بریده‌هایی از کتاب آغازی بر یک پایان

امام (ره) به ما آموخت که «انتظار در مبارزه است» و این بزرگ‌ترین پیام او بود، و پس از او، اگر باز هم امیدی ما را زنده می‌دارد همین است که برای ظهور آخرین حجت حق مبارزه کنیم. امام (ره) ما را آموخت که «عرفان را با مبارزه جمع کنیم» و خود بهترین شاهد بود بر این مدعا که عرفان عین مبارزه است، و از این پس دیگر چه داعیه‌ای می‌ماند برای آنان که عرفان را به‌مثابه امری کاملاً شخصی بهانهٔ واماندگی خویش می‌گرفتند؟

مردم القائات زیرکانهٔ رسانه‌ها را حرف دل خویش انگاشته‌اند.

مگر «پیش» و «پس» کجاست که آنها «پیش» رفته باشند و ما «پس» مانده؟ اگر «پیش» آن‌جاست که غربی‌ها رسیده‌اند، صد سال سیاه می‌خواهم که به آن‌جا نرسیم و اگر «پس» این‌جاست که ما اکنون قرار داریم، چه بهتر که در همین‌جا بمانیم.

«بی‌قراری» مقتضای حقیقت وجود انسان و «قرار» مقتضای طبع اوست و در میان این «قرار و بی‌قراری» است که وجود انسان در طول تاریخ محقق می‌شود.

«حکمت» کیمیایی است که جز در نزد اهل مشاهده یافت نمی‌شود و اهل مشاهده آنان‌اند که چشم بر حقیقت عالم گشوده‌اند و بنابراین، هیچ غیر دین‌داری را حکیم نمی‌دانم.

زمین مهبط است، نه خانهٔ وصل. در این‌جا نور از نار می‌زاید و بقا در فناست و قرار در بی‌قراری. زمین معبر است و نه مقر... و ما می‌دانستیم.

تکنولوژی مدرن زمینه را آن‌چنان فراهم داشته است که جهان بتواند مجموعهٔ واحدی باشد، یکپارچه و هماهنگ، با یک فرهنگ و تاریخ مشترک؛ با یک حکومت واحد اگرچه در کف استکبار، و این استکبار جدید نه در فردی چون چنگیز و یا تیمور، بلکه در نظامی استکباری چون آمریکا تحقق یافته است. با صرف نظر از آن که ما نظام آمریکا را شیطانی بدانیم و یا خیر، این واقعیتی است انکارناپذیر؛

ایمان بهشت گم‌شدهٔ وجود است که انسان، با گذر از تعلقات، آن را در خود باز خواهد یافت؛ گنجینه‌ای است آسمانی، زادراه سفر زمینی انسان.

حقیقت این است که معرفت دینی در خود کامل است و نیازی به استمداد از خارج خویش ندارد و علوم روز نه در تکامل معرفت دینی، که در شناخت موضوعات و ضرورت‌ها به مدد فقیه می‌آیند.

حیات انسان در این سیارهٔ کوچک که سفینه‌ای آسمانی بر پهنهٔ اقیانوسِ بی‌کرانِ فضای اثیری است، تاریخ دیگری نیز دارد که «تاریخ حیات باطنی» اوست؛ «تاریخ تمدن» تاریخ حیات ظاهری انسان است و «تاریخ انبیا» تاریخ حیات باطنی او.

مردم ما از امام فقیدشان آموخته‌اند که ما برای توسعهٔ اقتصادی انقلاب نکرده‌ایم، و اینها می‌نویسند که هدف همهٔ تحولات بزرگ اجتماعی دست‌یابی به توسعهٔ اقتصادی است. البته توسعهٔ اقتصادی امری است که ما در طی مسیر به سوی اهدافمان لزوماً به آن دست خواهیم یافت، اما همه می‌دانند که توسعهٔ اقتصادی به مفهوم مصطلح جهانی نمی‌تواند «هدف» ما باشد.

زمین مهبط است، نه خانهٔ وصل. در این‌جا نور از نار می‌زاید و بقا در فناست و قرار در بی‌قراری. زمین معبر است و نه مقر...

غرب در همهٔ جنگ‌ها پیروز خواهد شد مگر در آخرین آنها

امام رفت تا بار تکلیفِ ما بر گردهٔ عقل و اختیارمان بار شود

شریعتْ ظاهرِ دین است و حضرت امام اُمت (قدس سره) نه فقط عامل به شریعت، که مظهر کامل حقیقت دین بود. وفاق اجتماعی بر محور دین نمی‌تواند در نسبت با شریعت که ظاهر دین است به وجود بیاید؛ وفاق اجتماعی باید در نسبت با حقیقت دین ایجاد شود که ولایت است. اگر دربارهٔ نماز گفته‌اند که تأسیس حکومت اسلامی برای اقامهٔ نماز است، راست گفته‌اند، چرا که نماز حقیقت دین را محفوظ می‌دارد و چنان‌چه همین نماز حقیقت خویش را گم کند و در ظواهرِ تشریعی نماز تحجر پیدا کند، هیچ گرهی را باز نخواهد کرد، چنان که در عربستان سعودی نکرده است.

دموکراسی هرگز با حکومت اسلامی جمع نمی‌شود، چرا که در احکام و قوانین، امکان عدول از کتاب‌الله وجود ندارد و حقِ قانون‌گذاری غیرمشروط از مردم سلب گشته است و قوانین پارلمانی تنها در حدود شرعْ مشروعیت می‌یابند. پس در جمهوری اسلامی رأی مردمْ محکوم و محدود به حدود ولایت است. این کجا و دموکراسی کجا؟ و اگر کسانی هم نادانسته حکومت اسلامی را عین دموکراسی می‌انگارند، مرادشان بیان این حقیقت است که «مردم اسلام را می‌خواهند و اسلام عین ولایت است.» چرا ما از اثبات مغایرت بین حکومت اسلامی و دموکراسی می‌هراسیم؟ زیرا هنوز در فضای فرهنگی غرب نفس می‌کشیم و در تبلیغات جهانی غرب، حکم بر این قرار گرفته است که «هرچه غیر دموکراسی است استبداد است.»

تکنولوژی مدرن همهٔ نیازهای بشر را در جنبهٔ مادی و حیوانی وجودش خلاصه کرده است و با ارضای گستردهٔ این سوائق تا حد اشباع، او را نسبت به حیات معنوی خویش غفلت بخشیده و آثار وضعی این غفلت در زندگی انسانِ امروز اگرچه سخت اسفبار است، اما اسفبارتر از آن، جهل مرکبی است که اجازه نمی‌دهد تا او بر این غفلت آگاهی پیدا کند.

این بار انقلاب ربیع و انقلاب صیام به هم بر افتاده‌اند تا آن یکی هستهٔ جسم را بشکافد و این یکی هستهٔ جان را، و زندگان از بطن مردگان سر برآورند. با بهاران روزی نو می‌رسد و ما همچنان چشم به راهِ روزگاری نو. اکنون که جهان و جهانیان مرده‌اند، آیا وقت آن نرسیده است که مسیحای موعود سر رسد؟ و یحْی الْاَرْضَ بَعْدَ مَوتِها...

ما در پی شکوفایی حیات فطری انسان هستیم و آنان در جست‌وجوی استیلای مطلق بر طبیعت و مکیدن منابعِ آن و توسعهٔ استعمار و استثمار بوده‌اند.

باید تاریخ جهان را از نو نگاشت تا انسان بداند که حقیقتاً بر او چه گذشته است