بریده‌هایی از کتاب راهنمای مدیریت احساسات در محیط های کاری

کارْ مجموعه‌ای از توافقات است. موعدهای نزدیک، درخواست‌های متناقض مشتری و منابعِ محدود به این معنی‌اند که خروجیِ نهاییِ گروهتان هیچ‌وقت بی‌نقص نخواهد بود. (تا حالا بعداز زدنِ دکمهٔ ارسال، فوراً با اشتباهِ تایپیِ واضحی روبه‌رو شده‌اید؟) فرد مخالف مانعی است که به تمامِ اشکالاتِ طرحِ پیشنهادی اشاره می‌کند، ولی هیچ پیشنهادِ جایگزینی ندارد. مارک ساستِر، سرمایه‌گذار خطرپذیر، می‌نویسد مخالف‌ها «از خارجِ گود فریاد می‌زنند، ولی هیچ‌وقت مسئولیتِ نتایج یا تصمیمات را برعهده نمی‌گیرند و شعارشان "این نشدنیه" است».

هر رابطه‌ای، از روابط کاری گرفته تا روابط شخصی، مثل ساختن برجی با چوب‌بستنی است. تجارب (مانند باهم غذاخوردن، باهم کارکردن روی یک پروژه، یا باهم نوشتنِ یک مقاله) چوب‌بستنی‌ها هستند و ارتباط مثل چسب. اگر باهم کار می‌کنید، ولی هیچ‌وقت زمانی را به حرف‌زدن دربارهٔ احساسات یا نیازهایتان اختصاص نمی‌دهید، این برج فقط با چوب‌بستنی بالا می‌رود و کم‌کم فرومی‌ریزد. اگر هم هر تعاملی را بیش‌از حد تحلیل کنید و هیچ‌وقت فقط برای لذت‌بردن از همراهیِ یکدیگر درنگ نکنید، برج از چسبِ زیاد خم می‌شود و وامی‌رود.

«می‌توانید» انگیزه‌تان را احیا کنید و آزادیِ عملتان را افزایش دهید، معنیِ بیش‌تر یا هدفِ بهتری در کارتان بیابید (یا تمام توجهتان را روی بخش‌هایی از کارتان بگذارید که می‌توانند برایتان معنی داشته باشند)، کار را به محلی برای یادگیری بازتعریف کنید، یا سرِ کار دوستانِ بیش‌تری پیدا کنید. ولی اگر این تغییرات اساسی را انجام داده‌اید و هنوز صبح‌ها موقع بیدارشدن نگرانید، یک توصیه برایتان داریم: زندگی کوتاه‌تر از آن است که روزانه (دست‌کم) هشت ساعت از وقتتان را با بی‌انگیزگی بگذرانید.

با رجوع به ای‌کیو به‌جای آی‌کیو، می‌توان درخصوص موفقیتتان در محل کار پیش‌بینیِ بهتری کرد. ولی به‌دست‌آوردن موفقیتِ واقعی در کار، نیازمندِ برداشتنِ گامی فراتر از هوشِ عاطفی است: باید یاد بگیرید احساساتِ معقولی داشته باشید. چنین چیزی نیازمند این است که ابراز احساساتتان را با موقعیتی خاص تطبیق بدهید. برای چنین کاری، به بیان روان احساسات نیاز دارید؛ توانایی دریافت احساسات درجهت سازنده و دانستنِ این‌که چطور و چه‌وقت باید احساستان را به عملی متعارف تبدیل کنید.

این کتاب راهنمایی با تصاویرِ بسیار بامزه است برای این‌که دیگر در کار احساساتتان را سرکوب نکنید؛ حتی برای احساساتی مانند حسادت و اضطراب راه سازندهٔ برای بیان پیدا کنید. همچنین، این کتاب تعاملات دیجیتالی و سبک‌های ارتباطیِ همکاران را شرح و درنهایت بهتان اجازه می‌دهد با بهترینِ خودتان بروید سر کار.

نسخهٔ بهترِ مَثَلِ آشنای «سوختن و ساختن» این است: «گاهی مجبورید تحمل کنید، ولی درست نیست به روی خودتان نیاورید.»

«کار به‌اندازهٔ زمانی که برایش گذاشته شده کش می‌آید تا تمام شود.» به‌عبارت دیگر، ممکن است کم‌تر زمان دادن به خودتان کارآمدترتان کند.

«کاش می‌شد به گذشته برگردم و به خودم در جوانی بگویم "آریانا، اگه غیراز حسابی کارکردن، به دورشدن از کار، دوباره انرژی گرفتن و بازسازیِ خودت هم اهمیت بدی، عملکردت واقعاً بهتر می‌شه

به‌عبارت دیگر، این کتاب به شما یاد می‌دهد چطور احساساتتان را کنترل و آن‌ها را وارسی کنید؛ که البته این کار گاهی به‌معنی دوری‌کردن از آن‌هاست. زمانی‌که این کتاب را بخوانید، می‌فهمید که «چرا» ممکن است احساسی را تجربه کنید و چطور باید با آن حس برخورد کنید.

