بریده‌هایی از کتاب حلزون های خانه به دوش

آزادی غربی توهمی بیش نیست؛ با این آزادی، بشر بندهٔ تمنیات خویش می‌شود و فراعنهٔ جدید عالم ـ که بوش و ریگان و سیاست‌مداران کنونی جهان جز دست‌نشاندگان آنها نیستند ـ فرصت حاکمیت می‌یابند. آنها بر جهان شهوات بشر حکم می‌رانند. پس این آزادی، عین بندگی و بردگی است، منتها به صورتی پنهان... و با همین رشته‌های پنهان است که فراعنهٔ یهودایی این عصر جاهلی شیرازهٔ جان افراد بشر را در کف سیطرهٔ خویش گرفته‌اند و آنان را به هر سوی که می‌خواهند می‌برند... و بشر تا خود را از این تمنیات خلاص نکند نمی‌تواند به آزادی حقیقی دست یابد و سیطره و ولایت طاغوت‌ها را انکار کند.

آقایان! این عصری که شما سنگ آن را به سینه می‌زنید یکی از اعصار جاهلیت است و تفاوت آن با دیگر اعصار جاهلی در آن‌جاست که این بار جاهلیت را تئوریزه کرده‌اند و به آن صورتی علمی بخشیده‌اند.

مشخصهٔ اصلی انسان اختیار و آزادی اوست و همین اختیار است که تاریخ را بر اساس قواعدی ثابت و لایتغیر شکل می‌دهد. اگر انسان‌هایی که مأمور به ایجاد تحول در تاریخ هستند خود از معیارهای عصر خویش تبعیت کنند، دیگر هیچ تحولی در تاریخ اتفاق نخواهد افتاد. هر دوره از تاریخ با عهد جدیدی آغاز می‌شود که متضمن شکستن عهد پیشین است و لذا، در آغاز این تحول عظیم تاریخ، ما را نمی‌توان با توهمِ امروزی‌بودن یا نبودن فریفت. اگر بنا بود ما معیارهای روز را بپذیریم، دیگر چه داعیه‌ای بود که خود را به رنج انقلاب و جنگ دچار کنیم؟ جنگ را بر ما تحمیل کردند تا این فکر تازه را به بند کشند و نتوانستند.

این عصر، چه قبول بکنید و چه نکنید، عصر خرافات است و ما مأمور به مبارزه با این خرافه‌گرایی مدرن هستیم... و یکی از بزرگ‌ترین خرافه‌های رایج در این عصر، «نظریهٔ ترقی» است. نظریهٔ ترقی بر این فرض که ارتقای تاریخی انسان سیری خطی دارد بنا شده است و از لفظ «ارتقا» نیز صرفاً ملاحظات مادی و حیوانی زندگی بشر را مراد کرده‌اند، حال آن‌که تکامل و تعالی انسان در ارتقای مادی، ولنگاری و رفاه بیش‌تر نیست. کمال انسان در قرب خداست و این قرب، خلاف تصور آقایان، با قناعت بیش‌تر ملازمه دارد تا اسراف در مصرف و تمتع دیوانه‌وار. ما کمال بشر را در تکنولوژی پُست‌مدرن نمی‌جوییم تا برای دست‌یابی بدان، خود را به غرب و شرق تسلیم کنیم... و البته از جانبی دیگر، معتقدیم که می‌توان تکنولوژی را در یک نظام هدایتی مناسب به استخدام کشید ـ با احتیاط فراوان، چرا که ماشینیسم ذات تکنولوژی است.

عارف حقیقی مست می اَلَست است و عارف دروغین مست می پلشت آب انگور.

«دموکراسی غربی، حکومتی فرعونی است که بنیان استعباد و استثمار خویش را با رشته‌هایی پنهان بر بهیمیت بشر استوار داشته است.»

آقایان! شما در میان این اقیانوس عظیم جزیرهٔ تنها و کوچکی هستید یادگار احاطهٔ غرب بر کشورمان. پشت به تاریخ نکنید و روی به فرهنگ و مردم و تقدیر تاریخی قوم خویش بیاورید و اگر نه، این دریای مواج شما را خواهد بلعید و حتی جای پاهایتان را نیز خواهد شُست

«جهان‌شهرِ هر روز کوچک‌ترشونده». اگر ظلمی به وسعت یک جهان گسترده شود آیا ضرورت مبارزه با آن از میان می‌رود؟

اگر در تاریخ جدید غرب روشن‌فکران منشأ اثرات سیاسی بوده‌اند، در این‌جا این وظیفه همواره بر گردهٔ روحانیون و رهبران مذهبی مردم بوده است. در این کشور مردم هرگز گرفتار دام انتلکتوئلیسم نشده‌اند و واکنش آنها در برابر خود شما آقایان، مؤیدی است بر این مدعا. در این‌جا آیت‌الله شیرازی (ره) حکم حرمت تنباکو می‌دهد و اگر مصدق‌السلطنه توسط آیت‌الله کاشانی (ره) حمایت نگردد، همان خواهد شد که دیدید. دیدید یا نه؟

نویسندهٔ مقاله از آن‌جا که می‌داند عرف زندگی مردم در سراسر دنیا شبیه به هم و متأثر از تمدن غربی است، پیشنهاد خود را در عبارت «عرفی‌کردن زندگی فرهنگی و سیاسی» بیان می‌کند

روشن‌فکر در مغرب‌زمین با وابستگی به ایدئولوژی‌های سیاسی و ارادهٔ به قدرت موجودیت می‌یابد و بنابراین، سیاسی‌بودن در آن‌جا جزو روشن‌فکری است. اما در این‌جا روشن‌فکرانِ مفلوک بدشانسی آورده‌اند و در خاکی روییده‌اند که مردم آنها را نمی‌فهمند، چرا که بین ایشان و مرام دینی‌شان پیوندی است که حتی حکومت پنجاه سالهٔ پهلوی نیز نمی‌تواند آن را نابود کند. تاریخ در این خطه اصلاً تابع دین است نه ایدئولوژی‌های سیاسی.

