بریده‌هایی از کتاب آغازی بر یک پایان

و آنان که روح را انکار دارند عجب نیست اگر تاریخ زندگی بشر را منحصر به تاریخ تمدن بینگارند و تاریخ تمدن را نیز از نظرگاه «تکامل تاریخی ابزار» بنگرند... و به تبع آن، امروز عنوان «بزرگان تاریخ» فقط به کسانی اطلاق شود که راه تصرفِ مُسرفانه و بی‌محابای انسان را در طبیعت هموار داشته‌اند

زمین مهبط است، نه خانهٔ وصل. در این‌جا نور از نار می‌زاید و بقا در فناست و قرار در بی‌قراری

امام رفت و زمین ماند و ما نیز بر زمین ماندیم، با داغ جراحتی سخت بر دل و باری سنگین بر دوش. امام رفت تا بار تکلیفِ ما بر گردهٔ عقل و اختیارمان بار شود و همان‌سان که سنت لایتغیر خلقت بوده است، چرخهٔ بلیات ما را نیز به میدان کشد و آزموده شویم و این آیت ربانی درست درآید که وَ لَنَبْلُوَنَّکمْ حَتّی نَعْلَمَ الْمُجاهِدینَ مِنْکمْ وَالصّابِرین. اکنون، این ماییم و امانتِ او. دست بیعت از آستین اخلاص برآریم و در کف فرزند و برادرش و تلمیذ مدرسه‌اش بگذاریم که اگر بعد از رحلت رسول‌الله ظُهرِ حکومت اسلام به غروب خونین شهادتِ حسین بن علی و «شبِ بی‌قمر غیبت» انجامید، این بار امام فرصت یافت تا وثیقهٔ حکومت را به معتمدین خویش بسپارد و این خود نشانه‌ای است بر این بشارت که این بار خداوند اراده کرده است تا حزب‌الله و مستضعفین را به امامت و وراثت زمین برساند.

«تاریخ تمدن»، آن‌سان که غربی‌ها نگاشته‌اند، «تاریخِ غلبهٔ انسان‌ها بر طبیعت است در جهت تمتعی مُسرفانه.»

تمامیت ملی ما را نیز در جنگ هشت ساله مؤمن‌ترین مردمان به دین اسلام حفظ کردند. داعیان ملی‌گرایی در جست‌وجوی سوراخ‌هایی برای فرار از ولایت مطلق هستند و این بهانه را پیش کشیده‌اند.

«جمهوری اسلامی» تعبیری است که بنیان‌گذار آن برای «حکومت اسلامی آن‌سان که دنیای امروز استطاعت قبول آن را دارد» ابداع کرده است

انقلاب ما، انقلاب در ارزش‌هاست

اکنون، این ماییم و امانتِ او. دست بیعت از آستین اخلاص برآریم و در کف فرزند و برادرش و تلمیذ مدرسه‌اش بگذاریم که اگر بعد از رحلت رسول‌الله ظُهرِ حکومت اسلام به غروب خونین شهادتِ حسین بن علی و «شبِ بی‌قمر غیبت» انجامید، این بار امام فرصت یافت تا وثیقهٔ حکومت را به معتمدین خویش بسپارد و این خود نشانه‌ای است بر این بشارت که این بار خداوند اراده کرده است تا حزب‌الله و مستضعفین را به امامت و وراثت زمین برساند.

علوم تجربی اگر فارغ از غایات توسعهٔ تکنولوژیک و تبعات اجتماعی و سیاسی و اخلاقی آن ملاحظه شوند، هرگز مقابله‌ای جدی با دین و دین‌داری نخواهند داشت، چرا که اصلاً این علوم که متکی بر تجربه هستند و علت ایجاد و توسعه‌شان نیاز بشر به استفاده از طبیعت است در عرض علوم نظری نیستند. این علوم جهان را فارغ از اغراض نیازمندانهٔ بشر نمی‌بینند و امکان صدور احکام کلی دربارهٔ عالم را ندارند

بی‌رودربایستی، همهٔ تحولات تاریخی دههٔ شصت هجری و دههٔ هشتاد میلادی و دههٔ اول قرن پانزدهم هجری قمری معلولِ همین علتِ یگانه است: قیام امام خمینی و پیروزی انقلاب اسلامی... چه دیگران این حقیقت را بفهمند و چه نفهمند. و از این پس نیز همهٔ تحولات تاریخی در کرهٔ زمین در جهت تشکیل اُمت واحدهٔ اسلامی و قدرت گرفتن او در مبارزه‌ای بزرگ و بسیار جدی است که خواه ناخواه روی خواهد نمود.

