کتاب راه حل های نامرئی نوشته استفان شاپیرو است که با ترجمه زهره نوروزی منتشر شده است. این کتاب ۲۵ راه به شما معرفی می‌کند که می‌توانید با آن مسائل دشوار در کسب و کارتان را پشت سر بگذارید.

درباره کتاب راه حل های نامرئی

این کتاب درباره تعریف مسئله، حل مسئله، تفکر نقادانه و فرایند تصمیم‌سازی است که به باور نویسنده کتاب از ارکان اصلی نوآوری به‌شمار می‌روند. هرچند بیشتر مطالب درباره موضوعات مرتبط با کسب‌وکار است، اما این راهکارها را می‌توان در حل مشکلات زندگی شخصی نیز به کار گرفت.

این کتاب مهارتهایی کاملا کاربردی و ارزشمند را در اختیار شما قرار می‌دهد: ۲۵ عینک برای صورت‌بندی مسئله. به‌عبارت‌دیگر، ۲۵ شیوه متفاوت برای صورت‌بندی مجددِ هر چالشی که ممکن است پیش بیاید. این عینک‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که به شما کمک می‌کنند سؤال‌های بهتری بپرسید یا مسئله‌های بهتری را طرح کنید؛ پرسش‌ها و مسئله‌هایی که منجربه خلق راه‌حل‌های بهتری می‌شوند و سرانجام، پیامدهای مطلوب‌تری را رقم می‌زنند. این کتاب به سه بخش تقسیم می‌شود:

بخش اول- پرسیدن سؤالات بهتر

بخش دوم- بیست‌وپنج عینک برای بازتعریف مشکلات

بخش سوم- نوآوری چالش‌محور

خواندن کتاب راه حل های نامرئی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به موفقیت در حوزه کسب و کار پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب راه حل های نامرئی

پرسش‌های بهتر منجربه پاسخ‌های بهتر می‌شود.

من تقریباً دویست روز از سال را در سفر هستم و مانند اغلب کثیرالسفرهای عالم این قانون آزارم می‌دهد که نمی‌توانم «با خودم بیشتر از یک کیف دستی قابل حمل به داخل هواپیما ببرم.» ناگزیر در سفرهای طولانی‌تر از یکی دو روز، تنها گزینه قابل تصور همان چمدان‌های بزرگی است که پس از بازرسی، باید به بخش حمل بار سپرده شوند. پس از گذراندن یک روز طاقت‌فرسا در سفر، معطل شدن برای اینکه بالاخره چمدانت روی چرخ نقاله بیاید و بتوانی از فرودگاه خارج شوی، عذاب‌آورترین کار ممکن است.

پس جای تعجبی ندارد که یکی از فرودگاه‌های نه‌چندان بزرگ در ایالات متحده، پس از یک نظرسنجی متوجه شد که بیشترین میزان نارضایتی مربوط به معطلی کنار چرخ نقاله برای تحویل گرفتن بار است. پس از بررسی دقیق‌تر، معلوم شد که فرایند رسیدن چمدان‌ها از هواپیما تا نقاله، به‌طور میانگین پانزده تا بیست دقیقه طول می‌کشد.

مسئولان امر در نقش نوآورانی ماهر، «سرعت بخشیدن به تحویل چمدان‌ها» را در دستور کار قرار دادند. سرمایه هنگفتی را برای تهیه ماشین‌های سریع‌تر، نیروی انسانی بیشتر و فناوری‌های به‌روزتر صرف کردند و موفق شدند که زمان تحویل بار را به حدود هشت تا ده دقیقه کاهش دهند که الحق پیشرفتی مثال‌زدنی بود. به‌نظر می‌رسید که مشکل حل شده است.

اما زمانی که نظرسنجی دوم انجام شد تا بازخورد اقدامات صورت‌گرفته ارزیابی شود، اصلی‌ترین شکایت، کماکان «معطلی برای رسیدن چمدان‌ها» بود! کاهش دادن هرچه بیشتر آن زمان به هفت، شش یا پنج دقیقه خیلی گران تمام می‌شد و درنتیجه، محال و ناممکن به‌نظر می‌رسید. گویا دیگر چاره‌ای نبود و مسافران باید این معطلی را تحمل می‌کردند... تا اینکه گویا برای متصدیان امر مکاشفه‌ای رخ داد و آن‌ها دریافتند که رسیدن چمدان‌ها از هواپیما به سالن تحویل بار هشت تا ده دقیقه طول می‌کشد؛ اما رسیدن مسافران از هواپیما به همان سالن یک تا سه دقیقه.

بسیار خوب، به نظرتان آن‌ها چه کردند؟

درست حدس زدید. به‌جای سرعت بخشیدن به تحویل چمدان‌ها، از سرعت مسافران کاستند؛ معماری فرودگاه را تغییر دادند، به‌طوری که هشت تا ده دقیقه طول می‌کشید مسافران به سالن تحویل بار برسند. نتیجه این بود که وقتی آن‌ها به سالن وارد می‌شدند، چمدان‌هایشان از قبل رسیده بود. این راه‌حل گزینه‌ای پول‌ساز هم به‌شمار می‌آمد؛ زیرا حالا مسافران تا رسیدن به سالن تحویل بار، از جلوی رستوران‌ها و مغازه‌های بیشتری می‌گذشتند. در نظرسنجی سومی که انجام شد، این نتیجه به‌دست آمد که رضایت مسافران تأمین شده است و همه ابراز خشنودی کرده‌اند.