بریده‌هایی از کتاب راهنمای مدیریت احساسات در محیط های کاری

عوامل اضطراب‌آور بدنتان را دچار اختلال می‌کنند؛ واکنش بدنتان به فشار روانی تلاشی برای بازگشت به حالت عادی است. برای سریع‌رساندن مواد مغذی و اکسیژن به عضلاتتان، فشارخون، ضربان قلب و سرعت تنفستان، همگی بالا می‌روند.

شاید عده‌ای از شما فکر کنید یه دقیقه صبر کن، این خیلی بدبینانه‌ست، مگه چه اشکالی داره به کارت اشتیاق داشته باشی، هان؟! این احتمال وجود دارد که جایی در حرفه‌تان «مجبور» باشید با معذرت قرار شام را به‌هم بزنید، چون باید به مشکل رئیستان رسیدگی کنید. ولی کار زیاد و دائمی برای سلامتی و موفقیتتان مضر است، چون به دور از عقل است. درحقیقت، بعد از حدود پنجاه ساعت کار در هفته، میزان بهره‌وری کاهش می‌یابد.

«چرا» به قربانیانِ کار تبدیل شده‌ایم؟ ۱. گمان می‌کنیم تنها راه موفقیت همواره کارکردن است. از این می‌ترسیم که حتی وقفه‌ای کوتاه در کار حرفه‌مان را به‌خطر بیندازد؛ ۲. باور داریم که خوشبختی نتیجهٔ دستاوردهای حرفه‌ای است و نه برعکس. به خودمان می‌گوییم: به‌محض این‌که ترفیع بگیرم زندگی عالی می‌شه. چندمیلیون پول درآوردن به همه‌چی می‌ارزه.

«اشتیاقتان به کار را کم‌تر کنید» به‌معنی «دیگر به شغلتان اهمیت ندهید» نیست. یعنی «بیش‌تر» به خودتان اهمیت بدهید. یعنی برای کسانی که دوست دارید، ورزش‌کردن و تعطیلاتی به دور از احساسِ گناه، وقت بگذارید. یعنی به خودتان یادآوری کنید به‌ندرت کسی پیدا می‌شود که به زندگی‌اش نگاهی بیندازد و آرزو کند کاش تا ساعت دَه شب در دفتر اضافه‌کاری می‌کرد.

اشتیاقتان به کار را کم‌تر کنید. کم‌تر اهمیت دادن به کار راه‌حل رفع بسیاری از ناراحتی‌های روانی است. به‌این‌ترتیب، پیش‌از یک سخنرانیِ مهم از اضطراب نفس‌نفس نمی‌زنید. وقتی هم‌گروهی‌های نالایقی دارید، از درماندگی به گریه نمی‌افتید. وقتی می‌خواهید شب را بیرون از خانه بگذرانید، گوشی‌تان را به‌راحتی کنار می‌گذارید.

اهمیت‌دادنِ بیش‌از حد به کارْ غیرسازنده و برای سلامتی مضر است و باعث می‌شود مشکلاتِ کوچک استثنایی و نظراتِ نه‌چندان جدی ناخوشایند به‌نظر برسند

تغییر دومْ رابطهٔ ما با کارمان است. بیش‌تر از هر زمان دیگری کار می‌کنیم، برای کارِ مفید اهمیت بیشتری قائلیم و بیش‌تر اجازه می‌دهیم کارمان معرفِ هویتمان باشد. این تغییرات بر همه‌چیز، ازجمله سلامتی، انگیزه و تصمیم‌گیری‌مان اثر می‌گذارند.

دو تغییرِ عمدهْ درک عمیق احساسات در محیط کار را ضروری می‌کنند. اولین مورد میزان تعاملمان با همکاران است.

امروزه، مهم‌ترین مهارتی که کارفرماها به‌دنبال آن‌اند تواناییِ کار در گروه و تواناییِ ارتباط کلامی با دیگران است. به‌گفتهٔ مجلهٔ اکونومیست، «در تجارت مدرن، همکاری مساوی است با خدایی‌کردن»

وقتی عضو شرکتی می‌شویم، به ما دربارهٔ چگونگیِ زمان‌بندیِ جلسه‌ها و پرکردن گزارش‌های مخارج آموزش‌های مفصلی داده می‌شود، ولی هیچ‌کس بهمان نمی‌گوید اگر از دست یکی از همکارانمان ناراحتیم، چکار بکنیم یا چطور بعداز جلسه‌ای ناموفق با رئیسمان، آن را فراموش کنیم.

