بریده‌هایی از کتاب مقدونیه از تهران دور نیست

وطن که مهربان نباشد وطن نمی‌باشد.

زندگی به آدم‌ها درس می‌دهد و آدم‌ها را آدم می‌کند.»

«من می‌توانم درمورد خانه ساعت‌ها برایتان حرف بزنم. من معنی خانه را خیلی خوب می‌فهمم. شاید به دلیل اینکه معنی دربه‌دری را خوب می‌فهمم. گاهی آدم چیزی را که هیچ‌وقت نداشته بهتر از چیزی که همیشه داشته می‌فهمد. حالا می‌خواهم یکی دو تا عکس نشانتان بدهم.»

خیلی چیزها دست خودمان نیست، ولی آرزوهامان که دست خودمان است.»

«آدم وقتی مادر می‌شود بچه‌اش می‌شود یک تکه از خودش، آرزوهاش با آرزوهای بچه‌اش یکی می‌شود.»

دوری هیولایی بود، فاصله آدم‌ها را عوض می‌کرد و من می‌رفتم جایی که نمی‌دانستم چه سرنوشتی برایم رقم خواهد

قطار سوت کشید و از جا کنده شد. آنتونیو گفت: «راه‌آهن را انگار آفریده‌اند برای خداحافظی‌های غم‌انگیز.» کلاهم را تا روی گوش‌ها پایین کشیدم و گفتم: «برای خداحافظی‌های عاشقانهٔ دردناکِ همراه با اشک و آه و ناله.»

«دوری رنج و درد دارد. فاصله هیولایی است. نیمی از ما را با خود می‌برد به جایی که با آن آشنا نیستیم. نیمی از ما که می‌ماند دیگر برای خودمان هم آشنا نخواهد بود»

«کسی که ویرانی خانه‌اش را دیده...» «می‌داند که همه‌چیز ناپایدار است.»

لرزیدن زمین که تمام شد، کس‌وکارمان را از زیر خاک و آوار بیرون آوردیم و دوباره زیر خاک کردیم.