بریده‌هایی از کتاب سالی که از آسمان افتادیم

وقتی یک‌باره حس می‌کنید از همهٔ عالم و آدم متنفرید کار دیگری به‌جز خوابیدن از دستتان برنمی‌آید.

می‌خواهم روش تماشا کردن ستاره‌ها را در جهان تغییر دهم؛ اگرچه دختر هستم و در دوره و زمانه‌ای زندگی می‌کنم که مردم به علم و به دخترها و به هرچیز معنادار دیگری می‌خندند.

گاهی باورم نمی‌شود می‌توانم به آسمان نگاه کنم و این چیزها را ببینم. سیاره‌ها. شهاب‌ها. ستاره‌ها. همهٔ آن‌ها واقعاً جادویی هستند.

با داشتن تلسکوپی بزرگ، الزاماً ستاره‌شناسی بزرگ نخواهید شد. ـ مکس ارنست

مردم فکر می‌کنند افسردگی همیشه به یک شکل است؛ یعنی معمولاً به شکل غصه است. به‌نظرم کسانی که اطلاعات کافی دربارهٔ افسردگی ندارند فکر می‌کنند افسرده‌ها تمام مدت راه می‌روند و گریه می‌کنند یا به همه‌چیز بدبین هستند. اما افسردگی را نمی‌توان به این راحتی توصیف کرد. برای هرکس متفاوت است. بابا می‌گوید از درون حس می‌کند آدم دیگری شده که عجیب است. اما ازآنجاکه دوازده سال است می‌شناسمش باید بگویم از بیرون هم همین‌طور به‌نظر می‌رسد

افسردگی همیشه به یک شکل است؛ یعنی معمولاً به شکل غصه است. به‌نظرم کسانی که اطلاعات کافی دربارهٔ افسردگی ندارند فکر می‌کنند افسرده‌ها تمام مدت راه می‌روند و گریه می‌کنند یا به همه‌چیز بدبین هستند. اما افسردگی را نمی‌توان به این راحتی توصیف کرد. برای هرکس متفاوت است

نمی‌دانم اگر آدم‌فضایی‌ها بیایند اینجا دربارهٔ آدم‌ها چه فکری خواهند کرد. انسان‌ها عجیب‌غریب‌اند. به‌نظرم ما مشکل داریم. به‌هرحال، من بیشتر به ستاره‌ها اهمیت می‌دهم تا آدم‌ها. تا اینجا که آدم‌ها به‌جز اینکه موی دماغم شوند، کار دیگری برای من نکرده‌اند.

حس می‌کنم بخشی از زندگی‌ام را از دست داده‌ام. از خودم دست کشیده‌ام. از متفاوت بودن دست کشیده‌ام.

چون او از این کار خوشش نمی‌آید، دلیل نمی‌شود من انجامش ندهم.

هر اتفاقی بیفتد جهان به راهش ادامه می‌دهد و ستاره‌ها همان‌جایی خواهند بود که سال گذشته بودند. هیچ‌چیز روی کرهٔ زمین این‌طوری نیست. هیچ‌چیز به این اندازه قابل‌اعتماد نیست. هیچ‌چیز دیگر نمی‌تواند باعث شود مثل ستاره‌ها کوچک باشید یا مثل آن‌ها بزرگ.

ستارهٔ قطبی همیشه رو به شمال است. این یکی از چند چیزی است که می‌توانم روی آن حساب کنم. هرشب به آسمان می‌رود و وظیفه‌اش را انجام می‌دهد. اگر آدم‌ها بیشتر شبیه ستارهٔ قطبی بودند، شاید اوضاع تا این حد پیچیده نمی‌شد.

اما شاید این‌ها نتیجهٔ ترس است که باعث می‌شود کارهای عجیب‌غریبی بکنیم. کارهایی که در آن لحظهٔ خاص معنادار به‌نظر می‌رسند، اما نه ماه بعد هیچ معنی و مفهومی ندارند.

آدم‌ها کارهایی را می‌کنند که از انجام دادنشان احساس خوش‌حالی می‌کنند.

در همهٔ این کارها عالی عمل می‌کرد. اما در ارتباط گرفتن با آدم‌ها چندان موفق نبود.

می‌خواهم روش تماشا کردن ستاره‌ها را در جهان تغییر دهم؛ اگرچه دختر هستم و در دوره و زمانه‌ای زندگی می‌کنم که مردم به علم و به دخترها و به هرچیز معنادار دیگری می‌خندند.

«می‌خوام بذاری آدم‌های دور و برت خودشون با مشکلاتشون کنار بیان. اگه خواهرت غمگینه بذار غمگین باشه و سعی نکن خوش‌حالش کنی.» می‌گویم: «این کار بدجنسیه.» «اگه همیشه سعی کنی خوش‌حالش کنی، پس خودش کی می‌تونه یاد بگیره خوش‌حال باشه؟»

سیارهٔ آدم‌های بی‌نقص وجود ندارد.

اگر به ستاره‌ها و صورت‌های فلکی علاقه‌مندید و هنوز موفق نشده‌اید برنامهٔ استلاریوم را دانلود کنید همین الان این کار را بکنید! این برنامه رایگان است و به‌علاوه، دیدن ستاره‌ها و سیاره‌ها و چیزهای جالب توجه دیگر در آسمان به شکل زنده بسیار هیجان‌انگیز است. https://stellarium.org/

دلم می‌خواهد از خودم بپرسم چرا فکر می‌کردم تیفانی را می‌شناسم، درحالی‌که اصلاً نمی‌شناختمش. اگر دیشب سر شام از من می‌خواستید داستانی دربارهٔ زمان بچگی‌اش بنویسم، او را در کلاس ورزشی یا مقابل آینهٔ فروشگاه‌های بزرگ درحال آزمایش کردن لوازم آرایش مختلف ترسیم می‌کردم یا می‌گفتم که احتمالاً رهبر تشویق بوده. یک‌باره متوجه می‌شوم چقدر راحت دیگران را قضاوت می‌کنم. هیچ فرقی با لیا جونز یا سایر بچه‌هایی ندارم که عادت داشتند مالک را دست بیندازند، آن‌هم فقط به این دلیل که به آجیل حساسیت دارد. علاوه بر این، مگر رهبر تشویق بودن چه عیبی دارد؟

فکر می‌کردم فقط آدم‌های غیرمعقول می‌روند پیش روان‌شناس؛ مثل همان شخصیت‌های کارتونی که در دی‌وی‌دی می‌دیدیم. اما معلوم است که خیلی‌ها احتیاج دارند به مطب روان‌شناس بروند؛ آن‌هم فقط به این دلیل که در بعضی موارد نیاز به راهنمایی دارند.