بریده‌هایی از کتاب حوادث قیامت در قرآن: بررسی نام‌های قیامت در قرآن

فردای قیامت بیشترین ضجّه اهل آتش از کلمۀ «سَوفَ» است. از بس در دنیا گفته بودند: فردا، فردا. فرصت هست، بعداً انجام می‌دهیم.

قبر هیچ مار و مور و هیچ عذابی ندارد، مگر این‌که ما به همراه خود ببریم. اگر بتوانیم رذائل اخلاقی را از خود ریشه‌کن کنیم، شب اوّل قبر خیال ما راحت است.

کسانی که در آن ظلمت هستند، نور مؤمنان را می‌بینند. می‌بینند مؤمن در نور است و خود او در ظلمت. التماس می‌کنند. می‌گویند: به ما یک نگاهی کنید تا ما از نور شما بهره ببریم. مؤمنان به آن‌ها می‌گویند: اینجا جای نور گرفتن نیست. باید به دنیا برگردید. باید از آنجا نور بیاورید. آیا ممکن است آدم در قیامت به دنیا برگردد و از دنیا نور بیاورد؟

الَّذینَ اتَّخَذُوا دینَهُمْ لَهْواً وَ لَعِباً وَ غَرَّتْهُمُ الْحَیاهُ الدُّنْیا فَالْیَوْمَ نَنْساهُمْ کَما نَسُوا لِقاءَ یَوْمِهِمْ هذا و ما کانوا بِآیاتِنا یَجْحَدُونَ؛ کسانی دین خود را سرگرمی و بازی پنداشتند و زندگی دنیا مغرورشان کرد. پس همان‌گونه که آنان دیدار امروز خود را از یاد بردند و آیات ما را انکار می‌کردند، ما هم امروز آنان را از یاد می‌بریم. دین را مسخره می‌کردند. هر چه به آن‌ها می‌گفتند دین داشته باشید، احتمال آن را بدهید که آخرتی در کار است، مسخره می‌کردند. شما در دنیا همه چیز را فراموش کردید. امروز هم شما مورد فراموشی هستید.

«إِذْ قُضِیَ الْأَمْرُ» یعنی آن روزی که دیگر کار تمام می‌شود. کار از کار می‌گذر

آن روز مردان و زنان منافق به کسانی که ایمان آورده‌اند، می‌گویند: «ما را مهلت دهید تا از نورتان اندکی برگیریم. به آن‌ها گفته می‌شود: به پشت سر خود باز گردید و نوری درخواست کنید.» آن‌گاه میان آن‌ها دیواری زده می‌شود که دری دارد، باطنش رحمت است و ظاهرش عذاب.

این‌طور نیست که عذاب قبر از خارج آمده باشد. چیزی است که ما خود به همراه برده‌ایم. اگر تکبّر همراه خود بردیم، یک عذاب می‌شود. اگر حسد همراه خود بردیم، اگر کینه همراه خود بردیم، اگر بددلی همراه خود بردیم، تمام این صفات مذمومۀ اخلاقی هر کدام همراه ما هستند.