نظرات کاربران درباره کتاب صوتی بار هستی

یکی از بهترین و زیباترین کتابهایی که خوانده ام، بار هستی میلان کوندراست. من نقدی بر این کتاب نوشتم که در دوبخش ساختاری و محتوایی تقدیم می کنم. در پایان نیز نتیجه ای که خودم گرفتم، بیان می کنم. - نقد ساختاری: من کتاب اصلی را از زبان میلان کوندرا نخوانده ام، بلکه ترجمه آن به فارسی را دوبار خوانده ام و یکبار شنیده ام. مترجم در بیان زیبا و ادبی بدون نقص خود ذره ای کم نگذاشته، اما مطمینا لحن زیبای کوندرا نیز در چنین بیانی بی تاثیر نبوده است. ترجمه روان و زیبای دکتر پرویز همایون پور، کتاب را غنای بیشتری بخشیده و عاری از هرگونه ایرادات نگارشی ساخته است. به لحاظ ویراستاری نیز کتاب نمره خوبی می گیرد و رعایت تمامی موارد ساختاری، این اثر را در نوع خود بی بدیل ساخته است. - نقد محتوایی: انچه کتاب بار هستی یا سبکی تحمل ناپذیر هستی بر آن تمرکز دارد، سنگینی سهمگین آنچه را که سبک و سطحی است و بر روح انسان سایه می افکند، به تصویر می کشد. دوآلیسم یا دوگانگی دکارتی جسم و ذهن (تن و روان) موضوعی است که در این کتاب مورد نقد قرار می گیرد. دکارت معتقد است انسان مالک و ارباب است، درحالیکه حیوان فقط یک ماشین خودکار است. وی حق داشتن روح را از حیوان سلب می کند. اما میلان کوندرا این را نمی پذیرد ، او لطافت و صمیمیتی در حیوانات (به سگ، اسب و گاو اشاره می کند) می بیند که هرگز در انسان دیده نمی شود. کوندرا نیچه ای را که سر و یال اسب شلاق خورده را نوازش می کند و بر مظلومیت آن با صدای بلند می گرید، می ستاید. کوندرا معتقد است نیچه آمده است تا از اسب برای دکارت طلب مغفرت کند (دکارتی که برای حیوانات روحی متصور نیست) . ازین پس مشکلات روانی در نیچه بروز می کند. کوندرا این نیچه مجنون را دوست دارد. وی دقیقا به عکس آرای دکارت، انسان را طفیلی حیوان می داند که از رگ و پی و گوشت و شیرش تغذیه می کند تا زنده بماند: یک زندگی انگل وار.... یکی از قهرمانان داستان، ترزا، سگی بنام کارنین دارد، وی می اندیشد علت اینکه خود را انقدر در کنار او شاد و راحت احساس می کند، اینست که کارنین هیچ آگاهی از دوآلیسم، دوگانگی تن و روان، ندارد و بیزاری و تنفر را نمی شناسد. وی عقیده دارد بی انصافیست حیوان را نوعی ماشین جاندار تصور کنیم، چرا که در اینصورت، ریسمانی را که به جنبه بهشتی طبیعت پیوندش می زند، قطع می کند و هیچ چیز نمی تواند جهش او را در خلأ زمان متوقف کند یا به کمکش بشتابد. بنابراین بناگاه عشق خودش و کارنین را بی قید و شرط تر و برتر از عشق میان خودش و پاتنرش می یابد. کوندرا با تاسف می گوید: دنیا حق را به دکارت داذه است: در گذشته، گاوها در مزارع عضو خانواده بودند، نام داشتند (اگر اسم نشانه روح و روان باشد), اما زمانیکه روستا تبدیل به کارخانه بزرگی شد که گاوها عمرشان را در دو متر مربع آغل می گذراندند، دیگر نامی نداشتند و فقط ماشین جاندار بودند. من این کتاب کوندرا را مانیفست حقوق حیوانات در برابر آزار و کشتار انسانی می یابم، لطافتی که در رفتار حیوانات اهلی با انسان نهفته است، هرگز بین دو انسان دیده نمی شود: عشق بی قید و شرط. کوندرا به زیبایی توانسته حیوانات را در کنار انسان، دارای روح و روان و دوستی مفید برای او بداند، کوندرا حیوانات سودمند را در کنار بشر قرار می دهد، نه به عنوان ابزاری که هرگونه وحشی گری را در قبال آنها مجاز می داند. خواندن کتاب بار هستی را کتابی بی نظیر به لحاظ معانی پربار و غنی، با نثری زیبا و ترجمه ادبی و بی نظیر پرویز همایون پور شدیدا توصیه می کنم. گویندگی اقای علی عسگری را نیز پسندیدم و در کل به کتاب بار هستی امتیاز ۵ را می دهم.

کوندرا یکی از بهترین نویسنده های رمانهای اجتماعی -فلسفی است. بارهستی بهترین رمان اوست . 4 شخصیت رمان او که در دنیای ماست ترزا (حسادت) توما (عشق) سابینا (خیانت) و فرانس (وفاداری) ..

