بریده‌هایی از کتاب حالا خوب می فهمم

می‌بینم قوه تخیل، بزرگ‌ترین موهبتی است که خداوند به انسان عطا کرده. هنگامی‌که به قوه تخیل محکم بچسبیم و نام خدا را تکرار کنیم، حتمآ به همه اهداف خود خواهیم رسید. تنها لازم است احساس کنیم هم‌اکنون به آرزو و هدف خود رسیده‌ایم.

تنها دو احساس عمیق وجود دارد: عشق و ترس. هرجا عشق باشد، ترس وجود ندارد، و هرجا ترس باشد پس عشق وجود ندارد.

پرهیز از قضاوت، عیب‌جویی، محکوم کردن و همه آن افکاری که باعث رنجش دیگران است، باعث می‌شود تا فرشتگان به شکل یک شخص سر راه ما قرار گیرند و در حلقه عشق و محبت خود حفظمان کنند و درنهایت کائنات دست به دست هم داده تا درهای نعمت و سعادت را به روی ما بگشایند

در هر قدم از این راه، همواره راهنمایانی بودند که راه درست را نشانم دهند؛ این راهنمایان برای شما نیز هستند.

برای هر کاری که قصد انجام آن را دارید، از تخیلات و تصاویر ذهنی‌تان استفاده کنید، بعد به‌گونه‌ای عمل کنید که گویی این رؤیا در همین لحظه به حقیقت تبدیل شده است.

آموزگاران همواره در پیرامون ما حضور دارند. درجه آمادگی شما برای دیدن آنها و گوش کردن به منِ برتر و عمل کردن به آنچه بصیرت درونی به شما می‌گوید، به آگاهی آموزگاران شما نیروی مضاعف می‌بخشد. بینش خود را تقویت کنید و صرف‌نظر از آنچه هرکس و هرچیز اطراف شما ممکن است عکس و متضاد آن را بگوید، به احساس درونی خود اعتماد داشته باشید. این فایده پذیرش ذهنی و عمیق حالا خوب می‌فهمم است.

جذابیت آموزه‌های نویل گودارد و جمله «من... هستم» این بود که نیرویی نامرئی می‌خواست متوجهم کند که تنها با توکل به خداوند است که انسان می‌تواند راهنمایان معنوی را به‌سوی خود جذب کند.

کارها توسط ما انجام نمی‌شوند بلکه ما نتیجه انجام کارها هستیم

از ناکجا به این جهان آمده‌ایم، با دست خالی، و اینجا را به مقصد ناکجاآباد، با دست خالی ترک می‌کنیم. هر دو مانند هم است. تنها مسئله بُعد مکان است.