کتاب محکم بایست

برای اینکه یاد بگیریم چگونه در یک فرهنگ پرشتاب دوام بیاوریم، و محکم بایستیم، باید به فلسفۀ رواقی کلاسیک رجوع کنیم و به‌ویژه از تأکیدات این اندیشه بر خویشتن‌داری، آرامش ذهن، والامنشی، احساس وظیفه و تفکر در ماهیت پایان‌پذیر زندگی الهام بگیریم. این فضیلت‌ها، نسبت به تمرکز سطحی بر پیشرفت و تحول دائمی، احساس کامیابی عمیق‌تری ایجاد می‌کنند.

رواقیون معتقد بودند که قدرت اراده مانند قدرت ماهیچه است: هرچه بیشتر تمرین کنیم، بهتر و قوی‌تر می‌شود.

به گفتۀ رواقیون، انجام‌دادن کارهایی که به شما «احساس درونی خوبی نمی‌دهند» فواید متعدد و هم‌بسته‌ای دارد. نخست، به ما کمک می‌کند تا برای مقابله با هر مشکلی که ممکن است در آینده رخ دهد قدرت خود را افزایش دهیم. اگر همیشه در آسایش و راحتی زندگی کرده‌ باشیم، تحمل رنج‌هایی که همۀ ما به‌ناچار زمانی در زندگی خود با آن‌ها مواجه می‌شویم برایمان بسیار دشوار خواهد بود، به‌عنوان مثال، وقتی بیمار و پیر می‌شویم یا وقتی نزدیکان یا چیزهای ارزشمند زندگی‌مان را از دست می‌دهیم. دوم اینکه رنج‌کشیدن در مقیاس کوچک موجب می‌شود ترس ما از بدبختی در آینده کاهش ‌یابد. به گفتۀ ایروین، تحمل اشکال کوچک ناراحتی و رنج به ما می‌آموزد که تجربیات ناخوشایند زندگی لزوماً هراس‌آور نیستند. بعد از اینکه یک روز در باران رکاب زدیم، قدر کارت اتوبوس خود را بیشتر می‌دانیم. و قدر ماشینمان را بعد از یک سفر طولانی با اتوبوس

بسیاری از رواقیون تجسم منفی‌گرایانه را بررسی کرده‌اند. سنکا در نامه‌ای به مارسیا، که سه سال پس از مرگ پسرش هنوز در اندوه به سر می‌برد، می‌نویسد که او باید درک کند که در زندگی همه‌چیز یک «وام» است. بخت‌و‌اقبال می‌تواند بی‌آنکه هشداری دهد هرآنچه می‌خواهد را از ما بگیرد. درک این موضوع دلیل محکمی است برای اینکه چیزهایی که از آنِ ما هستند را در همان زمان کوتاهی که داریمشان دوست بداریم.

آیا صدای درونی شما ارزش گوش‌کردن دارد؟ اگر هنگامی‌که در یک مهمانی هستید شما را به کاری غیراخلاقی تشویق کند چه؟

باید بیاموزید که به بیرون نگاه کنید، نه به درون؛ و پذیرای افراد و فرهنگ‌های دیگر و طبیعت باشید. باید قبول کنید که کلید شیوۀ زندگی‌کردنِ شما در دست خود نیست.

یک مدیر مدرن نمی‌خواهد به‌عنوان قدرتی سخت‌گیر و جدی دیده شود که دستور می‌دهد و دربارۀ همه‌چیز تصمیم‌گیری می‌کند، بلکه ترجیح می‌دهد از کارمندان «دعوت» کند برای «به حداکثر رساندن رضایت شغلی» دربارۀ «موفقیت‌ها» گفت‌وگو کنند و به این طریق نوعی قدرت نرم کاملاً متفاوت را اعمال کند.

با نگاه‌کردن به درون خود به هیچ پاسخی دست نخواهید یافت. اهمیت‌دادن زیاد به احساسات درونی و درون‌نگری هیچ نتیجه‌ای ندارد.

اپیکتتوس بسیار بی‌پرده و روشن توصیه می‌کند که هر شب که فرزندانمان را می‌بوسیم و بهشان شب‌به‌خیر می‌گوییم به مرگشان بیندیشیم. شاید افراطی به نظر برسد، اما باعث می‌شود این احتمال را در نظر بگیریم که ممکن است فرزندانمان صبح روز بعد از خواب بیدار نشوند.(۱۲) این کار میرایی بشریِ ما را به یادمان می‌آورد و درنتیجه پیوندهای خانوادگی‌مان را محکم می‌کند و سبب می‌شود اشتباه فرزندانمان را بهتر بپذیریم. اکثر والدین وقتی کودکشان گریه می‌کند و نمی‌خوابد احساس درماندگی می‌کنند. اما اگر میرایی کودک را به خود یادآوری کنیم، این درماندگی می‌تواند به‌سرعت تبدیل به احساس شادی ناشی از وجود کودک شود. اپیکتتوس می‌گوید بهتر است یک کودک گریان را در آغوش بگیرید تا یک کودک بی‌جان را. تجسم منفی‌گرایانه به ما کمک می‌کند تا گریه‌های او را تحمل کنیم.

برخی جامعه‌شناسان فراتر می‌روند و از فاشیسم مثبت‌گرا سخن می‌گویند، مفهومی که به باور آن‌ها هم در تفکر مثبت‌گرا و هم در تحقیق ارج‌گزار وجود دارد.(۵) این مفهوم بیانگر نوعی کنترل ذهنی است که در صورتی ایجاد می‌شود که فقط به‌سوی روشن زندگی نگاه کنید.