روشن‌فکر در مغرب‌زمین با وابستگی به ایدئولوژی‌های سیاسی و ارادهٔ به قدرت موجودیت می‌یابد و بنابراین، سیاسی‌بودن در آن‌جا جزو روشن‌فکری است. اما در این‌جا روشن‌فکرانِ مفلوک بدشانسی آورده‌اند و در خاکی روییده‌اند که مردم آنها را نمی‌فهمند، چرا که بین ایشان و مرام دینی‌شان پیوندی است که حتی حکومت پنجاه سالهٔ پهلوی نیز نمی‌تواند آن را نابود کند. تاریخ در این خطه اصلاً تابع دین است نه ایدئولوژی‌های سیاسی. و لذا ضرورت تاریخی در این‌جا روشن‌فکرها را خواه‌ناخواه بدین سمت می‌راند که اصلاً هویت سیاسی خود را انکار کنند

روشن‌فکران این مرز و بوم اگرچه از همان آغاز ایمان به قبلهٔ انتلکتوئل‌های قرن نوزدهم آورده‌اند، اما هرگز حقیقتاً در تاریخ و تفکر غرب شرکت نیافته‌اند. آنها مقلدانی ظاهرگرا بیش نبوده‌اند و به عبارت بهتر، غرب‌زده بوده‌اند نه غربی. غرب‌زدگی تقلیدی ظاهری از احکام عملی انتلکتوئلیسم بیش نیست و این خاک اصلاً خاکی نیست که در آن روشن‌فکری پا بگیرد.

اینان حتی برای یک لحظه به این پرسش دچار نیامده‌اند که چرا وضع ایران در میان تمام کشورهای این سوی جهان کاملاً استثنایی است و چرا نسخه‌هایی که پزشکان میسیونر در سراسر کشورهای این سوی جهان برای ملت‌ها پیچیده‌اند، ملت ایران را شفا نداده است... و چرا رابطهٔ روشن‌فکران در این مرز و بوم با مردم، عقیم و منقطع است... و چرا در تمام طول این یک‌صد سال و یا بیش‌تر، هر بار که شورش و قیام و انقلابی بر پا شده است، مردم به شیوه‌ای عمل کرده‌اند که هرگز نتایج معمول تاریخ معاصر را در پی نداشته است.

اگر درست تأمل کنیم خواهیم دید که حکومت‌های لیبرالیستی به خطرناک‌ترین نوع استبداد و توتالیتاریسم گرایش خواهند یافت که می‌توان آن را «استبداد پنهان» نام نهاد. نظام حکومتی آمریکا مظهر اتَمّ یک چنین استبدادی است، چرا که به حاکمیت پنهان شریرترین افراد بر جامعه‌ای که خود از بردگی خویش بی‌خبر است انجامیده، جامعه‌ای که به قول «یونگر» اختیارش تا حد انتخاب میان انواع ناحق تنزل یافته و حتی این حد از اختیار را هم ندارد، چرا که روان جامعه مسحور حیله‌هایی است که از جانب شریرترین افرادِ آگاه از روان‌شناسی اجتماعی بر او اِعمال شده است.

ولایت فقیه نمی‌تواند با پارلمانتاریسم و دموکراسی جمع شود و این گفته البته به آن معنا هم نیست که ولایت فقیه با استبداد و یا توتالیتاریسم جمع می‌شود؛ خیر، ولایت فقیه یک نظام حکومتی جدید است که نه با دموکراسی و نه با استبداد جمع نمی‌شود و هرگز در جهان جدید سابقه‌ای نداشته است. ولایت فقیه با حاکمیت کلیسا نیز، چه به صورت فعلی و چه در صورت قرون وسطایی آن، نسبتی ندارد و بنابراین، غرب و غرب‌زدگان با معیارها و منطق خویش هرگز امکان درک آن را ندارند.

کرهٔ زمین با انقلاب اسلامی وارد دوران پرحادثهٔ یک عطف تاریخی شده است که در آخر به فروپاشی غرب و زیرساخت‌های حکومتی آن نیز منتهی خواهد شد.

نظام اسلامی ایران اکنون اسوهٔ همهٔ جریان‌ها و گرایش‌های اسلام‌خواهی در سراسر جهان است و کرهٔ زمین با انقلاب اسلامی وارد دوران پرحادثهٔ یک عطف تاریخی شده است که در آخر به فروپاشی غرب و زیرساخت‌های حکومتی آن نیز منتهی خواهد شد.

ضرورت ایجاد رابطه با دولت‌های دیگر و مجامع بین‌المللی اگر ما را بدان‌جا سوق دهد که بخواهیم معیار حرکت خود را پسند جهانی قرار دهیم، مسلم بدانیم که آن‌چنان با شتاب به درون چرخ‌دندهٔ سلطهٔ سیاسی استکبار غرب بلعیده خواهیم شد که حتی استخوان‌هایمان نیز خرد خواهد گشت.