بریده‌هایی از کتاب ما همه باید فمینیست باشیم

ما به دخترها می‌گوییم: می‌توانید بلندپرواز باشید، اما نه خیلی زیاد. می‌توانید به موفقیت دست پیدا کنید اما نه موفقیت زیاد و چشمگیر، در غیر این صورت از طرف مردان تهدید خواهید شد.

جامعه به ما آموزش می‌دهد زنی که در یک مقطع سنی خاص ازدواج نکند قطعاً زنی است که در زندگی شخصی عمیقاً شکست خورده است. در حالی که یک مرد در یک سن خاص اگر ازدواج نکرده باشد به معنی این است هنوز فرد مورد نظر خود را نیافته است.

مردم را این طور بار می‌آورند که زن‌ها به شکل ذاتی گناهکارند و باید از مردها زیاد انتظار نداشت و تنها تعداد معدود و انگشت‌شماری از مردان هستند که می‌توانند در شرایط خاص، خودشان را کنترل کنند و عنان رفتار خود را در دست داشته باشند. ما به دخترهای‌مان شرم و حیا را می‌آموزیم. پاهایت را بپوشان. خودت را جمع‌وجور کن. ما این احساس را که شما از بدو تولدتان زن و ذاتاً گناهکار هستید را در آن‌ها پرورش می‌دهیم.

ما به پسرها یاد نمی‌دهیم که دوست‌داشتنی باشند. ما زمان زیادی را صرف می‌کنیم تا به دخترها بگوییم که نمی‌توانند عصبانی، پرخاشگر و یا خشن باشند، چرا که این کار بسیار زننده است، اما بلافاصله برمی‌گردیم و مردی را با همین رفتارهای مشابه، ستایش و یا عفو می‌کنیم. در تمام دنیا، مجلات و کتاب‌های زیادی هستند که به زنان خط‌مشی می‌دهند، این که چه کار کنید، چطور باشید و چطور نباشید، این که چطور مردی را جذب کنید و یا کاری کنید که او احساس شادمانی بکند. اما در مورد این که مردان باید چه کنند تا زنی احساس رضایت داشته باشد راهنمایی‌های خیلی کمی وجود دارد.

چه می‌شد اگر برای ترقی بچه‌ها، بیشتر از این که بر روی جنسیت آن‌ها تمرکز کنیم بر توانایی‌هایشان تمرکز می‌کردیم؟ چه می‌شد اگر به جای جنسیت، بر روی علاقه و دلبستگی تمرکز می‌کردیم؟

فمینیست، مرد و یا زنی است که اعتقاد دارد درست است که در دنیای امروز ما مشکل جنسیتی وجود دارد، اما ما باید آن را حل کنیم و بهتر عمل نماییم. همه‌ی ما چه مرد و چه زن، باید برای بهتر شدن این شرایط کاری انجام دهیم.

به تعریف من، فمینیست، مرد و یا زنی است که اعتقاد دارد درست است که در دنیای امروز ما مشکل جنسیتی وجود دارد، اما ما باید آن را حل کنیم و بهتر عمل نماییم. همه‌ی ما چه مرد و چه زن، باید برای بهتر شدن این شرایط کاری انجام دهیم.

فرهنگ، مردم را نمی‌سازد. این مردم هستند که فرهنگ را می‌سازند. اگر این حقیقت دارد در فرهنگ ما زن یک انسان کامل نیست، پس ما می‌توانیم و باید آن را در فرهنگ خودمان جای بدهیم و نهادینه کنیم.

ما دخترها را به شیوه‌ای آموزش می‌دهیم که یکدیگر را رقیب هم در نظر بگیرند- البته نه رقیب‌های کاری و رقبایی که در کارهای خوب شراکت دارند- بلکه تنها در رقابت برای جلب توجه مردان. ما به دخترها آموزش می‌دهیم که به لحاظ جنسی نمی‌توانند مثل پسرها باشند. در حالی که اگر ما پسر داشته باشیم نمی‌توانیم در مورد دوست‌دخترهای او چیزی بفهمیم. اما در مورد دوست‌پسر‌های دختران‌مان چطور؟ خدا به دور. هرگز.

جهان هستی با تمام عظمت و شکوهش بیانگر قدرت پروردگاری است که تمام موجودات را با نظم و حکمت خاصی آفریده است.

