بریده‌هایی از کتاب پیام گم گشته

مردم حقیقی می‌توانند تله‌پاتی به کار ببرند، آن است که هیچ گاه دروغ نمی‌گویند. آن‌ها هیچ چیزی را جعل نمی‌کنند، نیمی‌راست و نیمی‌دروغ حرف نمی‌زنند و به طور کلی هیچ دروغی نمی‌گویند؛ هیچ دروغی. در نتیجه، آن‌ها چیزی برای پنهان کردن ندارند. این افراد از این که کسی ذهنشان را بخواند، بیمی ندارند و مشتاقانه همه چیز را با همدیگر در میان می‌گذارند.

مردم حقیقی به راحتی کلامی را بر زبان نمی‌آورند، بلکه همواره فکر می‌کنند و سپس سخن می‌گویند

«نباید هیچ رنجی برای هیچ موجودی ایجاد شود، مگر آن که خود او بخواهد.» «زن روح» برایم شرح داد که یکایک ارواح می‌توانند در بالاترین سطح وجود انتخاب کنند که در بدن ناقصی به دنیا بیایند و برخی از روح‌ها این انتخاب را می‌کنند. این روح‌ها معمولاً برای آموزش و تأثیر گذاشتن بر نزدیکان و اطرافیان خود به دنیا می‌آیند.

تفاوت میان دعای گم‌گشته‌ها و برقراری ارتباط به شیوهٔ مردم حقیقی آن است که دعا، سخن گفتن با جهان معنوی‌ست و کار آن‌ها، درست برعکس این است؛‌ یعنی افراد قبیله گوش می‌دهند. مردم حقیقی افکار را از ذهن خارج و صبر می‌کنند تا پیامی دریافت نمایند. به نظر می‌رسید منطق آن‌ها چنین باشد: «هنگامی که مشغول صحبت کردن هستید، نمی‌توانید صدای یگانه را بشنوید.»

هیچ روشی بهتر از روش زندگی افراد قبیلهٔ مردم حقیقی، روزهای مقدس را گرامی نمی‌دارد. آن‌ها همچون ما روزهای معینی را در سال به عنوان روز مقدس و تعطیل مشخص نمی‌کنند، بلکه در طی سال، افراد قبیله را به مناسبت استعداد، خدمتی که به گروه کرده‌اند و رشد معنوی مورد تقدیر قرار می‌دهند. آن‌ها روز تولد را جشن نمی‌گیرند. برای آن‌ها عمر کردن مهم نیست، بهتر شدن اهمیت دارد.

هنگامی که فرد خشمگین، افسرده، ترسان یا آکنده از احساس تأسف برای خود است، زندگی نمی‌کند. نفس کشیدن، زنده بودن را مشخص نمی‌کند، بلکه فقط نشانگر آن است که آیا بدن باید دفن شود یا نه! همهٔ افرادی که نفس می‌کشند، در وضعیت زندگی کردن و سرزنده بودن به سر نمی‌برند. خوب است که انسان عواطف منفی را بیازماید و ببیند چگونه‌اند، اما به هیچ وجه عاقلانه نیست که شخص بخواهد در چنین وضعیتی باقی بماند.

ما در راه مستقیم یگانهٔ مقدس حرکت می‌کنیم. افراد شما باورهای بسیاری دارند. برخی می‌گویند راه ما این و راه شما آن است، مسیح شما این و مسیح ما آن است، ابدیت شما این و ابدیت ما آن است. اما حقیقت را بخواهی، سراسر زندگی، یک زندگی‌ست. فقط یک بازی در جریان است. فقط یک نژاد، اما با سایه‌روشن‌های گوناگون وجود دارد. افراد شما بر سر نام خدا، روز، مکان و نوع مراسم عبادت با هم بگومگو می‌کنند. شما در بارهٔ هبوط خدا و درک معانی داستان‌های او با هم بحث می‌کنید، اما حقیقت، حقیقت است. هر بار که کسی را آزار می‌دهید، وجود را آزار داده‌اید. هر بار که به شخصی یاری می‌رسانید، وجود را یاری داده‌اید. همهٔ مردم از خون و استخوان تشکیل شده‌اند، اما دل و نیت‌های آن‌ها گوناگون است. افراد شما فقط بر این یکصد سالی که از همدیگر جدایند، متمرکز هستند. در حالی که افراد حقیقی به ابدیت فکر می‌کنند. همه چیز، اجداد، نوه‌هایی که هنوز به دنیا نیامده‌اند، تمامی زندگی در همه جا، همگی یکی هستند.

«یکی بودن به این معنا نیست که همهٔ ما مانند هم هستیم. هر موجودی منحصر به فرد است. هیچ دو انسانی، یک جا را اشغال نمی‌کنند. همان گونه که برگ به همهٔ تکه‌های خود نیاز دارد تا به یک برگ کامل تبدیل شود، هر روح هم جای خاص خود را دارد. مردم می‌توانند حرکت کنند، اما در پایان، هر کس در جای درست خود قرار می‌گیرد. برخی از ما در پی راه مستقیم هستیم و بعضی دیگر تلاش برای زیگزاگ رفتن را دوست دارند.»

«با نرم و انعطاف‌پذیر شدن افکارم، مفاصلم نرم و انعطاف‌پذیر شدند. دیگر دردی ندارم.»

یک موسیقیدان، موسیقی را درون خود حمل می‌کند و به ابزار خاصی نیاز ندارد. او خود موسیقی‌ست.

دلفین به بومیان نشان داد که زندگی رها و زیباست. آن‌ها از این استاد بازی آموختند که در رقابت، برنده و بازنده‌ای وجود ندارد و همه می‌توانند تفریح کنند.

اگر برای تبادل افکار، صدا را به کار ببریم، آن گاه گرفتار گفت و گوهای غیر ضروری، بی‌اهمیت و به نسبت غیر معنوی می‌شویم. صدا برای آواز خواندن، جشن گرفتن و درمان به کار می‌رود.

گیاهان و درخت‌ها در سکوت برای ما انسان‌ها آواز می‌خوانند و تنها خواسته‌ای که از ما دارند، آن است که برایشان آواز بخوانیم.

این افراد معتقد هستند که همهٔ پدیده‌های روی زمین به دلیلی وجود دارند و هر چیزی دارای هدفی‌ست. هیچ پیشامد و موجود نامناسب یا اتفاقی وجود ندارد. فقط سوء تفاهم‌ها و رازهایی که هنوز برای بشر فانی درک‌شدنی نیست، وجود دارند.

رهایی از دلبستگی به اشیا و برخی باورها، یکی از گام‌های بسیار ضروری من یا هر انسانی در راه پیش‌روی به سوی بودن است.

افراد قبیله از زبان مکتوب دوری گزیده‌اند، زیرا از نظر آن‌ها نوشتن، نیروی حافظه را ضعیف می‌کند. با تمرین یادآوری، حافظه نیرومند باقی می‌ماند.

ترانه‌ها واحد اندازه‌گیری مسافت بودند. آن‌ها ما را با آواز خواندن از یک مکان به مکان دیگر می‌بردند

اندازه‌ای گرسنه بشوم که کرم بخورم! با این حال، در آن لحظه در حال یادگیری درسی بودم: هرگز نگویید «هرگز».