بریده‌هایی از کتاب آوای پیانو زیر چترهای رنگی

بعضی‌وقت‌ها عشق یعنی دل بستن. اما بعضی‌وقت‌ها یعنی دل کندن.

«نمی‌دونم، خانم آنی‌لی. به نظر من همین احساس درب‌وداغون بودنمونه که یه‌جورهایی ما رو زیبا می‌کنه و ما رو تبدیل می‌کنه به همینی که هستیم، نه بی‌عیب بودنمون.»

«همه‌ش ـ دارم ـ تخم‌مرغ ـ حروم می‌کنم! خیلی احمقم!» «لازمهٔ یاد گرفتن، تمرینه عزیزم. علوم همینه؛ راه‌هایی رو که جواب نمی‌دن پیدا می‌کنی تا بتونی بفهمی کدوم راه‌ها جواب می‌دن.»

وقتی کل دنیا می‌خواست بهم آسیب بزند، چطور می‌توانستم آنی‌لی شجاع و عاقل باشم؟

انگار همه‌چیز زندگی به تمرین ختم می‌شود، اما اگر آدم نتوانست تمرین کند چه؟ وقتی تخم‌مرغ این‌قدر خرج برمی‌دارد و پیانو حتی بیشتر چه؟

اگه آماده بودی که شجاع‌ترین و عاقل‌ترین نوع ممکن از آنی‌لی باشی، توی همین لحظه چی‌کار می‌کردی؟

این روزها تقریباً همان‌قدر که گریه می‌کرد، آه هم می‌کشید.

«پول تخم‌مرغ‌ها رو می‌دم، قول می‌دم. یه راهی برای پول درآوردن پیدا می‌کنم. شاید بتونم حیوون‌های مردم رو ببرم پیاده‌روی روزانه، یا...»

مامان دوباره آه کشید؛ این روزها تقریباً همان‌قدر که گریه می‌کرد، آه هم می‌کشید. بعضی وقت‌ها فکر می‌کردم شاید مدل نفس کشیدنش این‌طوری است؛ انگار دنیا داشت شانه‌هایش را محکم فشار می‌داد و او اصلاً نمی‌توانست نفس عمیق بکشد.