وجود امام خمینی و برکات آن را تنها کسانی می‌توانند حقیقتاً درک کنند که در جست‌وجوی تاریخ تحول باطنی انسان بر کرهٔ زمین ـ که خاستگاه تحولات ظاهری اجتماعی و اقتصادی و سیاسی حیات او نیز هست ـ به تاریخ انبیا رجوع می‌کنند.

هرگز نباید توقع داشت که در تاریخ تمدن و یا تاریخ‌های مدونِ رسمی شأن و قدر بزرگانی چون حضرت امام (ره) که «معماران خانهٔ حقیقت وجود بشر» بوده‌اند شناخته گردد.

حیات انسان در این سیارهٔ کوچک که سفینه‌ای آسمانی بر پهنهٔ اقیانوسِ بی‌کرانِ فضای اثیری است، تاریخ دیگری نیز دارد که «تاریخ حیات باطنی» اوست؛ «تاریخ تمدن» تاریخ حیات ظاهری انسان است و «تاریخ انبیا» تاریخ حیات باطنی او.

حیات انسان در این سیارهٔ کوچک که سفینه‌ای آسمانی بر پهنهٔ اقیانوسِ بی‌کرانِ فضای اثیری است، تاریخ دیگری نیز دارد که «تاریخ حیات باطنی» اوست؛ «تاریخ تمدن» تاریخ حیات ظاهری انسان است و «تاریخ انبیا» تاریخ حیات باطنی او. انسان ظاهری دارد و باطنی، جسمی دارد و روحی... و آنان که روح را انکار دارند عجب نیست اگر تاریخ زندگی بشر را منحصر به تاریخ تمدن بینگارند و تاریخ تمدن را نیز از نظرگاه «تکامل تاریخی ابزار» بنگرند... و به تبع آن، امروز عنوان «بزرگان تاریخ» فقط به کسانی اطلاق شود که راه تصرفِ مُسرفانه و بی‌محابای انسان را در طبیعت هموار داشته‌اند.

«تاریخ تمدن»، آن‌سان که غربی‌ها نگاشته‌اند، «تاریخِ غلبهٔ انسان‌ها بر طبیعت است در جهت تمتعی مُسرفانه.» آنان، به مقتضای همین روح عصیان‌گری که در بشر امروز دمیده شده است، انگاشته‌اند که پیشینیان نیز غایتی جز این نداشته‌اند و لذا از حقیقت وجود انسان بر کرهٔ خاک غفلت کرده‌اند.

بهاران رازدار رستاخیز پس از مرگ است و قبرستان‌ها مزارعی هستند که در آنها بذر مردگان افشانده‌اند و جسم تا نمیرد، کجا رستاخیز پذیرد؟

گسترهٔ عادات هرچه عمیق‌تر و وسیع‌تر باشد، انقلابی بزرگ‌تر لازم است تا بندهایش را از دست و پای جانِ بشر بگسلد ـ و خواه ناخواه چنین نیز خواهد شد ـ و هرچه عاداتِ ملازم با ماندنْ عمیق‌تر و وسیع‌تر باشد، درد و رنج هجرت و انقلاب بیش‌تر است و بنابراین، از هم‌اکنون می‌توان وسعت مصایبی را که «انقلاب جهانی فردا» برای بشر پیش خواهد آورد، به حدس و گمان دریافت. تردیدی نیست که بشر امروز از یک «انقلاب جهانی» گریزی ندارد، چرا که تمدنِ امروز خواه ناخواه وسعتی جهانی یافته است.

به‌راستی در این «امپراتوری تاجرانِ سودانگارِ بی‌رحمِ بورس‌باز» چگونه می‌توان حتی تصوری از آزادی داشت، چه برسد به آن که آمریکای قلدرِ باج‌گیرِ بین‌المللی را مهد آزادی نیز تصور کنیم؟!

کرهٔ زمین خسته است. بشر بعد از قرن‌ها زمین‌گرایی و خودپرستی احساس می‌کند که نیازمندِ عالم معناست. او این عالم را در درون خویش باز خواهد یافت و به آن باز خواهد گشت، اما نه «بی‌رنج»، بلکه «با رنجی بسیار». این دوران رنج اکنون سر رسیده است.