بریده‌هایی از کتاب این جهان گذرا

تولیدِ‌مثل پروکاریوت‌ها ساده بود؛ تقسیم‌شدن به دو پروکاریوت تقریباً یکسان یا «کلون». اما همیشه در تولیدمثل لغزش‌های اندکی رخ می‌داد و به‌همین دلیل میان آنها، تفاوت‌های ریزی هم وجود داشت. این تفاوت‌ها باعث می‌شد برخی از آنها کمی بهتر از دیگران انرژی جذب کنند و اینها بیشتر از دیگران بقا داشتند و با موفقیت بیشتری تولیدمثل می‌کردند و توانایی‌های خود را به نسل بعدی انتقال می‌دادند.

آب کاملاً مناسب است: مواد شیمیایی حرکت می‌کنند ولی سرعتشان بیش از حد نیست، پس اگر تناسب داشته باشند، می‌توانند جفت شوند و مواد شیمیایی پیچیده‌تری را تشکیل بدهند. جایی، احتمالاً در اعماق دریاهای اولیه، جایی که آتش‌فشان‌های اعماق دریا انرژی را تأمین می‌کردند و مواد شیمیایی به‌وفور یافت می‌شد، مواد شیمیایی پیچیده و پیچیده‌تری شروع به شکل‌گرفتن کردند

این «سحابی خورشیدی» (نامی که بر آن گذاشته‌اند) در اثر گرانش منقبض شد تا اینکه اتم‌های هیدروژن در مرکز آن شروع به هم‌جوشی کردند و ستاره‌ای تشکیل شد که ما به آن «خورشید» می‌گوییم. بیشترِ سحابی خورشیدی توسط خورشید بلعیده شد ولی مقادیر کوچکی از ماده در فواصل دورتر به حرکت مداری به دور خورشید جوان ادامه داد. اتم‌ها در هر مدار با یکدیگر برخورد کردند، به‌هم چسبیدند و کم‌کم به اشیای بزرگ‌تری تبدیل شدند، چیزی شبیه به گلوله‌های برفی. (درواقع برخی از ستاره‌های دنباله‌دار واقعاً چیزی غیر از گلوله‌های برفی عظیم نیستند و از این مرحلهٔ تاریخ سیارهٔ ما برجا مانده‌اند.)

ابرنواخترها عناصر شیمیایی پیچیده‌تری را وارد فضای میان ستارگان کردند و بااینکه هیدروژن و هلیوم هنوز با اختلاف زیاد رایج‌ترین عناصر عالم هستند، حجم قابل‌توجهی از عناصر دیگر هم در آنجا باقی مانده است. اینها به اشکال پیچیده‌ای باهم ترکیب شدند و مواد شیمیایی که سازندهٔ چیزهای جدیدتر و پیچیده‌تر از جمله خود ما هستند را ایجاد کردند. سیاره‌ها اولین چیزهایی بودند که از این موادِ پیچیده‌تر ساخته شدند. فضای بین ستاره‌ها در کهکشان‌هایی مثل راه شیری آکنده از این عناصر شیمیایی جدید بود. درنتیجه وقتی ستاره‌های جدید ایجاد شدند، صرفاً از ابرهای هیدروژن و هلیوم ساخته نشده بودند، بلکه حاصل ابرهایی بودند که کربن، اکسیژن، نیتروژن، طلا، نقره، اورانیوم و درواقع تمام عناصر «جدول تناوبی» را نیز در خود داشتند.