بریده‌هایی از کتاب مساله مهدویت: ویژگی‌های امام‌عصر (عج)

بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ مُغَیَّبٍ لَمْ یَخْلُ مِنَّا؛ جانم فدای غایبی که جدای از ما نیست!

آقای سید احمد طباطبایی نقل می‌کند: زمانی که من دانشجو بودم و در شهر آخن آلمان درس می‌خواندم، روزی وقتی از دانشگاه به آپارتمان خودم مراجعه کردم، یادداشتی را در پشت در دیدم. در آن یادداشت آقای مجتهدی که از اولیای الهی در قم بودند و مراجع بزرگ هم با ایشان ارتباط داشتند، نوشته بودند: برای انجام کاری به آلمان آمده‌ام و الآن در منطقه‌ای اطراف کوه ایفل هستم. می‌گوید: من شبانه به راه افتادم تا به دامنۀ کوه

سرّ خدا که عارف سالک به کس نگفت در حیرتم که باده فروش از کجا شنید

از خانه یکی از مسلمانان مدینه سرقتی شد در این مورد دو نفر مورد تهمت قرار گرفتند. یکی مسلمان بود و دیگری یهودی. هر دو را دستگیر کردند و به محضر پیامبر آورند. بین مسلمانان ولوله و دلهره‌ای شد که اگر ثابت شود مسلمان سرقت کرده، آبرویی برای ما در مدینه و نزد یهود باقی نمی‌ماند. خدمت پیامبر رسیدند و گفتند: آبروی مسلمانان در خطر است. آقا یک کاری کنید تا مسلمان تبرئه شود. از همین مصلحت سنجی‌هایی که گاه بعضی خود را عاقل‌تر از خدا و رسول هم می‌دانند و می‌گویند: حکم خدا تعطیل شود تا جلوی خارجی‌ها آبرویمان نرود.

خداوند متعال فرمود: یک جزء از صد جزء رحمت خودم را در عالم دنیا نازل کردم. همۀ مهربانی‌ها و رحمت‌ها و الفت‌هایی که در دنیا، از اول تاریخ تا قیامت، بین انسان‌ها، بین افراد خانواده، بین فامیل، بین دوستان، و حتی بین حیوانات وجود دارد، همه و همه اثر همان یک جزء رحمت نازلۀ خداوند است. نود و نه جزء دیگر آن رحمت، به اضافۀ همین یک جز، در آخرت ظهور می‌کند. چرا که عالم دنیا گنجایش ظهور آن را ندارد

حضرت امیر علیه السلام وقتی آثار بیماری در یکی از اصحابش به نام عمروبن اسحاق را مشاهده کردند فرمودند: ما به خوشحالی شما خوشحال و به اندوه شما اندوهگین می‌شویم، به بیماری شما بیمار و برایتان دعا می‌کنیم و بر دعایتان آمین می‌گوییم.

حضرت می‌فرمایند: یا رُمَیْلَة لیس مِنْ مُؤْمِنٍ یَمْرَضُ اِلّا مَرِضْنا بِمَرَضِهِ وَ لا یَحْزُنُ اِلّا حَزِنّا بِحُزْنِهِ وَ لا یَدْعُوا اِلّا اَمَّنّا لِدُعائِهِ وَلا یَسْکُتُ اِلّا دَعَوْنا لَهُ؛ ای رُمیله، هر مؤمنی که بیمار شود، ما هم به خاطر بیماری‌اش بیمار می‌شویم. اگر محزون شود، ما به خاطر اندوهش اندوهگین می‌شویم. و دعا نمی‌کند، مگر این‌که ما آمین می‌گوییم، و ساکت نمی‌شود، جز این‌که برایش دعا می‌کنیم.

یک بار وقتی شب از مسجد به منزل برمی‌گردد و رساله را می‌بیند، متوجه می‌شود که مسألۀ شرعی را اشتباه به مردم گفته است. شبانه راه می‌افتد و یکی یکی در خانۀ کسانی که پشت سرش نماز خوانده بودند و آن‌ها را می‌شناخت، می‌زند و می‌گوید: آقا من مسأله را اشتباه گفتم و درستِ آن چنین است.

حضرت امیر علیه السلام وقتی چاهی را حفر کردند، همین که به آب رسیدند، آن را وقف کردند و در وقف‌نامه نوشتند: این چاهی است که علی بن ابی‌طالب آن را وقف کرد تا خداوند او را از آتش جهنم نجات دهد.

آن‌ها برای آدم درست کردن آمده‌اند. آمده‌اند امثال سلمان و ابوذر درست کنند. سلمانی که اگر یک روز دیر در خانۀ اهل بیت می‌رفت، گله می‌کردند و می‌فرمودند: سلمان ما دلمان تنگ می‌شود، چرا این‌قدر دیر می‌آیی؟!