بریده‌هایی از کتاب زیر تیغ ستاره جبار

حقیقت پیروز است. واقعاً این‌گونه است؟ حقیقت به‌تنهایی پیروز نمی‌شود. وقتی با قدرت درمی‌افتد، اغلب بازنده است. حقیقت وقتی پیروز می‌شود که مردم برای دفاع از آن چنانکه باید قوی باشند.

عجیب بود که این مردانِ عمل این‌قدر از کلمات وحشت داشتند. مادامی‌که نامی بر عملشان گذاشته نمی‌شد و تا زمانی که در قالب کلمات درنمی‌آمد، از هیچ رذالتی روی‌گردان نبودند و هیچ‌چیز خوابشان را آشفته نمی‌کرد. قدرت کلمات در همین نهفته است و تنها سلاح ضعفا کلمات هستند.

خانم ماخووا گفت: «کل این اوضاع برای این است که مردم دیگر از این دولت انتظاری ندارند که کاری بکند. این آقایان اصلاً عینِ خیالشان هم نیست که فکری به حال ما بکنند. جورش را فقط ما می‌کشیم. هروقت کمیتهٔ مرکزی جلسه می‌گذارد یا دولتمردان تشکیل جلسه می‌دهند مردم فقط از ترس به خودشان می‌لرزند و نمی‌دانند دیگر قرار است چه بلایی سرشان بیاید.»

چرا نیت خیر مردم جواب عکس می‌دهد؟ چرا ما نمی‌توانیم عواقب تصمیماتمان را پیش‌بینی کنیم؟

تقریباً تمام اقلام ضروری نایاب شدند. هر چند ماه یک‌بار شایعه‌ای پخش می‌شد در مورد کاهش ارزش نرخ پول رایج. مردم وحشت‌زده هرچیزی که دستشان می‌رسید می‌خریدند. اقتصاد آشفته و رگبار بی‌امان ایدئولوژی ارزش هر کار صادقانه‌ای را از بین برده بود. تقریباً همه شغل دوم داشتند و یک درآمد اضافی از راهی که چندان هم قانونی نبود و صرفاً در محل کار اصلی‌شان خودی نشان می‌دادند تا که استراحتی بکنند. شرکت‌های ملی‌شده در آستانهٔ ورشکستگی بودند. زندگی ما، متأثر از احساس ناامنی، چیزی نبود جز جان کندنی از سر ناچاری.

ما همین بودیم، بدترین نوع احمق‌ها. هرچه حزب بیشتر بر تصویر انسانِ آزاده و شریف انگشت می‌گذاشت، خود انسان بیشتر معنایش را در جامعه از دست می‌داد. هرچه روزنامه‌ها تصویر بهتر و شادتری از زندگی ما نشان می‌دادند، زندگی واقعی غم‌انگیزتر می‌شد.

نشنیدی دکتر چی گفت؟ مراقب چِک‌ها باش و گور بابای آلمانی‌ها!» این اولین بار بود که لمحه‌ای از آن تباهی هولناک را بعینه می‌دیدم، ضربه‌ای عمیقاً مخرب که جنگ به ما وارد کرده بود. مثل چاقویی مردم را ازهم جدا کرده بود و زمان زیادی لازم بود تا این زخم التیام پیدا کند.

وقتی ایدئولوژی در اولویت باشد روابط انسانی به حاشیه رانده می‌شود.

ظاهراً، وقتی چیزی را باور کنی، ایمانت از هر حقیقتی ارزشمندتر می‌شود، واقعی‌تر از هر واقعیتی.

می‌بینی؟ ما همینیم! در تئوری، تا زمانی‌که چیزی روی کاغذ است به هیجان می‌آییم. اما همین‌که زمان عمل برسد جرئت و شهامتمان را از دست می‌دهیم.