بریده‌هایی از کتاب هنر رواقی زیستن

تو به آنی بدل می‌شوی که توجهت را معطوفش می‌کنی. اگر به بحث دربارهٔ دیگران مشغول شویم، به افرادی کوته‌فکر تبدیل خواهیم شد. به‌ویژه از ملامت، تمجید یا مقایسهٔ افراد بر حذر باش.

وقتی مردم طبق خواستهٔ تو عمل نمی‌کنند، قدرت مهربانی‌ات را پرورش بده؛ شانه بالا بینداز و پیش خود بگو «اشکالی نداره» و بگذار و بگذر.

کوچک‌ترین چیزهایی را که بهشان دل‌بسته‌ای در نظر بگیر. مثلاً فرض کن فنجانی را دوست داری. این فنجان در نهایت فقط یک فنجان است؛ پس اگر زمانی شکست، می‌توانی با آن کنار بیایی. در مرحلهٔ بعد برو سراغ چیزها -یا افرادی- که دل‌بستگی‌های فکری یا احساسی‌ات به آن‌ها شدت بیشتری دارد. برای مثال به یاد داشته باش که وقتی فرزند یا همسرت را به آغوش می‌کشی، موجودی فانی را به آغوش کشیده‌ای. بنابراین اگر یکی از آنان فوت کند، می‌توانی با آرامش آن را تاب بیاوری. وقتی اتفاقی رخ می‌دهد، تنها چیزی که در اختیار داری، نگرشت نسبت به آن رخداد است؛ انتخاب با توست که بپذیری یا آزرده‌خاطر شوی.

اگر با شخص جذابی روبه‌رو شدی، خویشتن‌داری چارهٔ توست. اگر درد یا ضعفی داری، استقامت، و اگر با کلامشان آزارت می‌دهند، صبر پیشه کن.

تلاش برای کنترل یا تغییر چیزی که در توانایی ما نیست، تنها مایهٔ عذاب خواهد بود.

در نظر اپیکتتوس، زندگی شاد و زندگی بافضیلت به یک معنا هستند. خوشبختی و رضایت شخصی پیامدِ طبیعیِ انجام کار درست هستند.

از این لحظه به بعد، عهد ببند که دیگر خودت را ناامید نکنی. خود را از تودهٔ مردم جدا ساز. تصمیم بگیر فوق‌العاده باشی و به هر آنچه نیاز است عمل کنی؛ همین حالا.

در هر جا و هر موقعیتی که هستی، اجرای بی‌عیب‌ونقصی ارائه کن.

اشخاص کوته‌فکر عادت دارند دیگران را مقصر بدبیاری‌های خود بدانند و ملامتشان کنند؛ افراد معمولی خود را مقصر می‌دانند؛ و آن‌هایی که زندگی خردمندانه را برگزیده‌اند، متوجه‌اند که مقصر دانستن هر کس یا هر چیز، معادل نادانی است، زیرا با این کار چیزی عایدشان نخواهد شد؛ چه آن شخص خودش باشد و چه دیگران.

بدون به‌کارگیری روش‌ها و صرف زمانی که دیگران گذاشته‌اند، پاداشی مثل آنان به دست نخواهی آورد. بی‌خردانه است اگر بخواهیم بدون پرداخت بهای حقیقی، پاداش نصیبمان شود. کسانی که چیزی را «کسب» کرده‌اند، برتری خاصی در مقایسه با تو ندارند، زیرا آن‌ها بهای پاداششان را پرداخته‌اند.