وقتی عضو شرکتی می‌شویم، به ما دربارهٔ چگونگیِ زمان‌بندیِ جلسه‌ها و پرکردن گزارش‌های مخارج آموزش‌های مفصلی داده می‌شود، ولی هیچ‌کس بهمان نمی‌گوید اگر از دست یکی از همکارانمان ناراحتیم، چکار بکنیم یا چطور بعداز جلسه‌ای ناموفق با رئیسمان، آن را فراموش کنیم.

وقتی بیل جرج، استاد دانشکدهٔ بازرگانیِ هاروارد، بیش‌از هزار تحقیق درزمینهٔ رهبری را بررسی کرد، فهمید رهبران فقط یک خصوصیت ممتاز ندارند؛ به این دلیل که مهم‌ترین ویژگیِ رهبریِ خوب به داشتنِ خصوصیاتِ شخصیِ ویژه هیچ ارتباطی ندارد، بلکه به داشتنِ هوشِ عاطفی مرتبط است.

رهبران خوب وقتی موقعیتی را ارزیابی می‌کنند نشان می‌دهند که آسیب‌پذیرند، ولی بعد راهی هم برای جلورفتن ارائه می‌دهند.

سازمان‌ها نمی‌توانند به‌راحتی از دیگران بخواهند که به آن‌ها اعتماد کنند؛ اعتماد کسب‌شدنی است.

یک تحقیقْ با بررسیِ چند ایمیل نشان داد کارمندانِ جدیدی که درطی شش ماهِ اولِ کارشان در نامه ضمیر «من» را به «ما» (که محققان آن را به‌عنوان نشانهٔ تعلق به‌کار بردند) تغییر نمی‌دهند، بیش‌تر احتمال دارد که کارشان را ترک کنند.

وقتی احساس تعلق داریم که مطمئنیم گروه نظر ما را فقط برای این کنار گذاشت که بهترین انتخاب نبود، نه این‌که با ما مشکل دارد. «نداشتن» حسِ تعلق یا همان حس انزوا یکی از قوی‌ترین نشانه‌های ترک‌کردنِ کار است.

حس تعلق به این معنا نیست که شبیه دیگران باشیم (خواست ما برای هماهنگی با دیگرانْ اغلب مجبورمان می‌کند که شخصیتِ واقعی‌مان را پنهان کنیم). حس تعلق یعنی وقتی که برای پذیرشِ ویژگی‌های منحصربه‌فردتان امنیت دارید و دیگران برای آن ارزش قائل‌اند

سیگال بارسد، استاد دانشگاه وارتون، به ما می‌گوید: «مردم به‌اندازهٔ کافی جو عاطفی رو جدی نمی‌گیرن. اون‌ها به بخش‌های دیگهٔ کار که توی فکر بهتره اشاره می‌کنن. ولی جو عاطفی روی شما و کارتون تأثیرِ زیادی داره. اگه عمیقاً ناراحتین، شاید بهتر باشه اون‌جا رو ترک کنین.»

اگر کارتان ضروری نیست، از فرستادن ایمیل در ساعت‌های غیرکاری خودداری کنید. حساب کاربریِ طنزِ آکادمیکس‌سِی در توییتر نوشت: «در دفتر کار نیستم و گهگاه ایمیلم را چک می‌کنم. اگر ایمیلتان ضروری نیست، احتمالاً همچنان به آن پاسخ می‌دهم. دست خودم نیست.» حتی اگر در نامه بنویسید «این نامه را تا فردا/شنبه نخوانید/جواب ندهید»، بازهم احتمالِ این هست که گیرنده همچنان در روزهای آخر هفته به ایمیلتان فکر کند (و حتی شاید احساس کند باید سریع به آن پاسخ دهد).

وقتی جواب می‌دهید، پیش‌نویستان را از دید طرفِ مقابل بازخوانی کنید. شاید اگر اول ایمیل را به آدرسِ خودتان بفرستید و آن را بخوانید، راحت‌تر بتوانید تصور کنید طرفِ مقابل چه برداشتی از ایمیلتان خواهد داشت.

استفاده از ویدئوکنفرانس، وقتی تازه شروع به کار می‌کنید (مخصوصاً اگر یکی از اعضا دورکار است)، به اعتمادسازی کمک می‌کند. به‌طور کلی، دیدنِ حالاتِ چهرهٔ یکدیگر به شما اجازه می‌دهد بهتر منظور هم را بفهمید، گپ بزنید و رابطه‌ای واقعی داشته باشید. بعداز این‌که طرفِ مقابل را شناختید، می‌توانید بیش‌تر از ایمیل استفاده کنید.