عبارت «احساسات در محیط کار» به گوشتان می‌خورد، ممکن است رویدادهای مهمِ شغلی به ذهنتان خطور کنند: مصاحبه‌های شغلی، مذاکرات بر سر حقوق و بررسی‌های سالانه. ولی احتمالاً در محیط کار از رویدادهای به‌ظاهر پیش‌پاافتادهٔ روزانه هم همین‌قدر مضطربید. وقتی مدیرعامل با نشان‌دادن نظرِ معمولی‌تان را تأیید می‌کند، هیجان‌زده می‌شوید، وقتی همکارتان برای بار پنجم حرفتان را قطع می‌کند حسابی عصبانی می‌شوید، و در مورد این‌که آیا لازم است به ایمیلی کاری که عصرِ روزِ تعطیل سر از صندوقِ ورودی‌تان درآورده زود پاسخ دهید یا نه، نگران می‌شوید.

واکنش بدنتان به فشار روانی تلاشی برای بازگشت به حالت عادی است. برای سریع‌رساندن مواد مغذی و اکسیژن به عضلاتتان، فشارخون، ضربان قلب و سرعت تنفستان، همگی بالا می‌روند. درعین‌حال، از سرعت هر روندی که در این بین از اهمیتِ کم‌تری برخوردار است، مانند هضم، رشد، و تولیدمثل، کم می‌شود.

«کار به‌اندازهٔ زمانی که برایش گذاشته شده کش می‌آید تا تمام شود.»

به خودتان یادآوری کنید به‌ندرت کسی پیدا می‌شود که به زندگی‌اش نگاهی بیندازد و آرزو کند کاش تا ساعت دَه شب در دفتر اضافه‌کاری می‌کرد.

ما اغلب اندازه و گسترهٔ نیازهای عاطفی‌ای را که با خودمان به اداره می‌آوریم بسیار دست‌کم می‌گیریم. واکنش عاطفی بیش‌تر از رابطهٔ میانِ رئیس و کارمند بر انگیزه، تندرستی، ارتباطات، تصمیم‌گیری و موارد دیگر تأثیر می‌گذارد. بااین‌حال، بیش‌ترِ ما چنین احساساتی را نادیده می‌گیریم. چرا وقتی به حرفه‌ای‌بودن فکر می‌کنیم، فوراً تصور می‌کنیم باید احساساتمان را سرکوب کنیم؟

در زمان ناراحتی، رفتن پیشِ گروهِ حمایتی‌تان کار مناسبی به‌نظر می‌رسد، همان دسته‌ای که فوراً ازتان طرف‌داری می‌کند (برای مثال، مادر یا بهترین دوستتان). اما اگر گفت‌وگویتان «فقط» با چنین افرادی محدود می‌شود، توانایی‌تان برای درس‌گرفتن از مشکل یا حلِ آن را تخریب می‌کنید. حواستان باشد که با گروه همکارانتان هم درددل کنید، کسانی که حقیقت‌هایی ناگفتنی را بهتان می‌گویند و به شما برای حلِ مشکل انگیزه می‌دهند.

وقتش رسیده که از دست عادتِ مضرِ ستایشِ آینده برای توجیه وضع بدِ حال خلاص شویم.

محققان متوجه شده‌اند که انحراف اثر (فاصلهٔ بین احساسی که فکر می‌کنید خواهید داشت و احساسی که درنهایت خواهید داشت) اغلب شما را به «خواستهٔ اشتباه» می‌کشاند: حسرت آینده‌ای را دارید که به خوشبختی‌تان منتهی نمی‌شود.

وقتی هم اعتبارمان را از رئیسمان می‌گیریم، کوچک‌ترین نظرِ انتقادی‌ای به‌مثابه ردکردنِ کلِ شخصیتمان است.

ایرادِ همکاریِ بیش‌تر تعارضِ بیش‌تر است.