ما خیانت بزرگی در حق پسران‌مان می‌کنیم. ما انسانیت را در پسرها سرکوب می‌کنیم. ما مردسالاری را به روش‌هایی خیلی کوته‌فکرانه برای‌شان معنا می‌کنیم. مردسالاری یک قفس محکم و کوچک است و ما پسرها را در این قفس نگه می‌داریم. ما به پسر‌ها یاد می‌دهیم که از ترس، از ضعف و از آسیب‌پذیری هراسان و گریزان باشند. به آن‌ها یاد می‌دهیم که بر چهره‌ی حقیقی خودشان نقاب بزنند چرا که می‌باید- به گفته‌ی نیجریه‌ای‌ها- مردان خشن و سفت و سختی باشند.

در تمام دنیا، مجلات و کتاب‌های زیادی هستند که به زنان خط‌مشی می‌دهند، این که چه کار کنید، چطور باشید و چطور نباشید، این که چطور مردی را جذب کنید و یا کاری کنید که او احساس شادمانی بکند. اما در مورد این که مردان باید چه کنند تا زنی احساس رضایت داشته باشد راهنمایی‌های خیلی کمی وجود دارد.

من ‌باید قبل از این که به سن ۱۶ سالگی برسم تعداد زیادی از کتاب‌های رمانتیک «میلز و بون» را می‌خواندم

من خانواده‌ای را می‌شناسم که یک دختر و یک پسر دارند که یک سالی با هم تفاوت سنی دارند، هر دو در مدرسه جزء بهترین‌ها هستند و می‌درخشند. وقتی پسر گرسنه است، خانواده به دختر دستور می‌دهند که برود و برای برادرش خوراک نودل آماده کند. دختر اصلاً تمایلی به پخت نودل ندارد، اما او یک دختر است و مجبور است که این کار را انجام بدهد. چه می‌شد اگر والدین از همان اول از هر دو بچه‌شان می‌خواستند که نودل بپزند؟ به‌ هر حال پخت و پز یکی از مهارت‌هایی است که در دوران زندگی به درد پسرها هم می‌خورد.

در تمام دنیا، مجلات و کتاب‌های زیادی هستند که به زنان خط‌مشی می‌دهند، این که چه کار کنید، چطور باشید و چطور نباشید، این که چطور مردی را جذب کنید و یا کاری کنید که او احساس شادمانی بکند. اما در مورد این که مردان باید چه کنند تا زنی احساس رضایت داشته باشد راهنمایی‌های خیلی کمی وجود دارد.

تصمیم گرفتم در مورد فمینیسم صحبت کنم، زیرا این همان موضوعی است که من احساس خاصی نسبت به آن دارم. شک داشتم که این موضوع یک موضوع عامه‌پسند باشد، اما امیدوار بودم که یک بحث مبتنی بر ضرورت را با هم داشته باشیم.

در تمام دنیا، مجلات و کتاب‌های زیادی هستند که به زنان خط‌مشی می‌دهند، این که چه کار کنید، چطور باشید و چطور نباشید، این که چطور مردی را جذب کنید و یا کاری کنید که او احساس شادمانی بکند. اما در مورد این که مردان باید چه کنند تا زنی احساس رضایت داشته باشد راهنمایی‌های خیلی کمی وجود دارد.

جایزه‌ی صلح نوبل کنیان در سال گذشته به «لائوریت وانگاری ماتهای» تعلق گرفت که خیلی ساده و خوب گفت: «هر چقدر که به مدارج بالاتر می‌روی، زنان کمتری را آنجا می‌بینی. »

او فکر می‌کرد که این موضوع خیلی واضح و مسلم است. پسری که دومین نمره را در امتحان آورده بود توانست مبصر کلاس شود. چیزی که موضوع را بیشتر از همه جالب‌تر می‌کرد این بود که این پسر خیلی شیرین، دارای روحیه‌ای آقامنشانه بود و اصلاً تمایلی به زیر نظر گرفتن کلاس و گشت‌زنی‌های مداوم نداشت؛ درحالی‌که من پر بودم از جاه‌طلبی برای انجام یک چنین کاری. اما من یک مؤنث بودم و او یک مذکر بود و او مبصر کلاس شده بود.

چطور کلیشه‌ها، افکار ما را محدود کرده و سپس شکل می‌دهند