نظرات کاربران درباره کتاب سه سکانس از پاییز

داستان ماجرای جذابی ندارد و صرفا بیان بخشی از زندگی سه شخصیت است که با هم ارتباط دارند ولی مهم ترین ضعف کتاب فصل آخر و به ویژه پایان بندی آن است که کاملا گنگ و نامفهوم خواننده را با تعداد زیادی سوال بی پاسخ رها می کند و داستان را بی هدف به پایان می رساند

الان این کتابو خوندم و دوساعته تمومش کردم قبلش به نظرات نگاه کردم فقط دو نظر بود اونم راضی بودن راستش نمیدونم این کتاب جدید که نظراتش کم بوده یا اینکه کسی بهش اعتماد نکرده تا بخونه. از نظر من جابه جایی سکانس درست و بجا بود و فوق العاده. با خوندن کتاب قشنگ تو داستان محو شدم و شوکه از این همه به چالش کشیدن افکار. صفحات کتاب کمه و وقتی ازتون نمیگیره توصیه من اینه بخونیدش غافلگیرتون میکنه

دوستانی که قصد دارید این کتابو بخونید باید بگم سبکش کاملا با رمانایی که تو ذهنتونه و قبلا خوندید فرق داره و به هیچ وجه مثل کارای بهاره حسنی و مائده فلاح و بهاره شرفی و م.بهارلویی و امثالهم نیست و اگر دنبال رمان های این چنینی هستید این کتاب به دردتون نمیخوره .در اصل یه اتفاقی قبلا افتاده و این سه نفر به نوبت اتفاق پیش اومده رو از دیدگاه خودشون تعریف میکنن.سبک کاملا متفاوته ...

کتاب جالبی بود، هر سه شخصیت که در بخشی از کتاب راوی شده بودن، مکمل همدیگه بودن. انگار هر شخصیت در توصیف خودش و دیگری جاهایی رو خالی میزاشت و شخصیت دیگه اون جاها رو تکمیل میکرد که به نظرم به هیجان داستان افزوده میشد. اینکه هر چی جلوتر میرفتم نکات جدیدی از شخصیت ها برای نمایان میشد و پایان خوبی هم داشت.

من خیلی این کتاب رو پستدیدم . وقتی سکانس ها عوض میشه خیلی خوبه ... از این که زاویه های مختلف دید رو نشون میده که واقعا یه طرفه به قاضی نمیشه رفت و باید جای شخص باشیم تا بتونیم به جاش حزف بزنیم و نظر بدیم . جالبش اینجا بود که من و مادرم که خوندیم نظراتمون در مورد شخصیت های داستان گاملا متفاوت هم بود و برداشت های مختلف داشتیم. بهترین قسمت داستان آخرشه ...خیلی عالی تموم میشه بسیار خانم مرتضوی داستان رو قشنگ به پایان زساندند.

باتوجه به قسمت هایی که در بخش معرفی خواتده بودم قرار بود در سکانس آخر گره ها گشوده شود اما اصلاً این طور نبود وارتباط خاصی بین قسمت های قبل شکل نگرفت وهر داستان به صورت مجزا روایت شدند

قلم نویسنده پخته و روان بود ..داستان انسانهای خاکستری و کم مایه و بعضا بی مایه..... در ابتدا اسم کتاب و جلد جذابش باعث شد که مشتاق خوندنش بشم و بعد از خوندن کتاب تعجب کردم که چطور این کتاب اینجور مهجور مونده و مخاطب کمی داشته. کتاب سه راوی داره به ترتیب هر چی زمان جلوتر میره راوی عوض میشه و ادامه ماجرا رو راوی جدید نقل میکنه و در طی اون یک سری رازهای گذشته برملا میشه. کتاب در کل صد صفحه بیشتر نیست به همین دلیل یک سری مسائل در انتها گنگ باقی میمونه و البته پایان عجیب و تا حدی غافلگیر کننده کتاب علامت سوال جدیدی تو ذهن خواننده بوجود میاره طوری که انتظار داره راوی چهارم قدم به میدان بگذاره و ادامه ماجرا رو روایت کنه. در کل از قلم نویسنده خوشم اومد و مشتاقم اگه کتاب دیگه ای ازش دیدم بخونم.

من این کتاب و خیلی پسندیدم، ولی دلیلش ذات خود داستان یا شخصیت هاش نبودن. دلیلش نوع نگارشش بود، زاویه ی دید نویسنده بود که اتفاقات روزمره ی زندگی مردم و اینقدر منحصر به فرد کرده و از پنجره ی دیگری به تصویر کشیده، یا بهتره بگم از پنجره های دیگری. کلیت داستان این بود که چه جوری دو نفر میتونن چهار، پنج تا خانواده رو به خاک سیاه بنشونن. من هر چقدر که دلم واسه المیرا سوخت و از دستش عصبانی شدم، هر چقدر که شخصیت تینوش حالم بد کرد و معدم و به هم ریخت، هر چقدر که مازیار تو موقعیت های مختلف کارای عزیزانشو توجیح کردو بامزه بود، همونقدر که دلم واسه هانیه سوخت؛ همون قدر داستان و پسندیدم و به دلم نشست. در آخرم باید بگم پایانش خیلی غفلگیر کننده بود.