بریده‌هایی از کتاب آغازی بر یک پایان

امام (ره) به ما آموخت که «انتظار در مبارزه است» و این بزرگ‌ترین پیام او بود، و پس از او، اگر باز هم امیدی ما را زنده می‌دارد همین است که برای ظهور آخرین حجت حق مبارزه کنیم. امام (ره) ما را آموخت که «عرفان را با مبارزه جمع کنیم» و خود بهترین شاهد بود بر این مدعا که عرفان عین مبارزه است، و از این پس دیگر چه داعیه‌ای می‌ماند برای آنان که عرفان را به‌مثابه امری کاملاً شخصی بهانهٔ واماندگی خویش می‌گرفتند؟

مگر «پیش» و «پس» کجاست که آنها «پیش» رفته باشند و ما «پس» مانده؟ اگر «پیش» آن‌جاست که غربی‌ها رسیده‌اند، صد سال سیاه می‌خواهم که به آن‌جا نرسیم و اگر «پس» این‌جاست که ما اکنون قرار داریم، چه بهتر که در همین‌جا بمانیم.

مردم القائات زیرکانهٔ رسانه‌ها را حرف دل خویش انگاشته‌اند.

«بی‌قراری» مقتضای حقیقت وجود انسان و «قرار» مقتضای طبع اوست و در میان این «قرار و بی‌قراری» است که وجود انسان در طول تاریخ محقق می‌شود.

«حکمت» کیمیایی است که جز در نزد اهل مشاهده یافت نمی‌شود و اهل مشاهده آنان‌اند که چشم بر حقیقت عالم گشوده‌اند و بنابراین، هیچ غیر دین‌داری را حکیم نمی‌دانم.

زمین مهبط است، نه خانهٔ وصل. در این‌جا نور از نار می‌زاید و بقا در فناست و قرار در بی‌قراری. زمین معبر است و نه مقر... و ما می‌دانستیم.

تکنولوژی مدرن زمینه را آن‌چنان فراهم داشته است که جهان بتواند مجموعهٔ واحدی باشد، یکپارچه و هماهنگ، با یک فرهنگ و تاریخ مشترک؛ با یک حکومت واحد اگرچه در کف استکبار، و این استکبار جدید نه در فردی چون چنگیز و یا تیمور، بلکه در نظامی استکباری چون آمریکا تحقق یافته است. با صرف نظر از آن که ما نظام آمریکا را شیطانی بدانیم و یا خیر، این واقعیتی است انکارناپذیر؛

ایمان بهشت گم‌شدهٔ وجود است که انسان، با گذر از تعلقات، آن را در خود باز خواهد یافت؛ گنجینه‌ای است آسمانی، زادراه سفر زمینی انسان.

حقیقت این است که معرفت دینی در خود کامل است و نیازی به استمداد از خارج خویش ندارد و علوم روز نه در تکامل معرفت دینی، که در شناخت موضوعات و ضرورت‌ها به مدد فقیه می‌آیند.

حیات انسان در این سیارهٔ کوچک که سفینه‌ای آسمانی بر پهنهٔ اقیانوسِ بی‌کرانِ فضای اثیری است، تاریخ دیگری نیز دارد که «تاریخ حیات باطنی» اوست؛ «تاریخ تمدن» تاریخ حیات ظاهری انسان است و «تاریخ انبیا» تاریخ حیات باطنی او.