بریده‌هایی از کتاب روزهای سرگشته در سکوت

او به درون خودش سفر کرده است.

مرد همسایه بوته‌های بزرگی خرید و کاشت و بنابراین، یک‌شبه چشم‌انداز اینجا را عوض کرد. چرا این موضوع مرا آشفته و ناراحت می‌کند؟ حتماً شیفته‌ی تداوم شده‌ام، ولی این به چه معناست. وقتی چیزی وجود دارد که نمی‌توانی بدون آن سر کنی، نیازی در کار است، غالباً بدان عشق گویند.

در فروشگاه‌ها و خیابان‌های شهر جنب‌وجوشی است که دلتنگش می‌شوم. من به یکی از آن زن‌هایی بدل شده‌ام که دنیا را از صندلی اتوبوس‌ها مشاهده می‌کند؛ از پشت پنجره‌ها، از نیمکت پارک‌ها و سالن‌های انتظار. مزاحم کسی نمی‌شوم و کسی هم مزاحم من نمی‌شود. می‌توانم بدون آنکه خودم را تحمیل کنم هرجایی دلم می‌خواهد بروم، جسمم در میان جمعی از افراد به‌زور و زحمت به چشم می‌آید. نه لاغرم و نه چاق و صدایم نه آرام است و نه بلند. یعنی باید خودم را بیشتر نشان بدهم؟ چند ساعت که در شهر باشم مثل این می‌ماند که داخل دستگاه کره‌گیری‌ام. ماشینی نالان، و وقتی به خانه برمی‌گردم، به همان‌اندازه قدردان سکوتم که آدم دچار بی‌خوابی قدردان خواب است.

ماریا گفت: خانه‌های نروژی تمیزند، مثل خود نروژی‌ها. من خندیدم. اما او کاملاً جدی بود. ماریا گفت: حقیقت دارد، نروژی‌ها همیشه زیبا و تمیزند.

ماریا گفت: خانه‌های نروژی تمیزند، مثل خود نروژی‌ها

محال است بتوان همه‌چیز را باهم درک و هضم کرد.

من آدم واقع‌بینی نیستم و همیشه به کتاب‌ها پناه برده‌ام، و به خواب‌ها،

او تو را به فکر فرو می‌برد، همان کاری که یک معلم خوب باید انجام بدهد.

من به دنیا آمده‌ام که نگران باشم.

جایی نیست که بدان احساس تعلق کنی.

دلم می‌خواهد جزئی از چیزی باشم. همیشه این حس را دارم که جا مانده‌ام؛ گویی بیرون گود ایستاده‌ام.

به جسمم نگاه می‌کنم و به ذهنم می‌رسد که حالا باید راضی باشم که چیزی فراتر از آنچه هستم را نشان نمی‌دهد و من دیگر نیاز ندارم زیبایی‌ای‌را به خودم نسبت بدهم که نمی‌توانم نماینده‌ی آن باشم،