بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

شبکهٔ چالشی من، همان مزخرف‌یابم است. آن را مثل یک باشگاه مبارزهٔ خوب در نظر می‌گیرم. قانون اول: اجتناب از مباحثه کار بدی است. سکوت یعنی بی‌احترامی به ارزش نظرات‌مان، یعنی نمی‌توانیم مؤدبانه اعلام مخالفت کنیم.

کار راحتی نیست. وقتی عقایدمان را تغییر نمی‌دهیم، افراطی‌تر و مستحکم‌تر می‌شوند

بهتر است به بچه‌ها بیاموزیم شغل، یعنی اقدام و عمل، نه هویت. باید شغل را در قالب کاری برای انجام ببینند نه کسی که هستند. در این صورت با ذهنی بازتر، احتمالات مختلف را بررسی می‌کنند.

یک مناظرهٔ خوب، مثل جنگ نیست. حتی طناب‌کشی هم نیست. قرار نیست با تمام قدرت طناب را بکشید و رقیب را به سمت خود بیاورید. بیش‌تر مثل رقصی برنامه‌ریزی نشده است، مناظره با شریکی که راه‌های متفاوتی در ذهن دارد. اگر زیادی برای رهبری تلاش کنید، شریک‌تان مقاومت می‌کند. اگر قدم‌های‌تان را با طرف مقابل جور کنید و او هم همین کار را بکند، به احتمال زیاد هماهنگ خواهید

جز شبکهٔ حمایتی، شبکه‌ای چالشی نیز داشته باشید. داشتن مشوق خوب است، اما به منتقد نیز نیاز دارید. دقیق‌ترین منتقدان‌تان چه کسانی هستند؟ وقتی شناسایی‌شان کردید، از آن‌ها بخواهید افکارتان را بررسی کنند

هویت ما یک سیستم باز است. درست مثل زندگی. لازم نیست خود را به تصورات قدیمی زنجیر کنیم. ساده‌ترین راه برای شروع بازاندیشی این است که اقدامات روزانه‌مان را زیر سؤال ببریم.

اگر بقیه نمی‌خواهند کاری کنند، چرا من باید خودم را به زحمت بیندازم؟ وقتی بفهمیم چه تعداد از افراد نگران تغییرات اقلیمی هستند، با آمادگی بیش‌تری آستین‌های‌مان را بالا می‌زنیم.

با مقاومت در برابر ساده‌سازی، یک قدم به کسب سواد استدلالی نزدیک‌تر می‌شویم

مصاحبه‌ی انگیزشی با تواضع و کنجکاوی شروع می‌شود. نمی‌دانیم انگیزهٔ تغییر طرف مقابل چیست، ولی واقعاً مشتاق یافتنش هستیم. هدف این نیست به افراد بگوییم فلان کار را بکنند. باید کمک‌شان کنیم چرخه‌های اعتمادبه‌نفس کاذب را بشکنند و چشمان‌شان را به احتمالات جدید باز کنند

مذاکره‌کنندگان معمولی برای نبرد مسلح بودند و توجهی به حوزه‌های مشترک خود با طرف مقابل نداشتند. ولی افراد خبره قدم‌های هماهنگ با طرف مقابل را مشخص کردند و بیش از یک‌سوم نقشه را صرف یافتن اشتراکات‌شان کردند.

برای رسیدن به هماهنگی، دو طرف باید هر از گاهی از موضع خود عقب‌نشینی کنند.

در جنگ، هدف این است که میدان را از دست ندهیم. پس اغلب می‌ترسیم در یکی دو نبرد تسلیم شویم. در مذاکره پذیرش استدلال‌های دیگران آشتی‌برانگیز است. افراد خبره دریافتند در این رقص نباید بی‌حرکت بمانند و انتظار داشته باشند فقط طرف مقابل پا پیش بگذارد.

خطاب به خودم: دفعهٔ بعد که به قلهٔ حماقت سر زدی، یک عکس از خودت بگیر.

، رِی دالیو: «اگر به گذشته‌تان نگاه کردید و نگفتید اوه! یک سال پیش چه‌قدر احمق بودم، حتماً در این یک سال چیز زیادی یاد نگرفته‌اید.»

مثال کلاسیک این حالت در سیاستمداران فاسدی دیده می‌شود که ادعا دارند علیه فساد خواهند جنگید، ولی در اصل از کوری عمدی یا فریب اجتماعی انگیزه می‌گیرند.

تحت فشار شدید، افراد معمولاً به سراغ پاسخ‌های خودکار و آموخته شدهٔ خود می‌روند

بازاندیشی فقط مختص محیط نیست، به اعمالتان نیز دوباره فکر کنید.

برنامهٔ ده ساله را دور بریزید. شاید چیزی که پارسال برای‌تان جالب بود، امسال حوصله‌تان را سر ببرد. یا شاید آن‌چه دیروز گیج‌تان می‌کرد، فردا برای‌تان هیجان‌انگیز باشد. شور و علاقه صرفاً کشف‌کردنی نیست، بلکه می‌تواند رشد کند. فقط برای یک قدم جلوتر برنامه بریزید تا آمادگی بازاندیشی را داشته باشید.

یک فرآیند بد با نتیجهٔ خوب یعنی شانس. یک فرآیند خوب با نتیجهٔ بد می‌تواند آزمایشی هوشمندانه باشد.

از بچه‌ها نپرسید وقتی بزرگ شدند، می‌خواهند چه کاره شوند. مجبور نیستند خود را در قالب یک مسیر کاری تعریف کنند. تک‌هویتی مانع از پذیرش مسیرهای دیگر می‌شود. نظرات‌شان را محدود نکنید. در عوض کمک‌شان کنید احتمالات پیش روی خود را گسترش دهند. لازم نیست یک مسیر را انتخاب کنند. می‌توانند کارهای مختلفی انجام دهند.