشایست انجام می‌دهد، در پایان به انکار آیات خدا می‌رسد. خواهران، فساد و انحراف مرزی ندارد.

«أَفَرَأَیتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَی عِلْمٍ.»

مسئلهٔ فلسطین مسئله‌ای برحق است و خطر اسرائیل تنها فلسطین را تهدید نمی‌کند، بلکه لبنان را و هر انسانی را تهدید می‌کند. اسرائیل شر مطلق است و، از این رو، هرکس در برابر آن بایستد، خیر مطلق است. ما از آنان دفاع می‌کنیم و هرگز از آنان چیزی نمی‌خواهیم، جز اینکه در کنار حق بایستیم.

به خدا سوگند آنانی که از روحانیان می‌خواهند عمامه و مسجدهایشان را حفظ کنند و از حد آن فراتر نروند، بازماندهٔ همان کسانی هستند که در اروپا توطئه چیدند و مردم را بیرون راندند. همان‌ها که پروردگار خود را در کلیساها و در مساجد محبوس کردند و خواستند تا میدان برای آنان خالی بماند تا به طغیان و ستمگری و بازی با مصالح مردم بپردازند. نه، خدا هم در مسجد است، هم در بازار و هم در میدان جنگ

حسینی بودن یعنی اینکه انسان به اوج فداکاری و بخشش و وفاداری و خدمت برسد، بیشترین خدمت و عطا و بخشش از او به دیگران برسد، به بالاترین مرتبهٔ عفو و گذشت برسد. تصور می‌کنید که وقتی عصبانی می‌شوید، خیلی سخت است که از غرور و خودخواهی خود دست بردارید؟

اندوهی که شما دربارهٔ حسین احساس می‌کنید، نشانهٔ ایمان شماست و اگر به او احساسی نداشته باشید و بی‌اعتنایی کنید، نشانهٔ بی‌ایمانی شماست.

رفتار امام حسین با سپاه حر رفتاری انسانی و زیبا بود، چنین رفتاری از امام حسین طبیعی بود.

اسرائیل می‌گوید: ما بالاتر از دیگر انسان‌ها هستیم. همهٔ آدمیان باید تحت سلطهٔ ما باشند. پس، این نبرد امام حسین در عصر ماست. ما چیزی را از سلسلهٔ نبرد حق و باطل جدا نمی‌کنیم، چنان‌که به حسین در نبردش با یزید می‌گوییم: «السلام علیک یا وارث آدم صفوة الله.»

اسرائیل نیرومند است، اما یزید نیز قدرت داشت. اسرائیل می‌کشد، می‌سوزاند و قتل‌عام می‌کند. آنچه را انجام می‌دهد، بر صفحه‌های تلویزیون می‌بینیم. به یاد می‌آوریم که مسلم‌بن‌عقیل نیز در کاخ به قتل رسید، سرش را از تن جدا کردند و جسدش را از بلندی افکندند. پس اسرائیل در صف یزید است. همهٔ ابعاد واقعهٔ کربلا هم اکنون نیز وجود دارد. حسین بازنگشت و نگفت که آنان ظالم‌اند و به مرد و زن و مرده رحم نمی‌کنند. نگفت که آنان پس از کشتنم، سینه‌ام را پاره‌پاره می‌کنند. پس، بر ماست که در راه حق گام برداریم. چه سودی دارد که خوار بمانیم؟ او که پیشواست باید این همه را تحمل کند. بنابراین، نبرد ما با اسرائیل، ادامهٔ نبرد امام حسین است.

سخنان امام حسین و علی‌اکبر را وقتی که علی‌اکبر به خیمه‌ها بازگشت و آب خواست، می‌خواندم. مضمون سخن امام حسین این بود که آبی در کار نیست، اما به علی‌اکبر می‌گوید: «امیدوارم که از دست جدّت سیراب شوی.» آیا علی‌اکبر در این دنیا سیراب می‌شود؟ جدّش کجا به او آب می‌دهد؟ حسین شهادت و مرگ را برای فرزندش آرزو می‌کند. می‌گوید: بفرما، بجنگ و بمیر. این معنای سیراب شدن از دست جدت است.

اسرائیل در جبههٔ یزید است؛ جبههٔ باطل، جبههٔ ستم‌پیشگان، و ما در جبههٔ مستضعفین هستیم؛ جبههٔ حسین. ما چه باید بکنیم؟ سیرهٔ حسین را می‌خوانیم و می‌بینیم که حسین با خاندان و یاران و فرزندان و با همهٔ هستی و مردان و زنان خود به آوردگاه می‌رود.

آیا کسی هست که شک کند اسرائیل ظالم است؟ اسرائیل سرزمین فلسطین را اشغال و مردم را آواره و بی‌گناهان را نابود کرده است. به بهانهٔ حمایت از خود، تجاوز را ادامه می‌دهد و فکر جهانی را با استعمار و استثمار و استحمار به بیراهه برده است.

استضعاف، یعنی گروهی، گروهی دیگر را ضعیف بشمارد و دارایی و اندیشه و آزادی و کرامت و استقلال آنان را غصب کند.

ما تنها به شیون بسنده نمی‌کنیم و حسین را تنها شهید اشک‌ها نمی‌دانیم و برآنیم که تکلیف ما فقط با عزاداری به انجام نمی‌رسد. اگر در تاریخِ نبردِ میان حق و باطل، واقعهٔ کربلا را از مقطع زمانی خود خارج سازیم و آن را با گذشته پیوند دهیم، به‌طور طبیعی حادثه با آینده هم پیوند می‌خورد. چنان‌که می‌گوییم حسین وارث آدم و نوح و موسی و عیسی (ع) است و امام صادق و باقر و رضا (ع) میراث‌دار او هستند، و هر کسی که با باطل می‌ستیزد و همهٔ توان و حیات خود را در راه دفاع از حق تقدیم می‌کند، میراث‌دار اوست.