بریده‌هایی از کتاب دفاع

به‌قول‌معروف، بی‌خبری یعنی خوش‌خبری!

هیچ موکلی دوست ندارد چهرهٔ وکیلش را روی لیوانش ببیند. این لیوان‌ها فایده‌ای نداشتند، مگر یادآوری تصادف اتومبیلشان، تجاوز، طلاق، قتل و از همه بدتر، صورتحسابی که به وکیل پرداخته بودند!

گاهی باید به‌جای بازی با توپ، با بازیکن‌ها بازی کنی.

مجبور بودم با این حقیقت زندگی کنم که دلیل اتفاق‌های پیش‌آمده برای هانا، این بود که من کاری کردم برکلی از مجازات قسر دربرود. تقصیر من بود. از هیچ راهی نمی‌توانستم این احساس گناه را از خودم دور کنم. قبل از اینکه هیئت‌منصفه برکلی را تبرئه کند، می‌دانستم که او گناهکار است و می‌تواند دوباره مرتکب چنین جنایتی شود. من خودم را فریب دادم و نخواستم باور کنم که برکلی برای بار دوم اقدام به دزدیدن آن دختر جوان می‌کند؛ البته باتوجه‌به اینکه آخرین اقدامش با شکست مواجه شده بود. قلبم به من چیزِ دیگری می‌گفت و همین حس باعث شد که در آن روز نحس، پا به خانهٔ او بگذارم. با خودم عهد بستم که چنین اشتباهی را دوباره تکرار نکنم؛ یا باید جلوی افرادی مثل برکلی، وولچک و آرتوراس گرفته شود یا به نابود کردن زندگی دیگران ادامه می‌دهند.

مجسمهٔ بانو آشنا بود. بیشترِ مردم آن را می‌شناسند. زنی رداپوش با چشم‌بندی روی چشم‌هایش که در یک دست شمشیر و در دست دیگر، ترازو دارد. هردو بازوی مجسمه به‌موازات طبقه‌ای قرار داشت که در آن بودم و به‌نوعی بخشش و کیفر در تعادل باهم بودند. چشم‌های مجسمه با دستمال پوشانده شده بود تا نماد بی‌طرفی و عدم تعصب نسبت به نژاد، رنگ یا کیش و عقیده باشد.

می‌گویند یک وکیل خوب هیچ‌وقت سؤال نمی‌پرسد، مگر اینکه پاسخش را بداند. این یک حقیقت است، اما دلیلش آن نیست که وکیل‌ها اطلاعات بیشتری نسبت به بقیه دارند. دلیل آن این است که ما وکیل‌ها پاسخی را که مدنظرمان است، به سؤال مطرح‌شده می‌دهیم.

این مجسمه با نام جاستیتیا شناخته می‌شود که شکلی ضایع از الهه‌های عدالت یونان و روم است. او همیشه چشم‌بند به چشم‌هایش ندارد. بانویی که بالای اولد بیلی در لندن است، دستمال به چشمش نبسته است. محققان می‌گویند که چشم‌بند یک عنصر اضافه است، چون این شخصیت مؤنث است و بنابراین باید بی‌طرف باشد.

قاپیدن یک کیف پول بدون اینکه کسی متوجه شود، کارِ آسانی نیست. ماهر شدن در دست کردن در جیب دیگران، زمان زیادی می‌بَرَد. برای این کار لازم است به‌سرعت و با چابکی حرکت کنید؛ تسلط بر اعصاب خیلی مهم است! درضمن، باید در بلند کردن یا جاگذاریِ طعمه مهارت بسیار زیادی داشت. من این کار را از یکی از بهترین تردست‌ها یاد گرفتم؛ یک هنرمند تمام‌عیارِ جیب‌بُری؛ پدرم، پَت فلین. بیشترِ جیب‌بُرها دوست ندارند جیب‌بُر صدایشان کنند و همیشه کلمهٔ تردست را ترجیح می‌دهند. در خاطرهٔ ماندگاری که از پدرم در ذهنم نقش بسته، او را نشسته در صندلی راحتی‌اَش جلوی تلویزیون، با چشم‌هایی سنگین و نفسی آرام، مثل کسی می‌دیدم که خوابیده یا مُرده است؛ همیشه با مهارت بسیار مشغول تاب دادن سکه‌ای بین انگشت‌هایش بود؛ به روانیِ جاری شدنِ قطره‌های کوچک جیوه روی یک چنگال.

درواقع من عوض نشده بودم؛ فقط حقه‌هایم را تغییر داده بودم.

می‌دانستم آدم‌های بد در این دنیا وجود دارند