بریده‌هایی از کتاب دفاع

می‌گویند یک وکیل خوب هیچ‌وقت سؤال نمی‌پرسد، مگر اینکه پاسخش را بداند.

من هیچ‌وقت چنین سؤالی از آن‌ها نپرسیدم، چون همیشه این احتمالِ وحشتناک وجود دارد که حقیقت را بگویند. حقیقت هیچ جایی در دادگاه ندارد.

معمولاً از وکیل‌ها سؤال می‌شود چرا وکالت شخصی را که می‌دانند گناهکار است، قبول می‌کنند. این سؤال بارها از من پرسیده شده است و من همیشه یک پاسخ داده‌ام: ما از گناهکار بودنِ موکل‌هایمان بی‌خبریم.

دو قاضی تهدید کرده بودند که اگر نیمکت‌های جدیدی در سالن کار گذاشته نشود، از کار کردن دست می‌کشند، چون توی صندلی‌های قدیمی که به سبک سالن سینما چیده شده بودند، بر اثر گذشت زمان کَک افتاده بود! البته شکی وجود نداشت که دلیل آن، ارباب‌رجوع‌های خاصی بود که به این دادگاه جنایی رفت‌وآمد می‌کردند. وقتی کَک به جان قاضی‌ها هم افتاد، تعویض صندلی‌ها تبدیل به اولویت اول شد.

وقتی شونزده سالم شد، کُشتمش، مدال‌هاش رو فروختم و اولین اسلحه‌م رو خریدم... ولی عاشقش بودم؛ همیشه عاشقش بودم.

در ایفای نقش فرزندی، او خیلی بهتر از منِ پدر عمل می‌کرد.

صدای جیغی به گوش خورد. برکلی لبخندی زد و گفت: «تلویزیون رو روشن گذاشته‌م.» در همان حال که پایم را روی چهارچوب در می‌گذاشتم، گفتم: «من که چیزی ازت نپرسیدم!»

مردانی شبیهِ او، فقط برای یک چیز احترام قائلند؛ قدرت.