رمانی زیبا و توصیفی که ای کاش ده سال زودتر خونده بودمش.ترجمه و روایی متن بسیار عالیست و ترجمه بودن متن اصلا احساس نمیشه.متن رمان یک مقدار سنگین بود و بنظرم وجود چند گوینده زن و مرد برای شخصیتهای داستان لذت شنیدن رمان رو چند برابر میکرد.

تو زندگیم به این اندازه کتابی رو نخریده بودم ! کتابی که به همه دوستانم هدیه دادم…

این دومین باره که سراغ این کتاب اومدم با فاصله زمانی ده ساله و جالبه که چه بار اول و چه این بار بی نهایت از کتاب لذت بردم. تو این کتاب منتظر داستان سرراست نباشید. اما مطمئن باشید آنقدر از توصیفات شخصیتها و احوالات و افکارشون لذت میبرید که ناخودآگاه دنبال داستان کشیده می شید.

عالی، دربخش هایی فوق العاده احساسی، درکتاب سفرآفرین این جهان به انسان سپرده شده د از او بازخواست خواهد شد، برخلاف نظریه دکارت که انسان را موجودی مکانیکی می داند. این نکته جالبی بود در زمینه رفتار با حیوانات

ذهن ادمی رو خیلی درگیر می کنه خیلی، متن و سبک نوشتاری قوی داره عالی البته فیلمی با بازی دنیل دی لوئیس و ژولیت بینوشه با کارگردانی فیلیپ کافمن هم از این کتاب ساخته شده!

کتاب پر مغز و عمیقی هست، اما بدون پیشینه فلسفی و ادامه مباحث در کتاب های دیگه پیشنهاد خواندن نمی کنم،

روایت عالی، نویسنده با جملات عمیقی به فکر کردن دعوتت می‌کنه. خواندن این کتاب برام‌ سرشار از درک لحظات خاص بود.

درمورد خوانش کتاب،بهتربود ازگوینده خانم برای نقش های زن استفاده می‌شد. صدای شل و آروم ،آیا نشان صدای خانمهاست؟!!!!

مبهم و عیر جذاب

عالی بود .بعد از چند بار خواندن و نیمه کاره رها کردن تصمیم گرفتم هر طور شده تمامش کنم . درباره داستان‌های داستایفسکی گفته می‌شود باید دردی درون خود احساس کنی تا با آن رابطه برقرار کنی . گویی درباره این رمان هم مصداق دارد . و دیگر اینکه خط پیرنگ داستان با نظرات فلسفی.تاریخی .سیاسی نویسنده انباشته شده گاهی داستان از دست آدم در می‌رود. این رمان را باید دوبار یا بیشتر خواند تا فهمید.سرشار از همه چیزهایی که آدمی با آن در زندگی روبرو می‌شود یا خواهد شد.عشق، زندگی . خیانت . گناه. وفاداری و ....

بار هستی بیشتر از آنکه بار داستانی داشته باشد،محتوایست و کمتر به داستان شباهت دارد،اشنایان با فلسفه بیشتر همزاد پنداری خواهند کرد با این کتاب.گویندگی هم خوب بوده

به شخصه با خواندن این کتاب ترغیب شدم که دیگر نوشته های این نویسنده را هم بخوانم، فلسفه ی قابل هضم برای هر سن و قشر و مسلکی را داراست، و بدون آموختن تئوری فلسفه خواننده را به فلسفیدن وا میدارد. معمولا رمان های کوندرا چندان بلند و با تعداد صفحات بالا نیستند، و میتواند برای شروع کتاب خوانی گزینه ی مناسبی باشد.

کتاب روان و شنیدنی بود منتظر اتفاق خاصی نباشید در کنار داستان آرام قدم بزنید و از درک آن لذت ببرید

تماااام جذابیت کتاب در اپیسود اخر خباصه میشه حداقل دوبار باید اپیزود اخر رو شنید .پیشنهاد میکنم

این کتاب به من توصیه شده بود. ولی از اول تا آخر نوعی منتظر شروع شدن اصل مطلب بودم. فیلم‌های ایرانی که درش اتوموبیلی از جاده چالوس به سمت شمال حرکت می‌کند، و هر پیچ جاده را نشان می‌دهند را خیلی ها دیده اند. داستان مرا یاد چنین فیلم‌هایی انداخت..... البته نویسنده به برخی معانی فلسفی زندگی اشاره دارد، ولی گاه خیلی سطحی، که با کشیدن شاخ و برگ فراوان دور آن بیشتر مرا کسل میکرد تا مشتاق.... تا آخر آنرا گوش کردم، چون بعضی دوستان مغز کلام را در آخر کتاب دیده بودند.... ولی من نه. حتی که تمام شد، هم تعجب کردم، و هم خوشحال.... در عین پشیمانی از پذیرش توصیه دوستم به خواندن آن.

قابل توجه دوستان که این کتاب بار فلسفی سنگینی نداشت و در حقیقت تنها ۲ بخش آخر حرفی برای گفتن داشت و متاسفانه چیدمان متن طوری پیش میره که شنونده یا خواننده رو گیج میکنه حرف و سخن اصلی داستان رو بسیار بسیااااار در لفافه پیچیده

بنظرم خیلی گنگ بود و اصلا قشنگ نبود وسطا داستان کاملا گیج میشدی