بریده‌هایی از کتاب سفر شهادت

زینب (س) که بی‌تردید پیشاپیش زنان و کودکان حرکت می‌کرد و همه پشت سر او راه می‌رفتند، وقتی به قتلگاه امام حسین و برادران و فرزندان و خویشانش می‌رسد، در برابر چشمان تماشاگر لشکر بنی‌امیه صحنه‌ای درخشان در تاریخ نهضت حسینی می‌آفریند؛ همان صحنه‌ای که امام حسین به دنبال آن بود و برای تحقق آن زمینه‌سازی می‌کرد. می‌بینیم زینب (س) به پیکر امام حسین - که پاره‌پاره است و شمشیرشکسته‌ها و نیزه‌شکسته‌ها و سنگ‌ها روی آن را پوشانده است - نزدیک می‌شود و همهٔ این اشیا را کنار می‌زند و با اقتدار و شجاعت تمام دستان خود را زیر بدن امام حسین می‌برد و به‌سوی آسمان بلند می‌کند و می‌گوید: «اللَّهُمَّ تَقَبَّل مِنَّا هَذا القُربانَ.» (خدایا این قربانی را از ما بپذیر.)

به فرزندان ابوطالب که در مدینه هستند، می‌نویسد: «ألا وَ مَن خَرَجَ مِنکم مَعِی یقتَلُ وَ مَن لَم‌یخرُج لَن یبلُغَ النَّصرَ.» (آگاه باشید که هر کدام از شما که با من بیاید، کشته می شود و هر کس نیاید، هر گز به پیروزی نرسد.) ای خویشاوندان من، ای اهل‌بیت من، گمان مبرید اگر مرا رها کردید، به پیروزی خواهید رسید، به بزرگی دست خواهید یافت و زندگی‌ای همراه با سربلندی و عزت خواهید داشت. بلکه پس از من زندگی شما خواری در خواری و ننگ در ننگ خواهد شد.

خب، ما صدای حسین را شنیده‌ایم. نگویید که حسین کشته شد و همه‌چیز تمام شد. حسین برای چه چیزی کشته شد؟ برای دین کشته شد، برای حق، و برای اهداف حق. بنابراین، اهداف حسین پابرجاست. حسین ابداً به‌طور عموم از این موضع ما در منطقه و کشور راضی نیست. آیا حسین می‌پذیرد که موضع ما در برابر یهود خواری و سستی باشد؟ آیا حسین می‌پذیرد که سرزمین فلسطین و قدس جولانگاه توطئه و فساد یهود باشد؟

«ثُمَّ کانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاؤُوا السُّوأَی أَن کذَّبُوا بِآیاتِ اللَّهِ وَکانُوا بِهَا یسْتَهْزِئُون» آن که مرتکب معصیت می‌شود و اعمال ناشایست انجام می‌دهد، در پایان به انکار آیات خدا می‌رسد. خواهران، فساد و انحراف مرزی ندارد.

«أَفَرَأَیتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَی عِلْمٍ.»

مسئلهٔ فلسطین مسئله‌ای برحق است و خطر اسرائیل تنها فلسطین را تهدید نمی‌کند، بلکه لبنان را و هر انسانی را تهدید می‌کند. اسرائیل شر مطلق است و، از این رو، هرکس در برابر آن بایستد، خیر مطلق است. ما از آنان دفاع می‌کنیم و هرگز از آنان چیزی نمی‌خواهیم، جز اینکه در کنار حق بایستیم.

به خدا سوگند آنانی که از روحانیان می‌خواهند عمامه و مسجدهایشان را حفظ کنند و از حد آن فراتر نروند، بازماندهٔ همان کسانی هستند که در اروپا توطئه چیدند و مردم را بیرون راندند. همان‌ها که پروردگار خود را در کلیساها و در مساجد محبوس کردند و خواستند تا میدان برای آنان خالی بماند تا به طغیان و ستمگری و بازی با مصالح مردم بپردازند. نه، خدا هم در مسجد است، هم در بازار و هم در میدان جنگ

اسلام واقعی اسلام حسین است و، به همین سبب، زیارت با معرفت امام حسین (ع) برای حسینی‌ها بالاتر از هزاران حجی است که یزیدی‌ها به‌جا می‌آورند

روزی همراه با جمعی از برادران فلسطینی‌مان در مصر بودیم، بر سر سفره نشسته بودیم که یکی از جوانان در بین غذا خوردن برخاست و گفت: خداحافظ و حاضران پاسخ دادند: به سلامت. هیچ صدای ناله یا خداحافظی بلند نشد، نه از زنان و نه از مردان. از آنان پرسیدم کجا می‌رود؟ گفتند: به جبهه. تعجب کردم؛ هیچ بدرقه‌ای نمی‌کنید؟ گفتند: نه، نسل‌های خود را بهای آزادی قدس قرار داده‌ایم و آن کسی که نسلش را و خودش را در راه آزادی امتش وقف کرده باشد، پیروز می‌گردد. این همان معیاری است که حسین به ما می‌آموزد.

او فرمود: «ألا تَرَونَ الحَقَّ لایُعمَلُ بِهِ وَ الباطِلَ لایُتَناهَی عَنه» همین دو عامل کافیست تا «لِیَرغَبَ المُؤمِنُ فِی لِقاءِ اللّهِ.»