ماهیت روان درمانی اثری از کارل یاسپرس، روان‌شناس و فیلسوف اگزیستانسیالیست آلمانی است.

درباره کتاب ماهیت روان درمانی

موضوعات مورد بحث و مجادله زیادی در روان‌پزشکی وجود دارد که هیچکدام غنی‌تر از روان‌درمانی نیست. اهداف، ذات و روح، روش‌ها، چگونگی عمل و تأثیر روان‌درمانی، موضوعاتی برای چالشی پُرجوش‌وخروش است. هر کس که به این کارزار وارد شود، محتملاً یک مبارِز ازجان‌گذشته است. کارل یاسپرس فیلسوف و روان‌پزشک بی‌نظیر معاصر، که آشنایی بی‌نظیری با مسائل مبنایی روان‌پزشکی دارد، توجه عاری از تعصب و بی‌غرض خود را به موضوع روان‌درمانی معطوف ساخته است.

کارل یاسپرس در این کتابِ مختصر که از کتاب مبسوط و معتبرش با عنوان آسیب‌شناسی روانی عمومی استخراج شده است، موضوع روان‌درمانی را با علاقه‌ای مدبرانه و بر پایهٔ قضاوتی صحیح بررسی می‌کند. از آن‌جا که دیدگاه‌های او با اصطلاحاتی عام و در کمال آرامش بیان می‌شود، ساده و در پاره‌ای موارد بدیهی به‌نظر می‌رسند، اما اگر به‌دقت بررسی شوند، نه‌تنها به‌نظر می‌رسد که با بسیاری از عقاید پذیرفته شدهٔ رایج در تضاد هستند، بلکه شامل انتقادهایی نافذ و گزاره‌هایی روشن‌گرانه دربارهٔ قلمرو و اهداف روان‌درمانی هستند.

روان‌پزشکی در آلمان و سویس، کشورهایی که استاد یاسپرس در آن‌ها در زمینهٔ روان‌پزشکی کسب تجربه کرده است، از برخی جهات با روان‌پزشکی در کشورهای انگلیسی‌زبان متفاوت است: این تفاوت‌ها در کتاب ماهیت روان درمانی آشکارند. موضوعات دیگری هم در کتاب وجود دارد، همچون دیدگاه‌های او دربارهٔ روان‌درمان‌گران غیرپزشک، که نامحتمل است بدون چالش پذیرفته شود. اما همهٔ روان‌پزشکان ــ حتی آنان که دیدگاه‌های استاد یاسپرس را مورداعتراض قرار می‌دهند ــ بی‌درنگ بر یافتن موضوعات برجستهٔ روان‌درمانی با چنین دقت بی‌طرفانه و موشکافانه‌ای صحه می‌گذارند.

خواندن کتاب ماهیت روان درمانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

همه پژوهشگران و متخصصان روان‌شناسی و روان‌درمانی مخاطبان این کتاب‌اند.

درباره کارل یاسپرس

کارل یاسپرس (۱۹۶۹ ـ ۱۸۸۳)، شخصیتی برجسته در جهان اندیشهٔ قرن بیستم، ابتدا حقوق خواند، سپس به تحصیل پزشکی پرداخت و پیشهٔ خود را به عنوان روان‌پزشک در کلینیک دانشگاه هایدلبرگ همراه با فرانتز نیسل و هانس گروله آغاز کرد. نخستین ویراست کتاب آسیب‌شناسی‌روانی عمومی در ۱۹۱۳ منتشر شد. در ۱۹۱۶ به عنوان استاد روان‌شناسی و در ۱۹۲۱ به عنوان استاد فلسفهٔ دانشگاه هایدلبرگ منصوب شد. در ۱۹۳۷ از کرسی دانشگاهی خود معزول و از سخنرانی و نشر آثار خود به علت ضدیت آشکار با رژیم نازی منع شد. او از ۱۹۴۸ تا زمان مرگ، استاد فلسفهٔ دانشگاه بازل بود.

یاسپرس به عنوان فیلسوف، بر هیچ «مکتب» حرفه‌ای صحه نگذاشت (او مطالعات رسمی در فلسفه نداشت)، بااین‌حال تأثیر جهان‌گستر او ماندگار است. نام او اغلب با «اگزیستانسیالیسم» مرتبط بوده است، اما در واقع میراث فلسفی عظیم او درون هیچ «ایسم»‌ای نمی‌گنجد.

بخشی از کتاب ماهیت روان درمانی

بدون توجه به شخصیت بیمار، سازوکارهای تلقین را برای کسب تأثیرات ملموس معینی به کار می‌بریم؛ برای مثال رفع نشانه‌های ویژه، عوارض جسمی و بهبود خواب. ما بیمار را برای تلقین یا در وضعیت خواب۱۵ یا در وضعیت بیداری آماده می‌کنیم و او را به آن‌چه می‌خواهیم دست یابیم تشویق می‌کنیم. همه‌چیز وابسته است به قوت و صراحت و تأثیرگذاری اندیشه‌هایی که بتوان در بیمار ایجاد کرد و نیز حضور حیاتی نیرومندِ فرد تلقین‌گر. اعتقاد بیمار و این فرض که نتیجهٔ خوب به‌سرعت حاصل می‌شود، به همهٔ این موارد کمک می‌کند.

گرچه پزشک و بیمار همیشه هم از این امر آگاه نیستند، اما تأثیر تلقین ضمنِ شمار زیادی از روش‌های دارویی، درمان برقی و دیگر روش‌هایی دیده می‌شود که در طول اعصار با موفقیت‌های چشمگیری برای درمان افراد مبتلا به بیماری‌های جسمی و عصبی به کار رفته‌اند. این موضوع همیشه یکسان است؛ چه پزشک آب قند یا آب رنگی و قرص‌های تقویتی تجویز کند؛ یا واقعاً یک جریان گالوانیک۱۶را به داخل بدن بفرستد یا به کمک دستگاه‌های پیچیده فقط تظاهر به این کار کند. موضوع مهم آن است که بیمار باید به اهمیت آن‌چه انجام شده است، متقاعد شده باشد. او باید به نیروی دانش یا مهارت و آگاهی پزشک خود، به عنوان فردی مصمم و قابل‌اعتماد و مطمئن، اعتقاد داشته باشد.

مجموعه تردید