بریده‌هایی از کتاب دیگری (جلد اول)

«هوای مورد علاقه‌م بارون سرد وسط زمستونه. اون لحظه‌ای که می‌خواد تبدیل به برف بشه.»

با لبخندی کم‌رنگ پرسید: «خب؟ وجود نداشتن چه حسی داره؟» من جواب دادم: «حس خوبی نیست.»

مردم همیشه نقاشی مونش رو اشتباه تفسیر می‌کنن. در واقع مردِ توی نقاشی نیست که داره فریاد می‌کشه، بلکه دنیای اطراف اونه. اون فریاد داره مرد رو می‌لرزونه، برای همین گوش‌هاش رو گرفته.»

گفتم: «می‌دونید، این کتاب فقط برای زنگ تفریح‌های بین درس خوندنه.» اما با مقایسهٔ زمانی که برای هرکدام می‌گذاشتم جواب واقعی چیزی برعکس این بود: در واقع بین مطالعهٔ کتابم گاهی درس می‌خواندم.

فکر نمی‌کنم نیازی به گفتن باشد که هیچ چیزی به شکوه ارتباطات انسان و پرنده نیست، با این حال، من کمی بیشتر از قبل لبخندی را روی لبم حس کردم.

با یک نفر از بچه‌های کلاس رفتاری خواهد شد که انگار آنجا نیست.

من نمی‌خوام... نمی‌خوام که دیگه به هیچ سوگواری‌ای برم.

با لبخندی کم‌رنگ پرسید: «خب؟ وجود نداشتن چه حسی داره؟» من جواب دادم: «حس خوبی نیست.»

گفتم: «تو به من قول دادی. گفتی توی ماه ژوئن بهم می‌گی.» «امممم...» «بهت گفتم که «امممم» جواب نیست.»

هر حال، وقتی یه سال رفتم بالاتر، گیر کردن توی نفرین کلاس شمارهٔ ۳ تموم می‌شه.»

من می‌فهمیدم که کلمهٔ «مرگ» و مفهوم ضمنی‌اش ترسناک بود و همیشه آدم‌ها را غمگین می‌کرد. این واضح بود، اما... لحن صدای مِی مثل همیشه سرد و بی‌روح بود: «می‌دونی، توی این مدرسه... اینجا، سال سوم کلاس شمارهٔ ۳ از همهٔ کلاس‌های دیگه به مرگ نزدیک‌تره. بیشتر از هر کلاس دیگه‌ای توی هر مدرسهٔ دیگه‌ای. خیلی بیشتر.» «نزدیک به مرگ؟ این چه معنایی...»

بالاخره تلفنش را جواب داد. فوراً پرسیدم: «کجایی؟» «امممم...» «نه، تو توی «امممم» نیستی! بهم بگو کجایی.»

به خودت بگو که این کار که به نفع همه‌ست. خواهش می‌کنم.

خانم میزونو مرده بود. این حقیقت آشکار و ویران‌کننده را آن روز عصر فهمیدم. تنها اطلاعاتی که تا آن موقع به‌دست آورده بودم این بود که در بیمارستان حادثه‌ای رخ داده. اما فکر می‌کنم حتی پیش از آن هم منتظر چیزی بدتر بودم. تماس تلفنی موقع ناهار...

به سختی توانستم قدمی به جلو بردارم و تعادلم را حفظ کنم: «مثل مرگ...»

چطور می‌توانم توصیفش کنم؟ با اینکه به شکلی سرد و شیرین واقعی می‌نمودند، اما واقعی نبودند. عروسک‌ها انسان‌های واقعی را به ذهن می‌آوردند بدون اینکه آدم‌های واقعی باشند. بخشی از جهان فانی بودند، اما به‌طور کامل به آن تعلق نداشتند. انگار تنظیم شده بودند تا در این حالت‌ها باشند و سایه‌ای از هستی‌شان را در این مرز مبهم دوگانه حفظ کنند...

نمی‌دونم چی به چی مربوطه یا چرا مربوطه، یا چی به بقیهٔ چیزها هیچ ربطی نداره.

ترجیح می‌دم سؤال ریاضی حل کنم یا به سؤال‌های علوم جواب بدم. اون‌ها همه‌شون این‌جوری‌ان که یه جواب مشخصی دارن.»