بریده‌هایی از کتاب چگونه انسان‎ هایی موفق تربیت کنیم

اول از همه، این‌قدر اسباب‌بازی نخرید! (درسی که باید در جایگاه مادربزرگ می‌گرفتم.) اول مطمئن شوید از اسباب‌بازی‌هایی که دارند لذت برده‌اند.

خوراکی‌ها، روی میز قرار داشت. به بچه می‌گفتند می‌تواند بلافاصله مارشمالو را بخورد یا صبر کند تا محقق برگردد و به جای یکی، دو مارشمالو بگیرد. (صبرِ پانزده‌دقیقه‌ای برای یک بچه، عملاً مثل یک عمر است) بعضی از بچه‌ها فوراً تسلیم می‌شدند.

خودم را درگیر این نمی‌کردم که والدین دیگر بیشتر از من خودشان را قاطی می‌کردند. به دخترهایم می‌گفتم: «من بهت ایمان دارم، این پروژه رو می‌تونی خوب انجام بدی. هرچی بشه من ازش خوشم میاد.

ن دخترهایم را تشویق می‌کردم که «از کلمات‌شان استفاده کنند». می‌گفتم: «می‌دونم ناراحتی و یه چیزی می‌خوای، ولی تا وقتی قشقرق راه بندازی نمی‌تونم کمکت کنم.» بچه‌های کوچک هم انسان‌اند (که مغزشان در حال رشد است). بیشتر از یک بار می‌گفتم: «به مامان بگو چی می‌خوای.» با گذر زمان بچه‌ها یاد می‌گیرند دربارهٔ احساسات‌شان صحبت کنند.

برای فرزندان‌تان کاری نکنید که خودشان می‌توانند انجام دهند

«پایان‌بندیش جای کار داره. می‌خوای کمکت کنم یا می‌خوای خودت بهش فکر کنی؟» و

وقتی بچه‌ها متخصص چیزی باشند، احساس خوبی نسبت به خودشان پیدا می‌کنند. می‌توانند در زمینهٔ بازی ماینکرفت یا حشرات یا هر چیزی که می‌خواهند، متخصص بشوند. مهم نیست. فقط باید متخصص بشوند.

بچه‌ها باید برای ترمیم اعتمادی که خدشه‌دار کرده‌اند، گامی فعال بردارند. به‌این‌ترتیب تأثیری را که گذاشته‌اند، درک می‌کنند. ولی من در این مورد بدجنسی نمی‌کنم.

فرزندتان زمانی به اعتمادتان خیانت خواهد کرد. این بخشی از زندگی و بخشی از فرآیند یادگیری است. یک‌بار یکی از دانش‌آموزانم گفت می‌خواهد به یکی از دوستانش که «روز بدی» داشته است، کمک کند. اول فکر کردم، وای، چقدر مهربان؛ اما بعداً فهمیدم به فروشگاه روبه‌روی مدرسه رفته و بعدازظهرش را نه صرف کلاس من، نه صرف کمک به یکی از دوستانش، بلکه صرف خوردن کلوچه کرده است!

(دادن بودجه‌ای مشخص به بچه‌ها روشی فوق‌العاده برای آموزش مسئولیت‌پذیری مالی به آن‌هاست)؛