بریده‌هایی از کتاب قوانین چارتین

«هر مردی در نقطه‌ای معین فرو می‌ریزد.»

«هر مردی در نقطه‌ای معین فرو می‌ریزد.»

«فقط در انتخاب شریکت عجله نکن... هرچقدر هم که سنت بالا باشد، باز سال‌های دیگری برای زندگی با او داری. کسی را انتخاب کن که یک سال از عمرت را تبدیل به صد سال کند

چاره‌ای جز رفتن برایم نماند... اما رفتن به کجا؟

با هزاران آرزو در منطقه‌ای که آرزو در آن معنایی نداشت.

با هزاران آرزو در منطقه‌ای که آرزو در آن معنایی نداشت.

هرکسی قدرت را در دست دارد، همانی است که تاریخ را می‌نویسد.

تا آخرین‌لحظهٔ عمرم راهی را که شروع کردم ادامه می‌دم. وقتی نسالی‌ها این افتخار را احساس کنند، بیشتر از گذشته با من در این مسیر همراه می‌شوند. بسیاری از ما اعدام می‌شویم، اما کودکانی به دنیا می‌آیند و با این افتخار بزرگ می‌شوند... من با وجود این خال‌کوبی روی شانه‌ام، هیچ‌وقت مایهٔ ننگ نیستم؛ آن‌ها هم با این خال‌کوبی ننگی را با خودشان حمل نمی‌کنند... آن‌ها هم به‌نوبهٔ خودشان این چارچوب را موریانه‌وار می‌جوند؛ سالی پس از سال دیگر، دهه‌ای بعد از دههٔ دیگر، با من یا بدون من، امروز، فردا و هر روز، تا جایی که خودشان روزی راه رهایی از چارچوب را پیدا کنند... آن زمان، برایشان راحت‌تر است که رودی خشک را از خونشان پر کنند، تااینکه دوباره حصاری دور خودشان بکشند.»

سپس مراسم اعدام‌ها شروع شد. توقع داشتم همهٔ جوان‌هایی که به سرقت از مدرسه متهم شده بودند در مقابل چشم مردم اعدام شوند، اما فقط سه نفر از آن‌ها را اعدام کردند. حیدر در میان آن‌ها نبود. فهمیدم اربابان چارتین ترجیح داده‌اند در هریک از روزهای غفران، فقط سه نفر از آن‌ها را اعدام کنند تا بتوانند حداقل برای چهارماه مردم را سرگرم نگه دارند.

هر مردی در نقطه‌ای معین فرو می‌ریزد.