بریده‌هایی از کتاب چگونه کارآمد فکر کنیم

یک دوست شنونده‌ی خوب همیشه دنبال تفریح و حرف‌زدن و خاطره‌بازی و غیبت‌کردن نیست، بلکه بالاتر از همه‌ی آن‌ها، دوستِ افکار و ایده‌های هنوز شکل‌نگرفته‌ی ماست.

از طریق نوشته‌های دیگران است که ما می‌توانیم به درک واضح‌تری از افکار و ایده‌های خودمان برسیم.

وقتی کتابی پیدا می‌کنیم که درباره‌ی موضوع موردنظرمان است، می‌بینیم که تنها نیستیم و یک فرد کاملاً غریبه نیز درباره‌ی همان موضوع کنجکاو بوده است و آن‌وقت تعهد بیشتری به کشف حقیقت آن موضوع و چالش فکری پیش رویمان احساس می‌کنیم. یک نفر دیگر در گوشه‌ای از دنیا سال‌های عمرش را وقف نوشتن موضوع موردنظر ما کرده است، او صدها هزار کلمه در این باره به رشته‌ی تحریر درآورده است.

حسادت یک دعوت به عمل است.

ضروری‌ترین ابزار تفکر درواقع ساده‌ترین ابزار است: دفتر یادداشت. ما به یک دفتر یادداشت احتیاج داریم زیرا نمی‌توانیم همه‌ی آنچه اهمیت دارد را در پهنای باند حافظه‌ی فعال خود نگه داریم.

ما بیش از سقراط خوانده‌ایم، اگر تجربه‌هایمان بیشتر از افلاطون نباشد، کمتر از او هم نیست. ما نیازی نداریم باز به دانشگاه برویم و مدرک دیگری بگیریم. در حال حاضر نیز همه‌ی مواد خام لازم برای تولید محتوا و دانش باارزش را داریم. فقط اعتمادبه‌نفس کافی نداریم.

ما باید سؤالاتی را که زیاد با آن‌ها راحت نیستیم دوباره موردتوجه قرار دهیم: این همه تلاش جهان برای چیست؟ اگر همه چیز درست پیش برود چند سال آینده کجا خواهم بود؟ ارتباط همه‌ی کارهایی که می‌کنم با آنچه مرا به راستی خشنود می‌سازد چیست؟ هدف همه‌ی این کارها چیست؟ ما باید اشتیاق نسبی خود را به انجام کارهایی که فقط از روی عجله و مقطعی و بی هیچ تفکری انجام می‌شوند ببینیم. ما باید دلیل تمایل پنهان خود به عمل‌کردن به‌جای اندیشیدن را کشف کنیم.

نوشتن افکارمان به ما اجازه می‌دهد زمانی که فراموش می‌کنیم چه چیزی می‌خواستیم بگوییم، بتوانیم به آن رجوع کنیم و آن‌ها را با وضوح بیشتری ببینیم و اینکه آیا اصلاً آنچه را می‌خواستیم بگوییم به‌درستی بیان کرده‌ایم یا نه. ما با نوشتن افکارمان می‌توانیم بدون آنکه از ابتدا سرمایه‌گذاری هیجانی و احساسی زیادی روی آن بکنیم، یک ایده‌ی «خام» را مشاهده کنیم و آن را از نگاه یک غریبه بنگریم. می‌توانیم بفهمیم یک ایده‌ی خام هنوز چقدر کار دارد

ما باید شهامت آن را داشته باشیم که تمرکز افکار خود را از روی عمل برداریم و به راهبردها معطوف کنیم.

ما اغلب از تلاش‌های اولیه‌ی بیهوده‌ی خودمان ناامید می‌شویم. بدبختی ما این است که همیشه به نتایج نهایی تلاش‌های تفکر دیگران از بیرون نگاه می‌کنیم، درحالی‌که تفکرات خودمان را در مراحل به‌هم‌ریخته و خام اولیه از درون می‌بینیم. این تضاد آن‌قدر بزرگ است که ما نتیجه می‌گیریم از انجام هر کار ارزشمندی، غیر از آنچه اکنون به آن مشغول هستیم، ناتوانیم، که کاملاً عادی و قابل‌فهم است.