بریده‌هایی از کتاب شب آخر با سیلویا پلات

شعر از جایی آغاز می‌شود که منطق ایست می‌کند؛

صدای شعر به رغمِ خصوصی بودن، میان همه ما مشترک است؛ صدایی نه خطاب به جمع بلکه برای خودِ یگانه و منحصر به فردِ ما: صدایی که هرگز خاموشی نمی‌پذیرد زیرا با نبضِ زندگی می‌تپد؛ و همان قدر طبیعی و ضروری است که نفس کشیدن.